Śmigielski Stefan (1902—1984), oblat, prowincjał.
Ur. 28 VII w Essen-Borbeck (Nadrenia) w rodzinie polskich emigrantów, był synem Jana i Marii z Piotrowskich.
Ś. uczęszczał w l. 1916—21 do Kolegium św. Karola w Valkenburgu w Holandii, prowadzonego przez Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Udał się następnie do Polski i wstąpił 1 I 1922 do oblackiego «junioratu» (niższe seminarium duchowne) w Krotoszynie; od 25 III t.r. był w seminarium w Lublińcu, a 14 VIII rozpoczął nowicjat w Markowicach (pow. mogileński). Po złożeniu 15 VIII 1923 pierwszych ślubów zakonnych podjął studia filozoficzno-teologiczne w «scholastykacie» (wyższe seminarium duchowne) w Krobi (pow. gostyński). W r. 1926 został przeniesiony do Lublińca, gdzie był nauczycielem w «junioracie» i 15 VIII t.r. złożył śluby wieczyste. Dn. 24 VI 1928 w Katowicach przyjął święcenia kapłańskie z rąk bp. śląskiego (katowickiego) Arkadiusza Lisieckiego. Pracował jako nauczyciel w «junioratach»: od r. 1928 w Krobi, a od r. 1931 w Lublińcu. Dn. 1 VIII 1935 został pierwszym przełożonym (superiorem) wspólnoty oblatów w Katowicach; w l. 1936—7 kierował budową klasztoru i kaplicy przyklasztornej. Był inicjatorem i pierwszym dyrygentem chóru parafialnego. W okresie okupacji niemieckiej, gdy katowicki klasztor powierzono oblatom niemieckim, pracował jako kapelan sióstr elżbietanek w Katowicach i angażował się w akcję wysyłania paczek do oblatów więzionych w niemieckich obozach koncentracyjnych. Po wyzwoleniu miasta spod okupacji niemieckiej pod koniec stycznia 1945 wrócił na stanowisko przełożonego katowickiego klasztoru.
Dn. 5 VII 1947 został Ś. mianowany prowincjałem polskiej prow. oblatów; do r. 1950 pełnił równocześnie funkcję superiora w Poznaniu. Dn. 23 VIII 1947 zniósł podległy mu Dystrykt Polski w Wielkiej Brytanii, podporządkowując tamtejszych oblatów Polskiemu Dystryktowi we Francji. Jednak narastające utrudnienia w regularnych kontaktach z krajem i zaostrzenie kontroli korespondencji doprowadziły 10 V 1949 do uniezależnienia tego Dystryktu od polskiej prow. oblatów i poddania go administracji generalnej w Rzymie. Ś. przyczynił się do objęcia przez oblatów piętnastu placówek parafialnych na tzw. ziemiach odzyskanych. Gdy na przełomie l. czterdziestych i pięćdziesiątych władze likwidowały kościelne placówki dydaktyczno-wychowawcze i opiekuńcze, skonfiskowano budynki szkolne oblatów w Lublińcu i Krobi, a tamtejsze «junioraty» zamknięto. Ś-emu w r. 1953 władze odmówiły wydania paszportu, uniemożliwiając mu wyjazd na kapit. generalną do Rzymu. Funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa bezskutecznie usiłowali w tym czasie pozyskać tajnych współpracowników z grona oblatów w celu inwigilacji Ś-ego i uzyskania wpływu na wybór jego następcy. Ze względu na ówczesną politykę wyznaniową w Polsce Ś. za zgodą centralnych władz zakonu w Rzymie pozostał na stanowisku prowincjała przez trzy kolejne kadencje; dopiero po przełomie politycznym 1956 r. przekazał pełnioną funkcję o. Feliksowi Matyśkiewiczowi. Dn. 20 I 1957 został Ś. przełożonym i ekonomem placówki oblackiej w Gdańsku. Prowadził odbudowę zabytkowych budynków klasztoru i kościoła. Od 10 VII 1966 pełnił funkcje superiora i ekonoma w Katowicach, a w l. 1972—8 ekonoma w Lublińcu. W l. 1974—81 był dyrygentem tamtejszego chóru parafialnego. Pracował też wśród żeńskich wspólnot zakonnych oraz angażował się w pomoc materialną dla oblackich placówek misyjnych w Kamerunie i na Madagaskarze. Zmarł 20 VIII 1984 w Bytomiu, został pochowany 23 VIII na cmentarzu w Lublińcu; uroczystościom pogrzebowym przewodniczył katowicki bp pomocniczy Czesław Domin.
Katalog diecezji katowickiej 1981, Kat. [1981] s. 316; Spis duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego w Polsce 1979, P.—W. 1980; — Głowacki L., Duszpasterstwo polonijne Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, w: Działalność męskich zgromadzeń zakonnych wśród Polonii, L. 1982; Hanke R., Silesia cantat. Dzieje polskiego śpiewactwa kościelnego na Śląsku, Kat. 1996; Pielorz J., Oblaci polscy 1920—1970. Zarys dziejów prowincji polskiej Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej z okazji 50-lecia istnienia, Rzym 1970 s. 50, 63, 90, 95, 103, 112, 160—2 (fot.); tenże, Polscy Oblaci na Zachodzie Europy 1905—2010. Historia pracy duszpasterskiej Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Niemczech, Francji, Belgii, Holandii, Luksemburgu i Wielkiej Brytanii, P. 2012 (fot.); — Rocznik diecezji śląskiej (katowickiej) 1932, Kat. [1932]; toż za r. 1934, Kat. [1934]; toż za r. 1936, Kat. [1936]; — Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1984: „Dzien. Zachodni” nr 198, „Misyjne Drogi” nr 4 (fot.), „Wiad. Oblackie” nr 112; — Arch. Domu Generalnego Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Rzymie: sygn. PF—XXXIII/4 (akta personalne, koresp. Ś-ego); Arch. Pol. Prow. Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w P.: sygn. DEF—VIII/170 (teczka personalna); IPN w W.: sygn. IPN BU 01283/1148/Jacket k. 13, 58, 177—9, 189, 191, 206—9, 277, 279—80, 282, 305, 320—2, 331, 343, 346 (zakony męskie — oblaci: teczki kontrolne TW «Jurek»); Wyższe Seminarium Duchowne Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Obrze: Arch. Wiceprow. Pol. we Francji i Beneluksie, sygn. AVP 3, AVP 9.
Paweł Zając