Sulimirski (Lubicz-Sulimirski) Stefan (1900–1953), inżynier naftowy.
Ur. 17 II w Krościenku (pow. dobromilski), był synem Zygmunta (ok. 1870–1915), zawiadowcy stacji kolejowej w Łańcucie, i Wandy z Moczarowskich (1870–1946), bratankiem Wita (zob.) i Tadeusza (zob.) Sulimirskich oraz bratem stryjecznym Tadeusza Józefa Sulimirskiego (zob.).
W r. 1918 ukończył S. Gimnazjum im. Adama Mickiewicza we Lwowie; uczestniczył w walkach z Ukraińcami o miasto, a następnie w l. 1919–20 odbył służbę wojskową. Od r. 1921 studiował na Oddziale Naftowym Wydz. Mechanicznego Politechn. Lwow.; był wtedy przewodniczącym studenckiego Koła Górniczo-Naftowego oraz zainicjował wydawanie „Przeglądu Naftowego”, dodatku do czasopisma „Życie Technickie”, i wszedł do jego komitetu redakcyjnego. Równocześnie ze studiami politechnicznymi ukończył lwowskie Konserwatorium Muzyczne w zakresie gry na skrzypcach. W r. 1926 rozpoczął pracę zawodową jako referent techniczny w Krajowym Tow. Naftowym we Lwowie; w jego organie, dwutygodniku „Przemysł Naftowy”, objął wtedy funkcję sekretarza. W r. 1927 uzyskał dyplom inżyniera naftowego; wraz z kolegami założył wówczas Związek Absolwentów Oddz. Naftowego Politechn. Lwow. i został jego sekretarzem.
Wchodził S. w skład zarządu Stow. Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego w Borysławiu i był członkiem jego Rady Zjazdów Naftowych; na I Zjeździe Naftowym w r. 1927 we Lwowie zaproponował powołanie Polskiego Inst. Naftowego jako organu pomocniczego rządu w kształtowaniu polskiej polityki naftowej (Projekt organizacji Polskiego Instytutu Naftowego, „Przem. Naftowy” R. 3: 1928 z. 15). W r. 1928 został sekretarzem Polskiego Komitetu Wiertniczego oraz redaktorem naczelnym „Przemysłu Naftowego”. Z Krajowego Tow. Naftowego przeniósł się w r. 1929 na stanowisko kierownika kopalń i gazociągów w przedsiębiorstwie eksploatacyjnym «Gazolina S.A.» we Lwowie; w r. 1930 był tam organizatorem i do r. 1934 kierownikiem placówki naukowo-badawczej, Inst. Gazowego we Lwowie. W r. 1930 odszedł z funkcji redaktora naczelnego „Przemysłu Naftowego”, ale przez kilka lat był jeszcze redaktorem jego działu kopalnianego. W periodyku tym ogłaszał artykuły o problemach gazu ziemnego i gazyfikacji, m.in. Potrzeba organizacji przemysłu gazu ziemnego w Polsce (R. 7: 1932 z. 3), Instalacje na gaz wysokoprężny (tamże z. 20, wspólnie z Brunonem Szymańskim), Aktualne zagadnienia gazownictwa a przemysł gazu ziemnego (tamże R. 8: 1933 z. 15). Publikował też w periodyku „Gaz i Woda”, m.in. artykuł Gaz ziemny w przemyśle i miastach (R. 14: 1934 nr 11). Był członkiem zarządu powstałego w r. 1930 Biura Techniczno-Badawczego (od r. 1934 Studium dla Spraw Przemysłu Naftowego), organu opiniodawczego dla władz i przemysłu powołanego przez Stow. Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego, a także wszedł w r. 1932 w skład Kuratorii Karpackiego Inst. Geologiczno-Naftowego w Borysławiu. W tym okresie został też powołany do Polskiego Komitetu Energetycznego w Warszawie. Pracując nadal w «Gazolinie», był w l. 1934–6 kierownikiem zakładów przemysłowych w Borysławiu, a w l. 1936–9 kierownikiem podobnych zakładów w Daszawie (pow. stryjski). W l. 1936–8 przewodniczył Stow. Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego.
Po wybuchu drugiej wojny światowej przedostał się S. do Rumunii, a następnie do Francji, gdzie wstąpił do WP. Ewakuowany do Anglii, został przydzielony do polskiego Wojskowego Inst. Technicznego jako kierownik sekcji paliwowej. Równocześnie odbywał staż naukowy na uniw. w Birmingham; zapoznawał się z nowoczesnymi metodami budowy rurociągów, poszukiwania gazu ziemnego oraz jego stosowania jako paliwa silnikowego. W r. 1946 zakończył pracę w Wojskowym Inst. Technicznym i został wykładowcą urządzeń naftowych i technologii nafty na Wydziałach Górniczym i Hutniczym Rady Akademickich Szkół Technicznych (od 1 IV 1947 Polish University College) w Londynie. Był członkiem Institute of Petroleum w Londynie oraz przewodniczącym Sekcji Naftowej Stow. Techników Polskich w Wielkiej Brytanii.
Na początku r. 1948 wrócił S. do kraju i 12 II t.r. podjął pracę w Inst. Naftowym w Krakowie. Zorganizował tam od podstaw Zakład Geologiczno-Badawczy, przekształcony niebawem w Zakład Geoanalityki. Równocześnie od r. 1948 do śmierci prowadził na Wydz. Górniczym Akad. Górniczo-Hutniczej wykłady z metod poszukiwawczych złóż ropy naftowej i gazu ziemnego. Początkowo publikował prace na podstawie materiałów przywiezionych z Anglii, m.in. Geologia i wiedza przyrodnicza podstawą poszukiwań naftowych oraz Eksploatacja łupków bitumicznych w świecie (obie „Nafta” R. 4: 1948 nr 6), ale wkrótce zorganizował badania nad promieniotwórczością skał w odwiertach naftowych i już w r. 1949 przeprowadził pierwsze doświadczalne profilowania w tym zakresie (do głębokości 800 m) oraz ogłosił wraz ze współpracownikami artykuł Badania promieniotwórczości skał w odwiercie naftowym (tamże R. 5: 1949 nr 12). Współpracując z katedrami fizyki Mariana Mięsowicza (Akad. Górniczo-Hutnicza) i Andrzeja Sołtana (Uniw. Warsz.), zakład S-ego skonstruował aparaturę radiometryczną do badań radioaktywności skał, m.in. promieniowania gamma oraz doświadczalną sondę neutronową, które znalazły praktyczne zastosowanie w pracach geologiczno-poszukiwawczych. S. jako pierwszy w Polsce wprowadził metody geochemiczne do górnictwa naftowego oraz przyczynił się do rozpropagowania w polskim przemyśle naftowym nowoczesnych metod geofizycznych i geomikrobiologicznych; zajmował się też stosowaniem techniki zdjęć powierzchniowych przy poszukiwaniu złóż. Z tego zakresu opublikował m.in. wspólnie z Januszem Strzetelskim Badania geoanalityczne w przemyśle naftowym („Prace Badawcze Głównego Inst. Naftowego” 1950 nr 1), a samodzielnie Doświadczalny geochemiczny pomiar powierzchniowy z zastosowaniem oznacznika bitumicznego i gazowego (tamże 1951 nr 11) oraz Nowe metody poszukiwawcze złóż naftowych („Geol. Biul. Inform.” 1952 z. 2). Z dn. 1 I 1952 został przeniesiony (jako niepewny politycznie) do Zakładów Gazownictwa Okręgu Krakowskiego (od 1 V t.r. Oddz. Krakowski Centralnego Laboratorium Gazownictwa). Zorganizował tam laboratorium badawcze dla przemysłu gazowego, przy którym zainicjował powołanie komórki antykorozyjnej; pod jego kierownictwem opracowano też konstrukcję pieca opalanego gazem w bardzo wysokiej temperaturze. Zmarł na wirusowe zapalenie płuc 27 V 1953 w Krakowie, został pochowany 29 V na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1939) i Medalem «Polska swemu obrońcy 1918–1921» oraz medalami francuskimi i brytyjskimi: Croix de Combatant Volontaire, Medaille de Resistance i British War Medal 1939–1945.
W małżeństwie z Lidią Prodziewicz (1903–1994) miał S. dwie córki: Barbarę (ur. 1927), po mężu Sikorską, absolwentkę Pitman’s Secretarial College, i Krystynę (ur. 1934), po mężu Brodnicką, absolwentkę London School of Dramatics, zamieszkałą na stałe w Anglii.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Bibliografia publikacji pracowników Akademii Górniczo-Hutniczej z l. 1919–58, Kr. 1960; Wykaz publikacji pracowników AGH z zakresu górnictwa oraz nauk pomocniczych ze szczególnym uwzględnieniem geologii z l. 1947–57, Kr. 1958; – Historia polskiego przemysłu naftowego, Red. R. Wolwowicz, Brzozów–Kr. 1994 I, 1995 II; Nauka polska na obczyźnie, Londyn 1958 II 26 (102); Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w l. 1919–67, Kr. 1970; – Wspomnienia pośmiertne: „Acta Geophysica Polonica” Vol. 2: 1954 nr 2 s. 109–11 (J. J. Zieliński, bibliogr. prac [J. Kowalczuk], fot.), „Roczn. Pol. Tow. Geol.” T. 23: 1953 [1955] s. 221–3 (J. J. Głogoczowski, częściowa bibliogr. prac); – B. Jag.: Klepsydry; – Mater. Red. PSB: Teka Kazimierza Mińskiego (życiorysy nafciarzy), nota biogr. S-ego opracowana przez Wincentego Pawłowskiego (1986).
Stanisław Tadeusz Sroka