INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Stefan Sulimirski  

 
 
1900-02-17 - 1953-05-27
Biogram został opublikowany w latach 2007-2008 w XLV tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Sulimirski (Lubicz-Sulimirski) Stefan (1900–1953), inżynier naftowy.

Ur. 17 II w Krościenku (pow. dobromilski), był synem Zygmunta (ok. 1870–1915), zawiadowcy stacji kolejowej w Łańcucie, i Wandy z Moczarowskich (1870–1946), bratankiem Wita (zob.) i Tadeusza (zob.) Sulimirskich oraz bratem stryjecznym Tadeusza Józefa Sulimirskiego (zob.).

W r. 1918 ukończył S. Gimnazjum im. Adama Mickiewicza we Lwowie; uczestniczył w walkach z Ukraińcami o miasto, a następnie w l. 1919–20 odbył służbę wojskową. Od r. 1921 studiował na Oddziale Naftowym Wydz. Mechanicznego Politechn. Lwow.; był wtedy przewodniczącym studenckiego Koła Górniczo-Naftowego oraz zainicjował wydawanie „Przeglądu Naftowego”, dodatku do czasopisma „Życie Technickie”, i wszedł do jego komitetu redakcyjnego. Równocześnie ze studiami politechnicznymi ukończył lwowskie Konserwatorium Muzyczne w zakresie gry na skrzypcach. W r. 1926 rozpoczął pracę zawodową jako referent techniczny w Krajowym Tow. Naftowym we Lwowie; w jego organie, dwutygodniku „Przemysł Naftowy”, objął wtedy funkcję sekretarza. W r. 1927 uzyskał dyplom inżyniera naftowego; wraz z kolegami założył wówczas Związek Absolwentów Oddz. Naftowego Politechn. Lwow. i został jego sekretarzem.

Wchodził S. w skład zarządu Stow. Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego w Borysławiu i był członkiem jego Rady Zjazdów Naftowych; na I Zjeździe Naftowym w r. 1927 we Lwowie zaproponował powołanie Polskiego Inst. Naftowego jako organu pomocniczego rządu w kształtowaniu polskiej polityki naftowej (Projekt organizacji Polskiego Instytutu Naftowego, „Przem. Naftowy” R. 3: 1928 z. 15). W r. 1928 został sekretarzem Polskiego Komitetu Wiertniczego oraz redaktorem naczelnym „Przemysłu Naftowego”. Z Krajowego Tow. Naftowego przeniósł się w r. 1929 na stanowisko kierownika kopalń i gazociągów w przedsiębiorstwie eksploatacyjnym «Gazolina S.A.» we Lwowie; w r. 1930 był tam organizatorem i do r. 1934 kierownikiem placówki naukowo-badawczej, Inst. Gazowego we Lwowie. W r. 1930 odszedł z funkcji redaktora naczelnego „Przemysłu Naftowego”, ale przez kilka lat był jeszcze redaktorem jego działu kopalnianego. W periodyku tym ogłaszał artykuły o problemach gazu ziemnego i gazyfikacji, m.in. Potrzeba organizacji przemysłu gazu ziemnego w Polsce (R. 7: 1932 z. 3), Instalacje na gaz wysokoprężny (tamże z. 20, wspólnie z Brunonem Szymańskim), Aktualne zagadnienia gazownictwa a przemysł gazu ziemnego (tamże R. 8: 1933 z. 15). Publikował też w periodyku „Gaz i Woda”, m.in. artykuł Gaz ziemny w przemyśle i miastach (R. 14: 1934 nr 11). Był członkiem zarządu powstałego w r. 1930 Biura Techniczno-Badawczego (od r. 1934 Studium dla Spraw Przemysłu Naftowego), organu opiniodawczego dla władz i przemysłu powołanego przez Stow. Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego, a także wszedł w r. 1932 w skład Kuratorii Karpackiego Inst. Geologiczno-Naftowego w Borysławiu. W tym okresie został też powołany do Polskiego Komitetu Energetycznego w Warszawie. Pracując nadal w «Gazolinie», był w l. 1934–6 kierownikiem zakładów przemysłowych w Borysławiu, a w l. 1936–9 kierownikiem podobnych zakładów w Daszawie (pow. stryjski). W l. 1936–8 przewodniczył Stow. Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego.

Po wybuchu drugiej wojny światowej przedostał się S. do Rumunii, a następnie do Francji, gdzie wstąpił do WP. Ewakuowany do Anglii, został przydzielony do polskiego Wojskowego Inst. Technicznego jako kierownik sekcji paliwowej. Równocześnie odbywał staż naukowy na uniw. w Birmingham; zapoznawał się z nowoczesnymi metodami budowy rurociągów, poszukiwania gazu ziemnego oraz jego stosowania jako paliwa silnikowego. W r. 1946 zakończył pracę w Wojskowym Inst. Technicznym i został wykładowcą urządzeń naftowych i technologii nafty na Wydziałach Górniczym i Hutniczym Rady Akademickich Szkół Technicznych (od 1 IV 1947 Polish University College) w Londynie. Był członkiem Institute of Petroleum w Londynie oraz przewodniczącym Sekcji Naftowej Stow. Techników Polskich w Wielkiej Brytanii.

Na początku r. 1948 wrócił S. do kraju i 12 II t.r. podjął pracę w Inst. Naftowym w Krakowie. Zorganizował tam od podstaw Zakład Geologiczno-Badawczy, przekształcony niebawem w Zakład Geoanalityki. Równocześnie od r. 1948 do śmierci prowadził na Wydz. Górniczym Akad. Górniczo-Hutniczej wykłady z metod poszukiwawczych złóż ropy naftowej i gazu ziemnego. Początkowo publikował prace na podstawie materiałów przywiezionych z Anglii, m.in. Geologia i wiedza przyrodnicza podstawą poszukiwań naftowych oraz Eksploatacja łupków bitumicznych w świecie (obie „Nafta” R. 4: 1948 nr 6), ale wkrótce zorganizował badania nad promieniotwórczością skał w odwiertach naftowych i już w r. 1949 przeprowadził pierwsze doświadczalne profilowania w tym zakresie (do głębokości 800 m) oraz ogłosił wraz ze współpracownikami artykuł Badania promieniotwórczości skał w odwiercie naftowym (tamże R. 5: 1949 nr 12). Współpracując z katedrami fizyki Mariana Mięsowicza (Akad. Górniczo-Hutnicza) i Andrzeja Sołtana (Uniw. Warsz.), zakład S-ego skonstruował aparaturę radiometryczną do badań radioaktywności skał, m.in. promieniowania gamma oraz doświadczalną sondę neutronową, które znalazły praktyczne zastosowanie w pracach geologiczno-poszukiwawczych. S. jako pierwszy w Polsce wprowadził metody geochemiczne do górnictwa naftowego oraz przyczynił się do rozpropagowania w polskim przemyśle naftowym nowoczesnych metod geofizycznych i geomikrobiologicznych; zajmował się też stosowaniem techniki zdjęć powierzchniowych przy poszukiwaniu złóż. Z tego zakresu opublikował m.in. wspólnie z Januszem Strzetelskim Badania geoanalityczne w przemyśle naftowym („Prace Badawcze Głównego Inst. Naftowego” 1950 nr 1), a samodzielnie Doświadczalny geochemiczny pomiar powierzchniowy z zastosowaniem oznacznika bitumicznego i gazowego (tamże 1951 nr 11) oraz Nowe metody poszukiwawcze złóż naftowych („Geol. Biul. Inform.” 1952 z. 2). Z dn. 1 I 1952 został przeniesiony (jako niepewny politycznie) do Zakładów Gazownictwa Okręgu Krakowskiego (od 1 V t.r. Oddz. Krakowski Centralnego Laboratorium Gazownictwa). Zorganizował tam laboratorium badawcze dla przemysłu gazowego, przy którym zainicjował powołanie komórki antykorozyjnej; pod jego kierownictwem opracowano też konstrukcję pieca opalanego gazem w bardzo wysokiej temperaturze. Zmarł na wirusowe zapalenie płuc 27 V 1953 w Krakowie, został pochowany 29 V na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1939) i Medalem «Polska swemu obrońcy 1918–1921» oraz medalami francuskimi i brytyjskimi: Croix de Combatant Volontaire, Medaille de Resistance i British War Medal 1939–1945.

W małżeństwie z Lidią Prodziewicz (1903–1994) miał S. dwie córki: Barbarę (ur. 1927), po mężu Sikorską, absolwentkę Pitman’s Secretarial College, i Krystynę (ur. 1934), po mężu Brodnicką, absolwentkę London School of Dramatics, zamieszkałą na stałe w Anglii.

 

Fot. w Mater. Red. PSB; – Bibliografia publikacji pracowników Akademii Górniczo-Hutniczej z l. 1919–58, Kr. 1960; Wykaz publikacji pracowników AGH z zakresu górnictwa oraz nauk pomocniczych ze szczególnym uwzględnieniem geologii z l. 1947–57, Kr. 1958; – Historia polskiego przemysłu naftowego, Red. R. Wolwowicz, Brzozów–Kr. 1994 I, 1995 II; Nauka polska na obczyźnie, Londyn 1958 II 26 (102); Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w l. 1919–67, Kr. 1970; – Wspomnienia pośmiertne: „Acta Geophysica Polonica” Vol. 2: 1954 nr 2 s. 109–11 (J. J. Zieliński, bibliogr. prac [J. Kowalczuk], fot.), „Roczn. Pol. Tow. Geol.” T. 23: 1953 [1955] s. 221–3 (J. J. Głogoczowski, częściowa bibliogr. prac); – B. Jag.: Klepsydry; – Mater. Red. PSB: Teka Kazimierza Mińskiego (życiorysy nafciarzy), nota biogr. S-ego opracowana przez Wincentego Pawłowskiego (1986).

Stanisław Tadeusz Sroka

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

   
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Bronisław Wilhelm Pieracki

1895-05-28 - 1934-06-15
polityk
 

Edmund Dalbor

1869-10-30 - 1926-02-13
prymas Polski
 

Andrzej May

1934-03-03 - 1993-12-07
aktor teatralny
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Edward Aleksander Raczyński

1847-01-21 - 1926-05-07
latyfundysta
 

Stefan Sękowski

1859-03-11 - 1910-08-15
działacz polityczny
 

Egon Kazimierz Krulisz

1895-04-07 - 1936-04-19
inżynier elektryk
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.