Schuch Tadeusz Florian, pseud. konspiracyjny Żaba (1912–1975), inżynier budownictwa lądowego. Ur. 4 VI w Warszawie, był synem Jana (ur. 1884), inżyniera, inspektora Policji Państwowej, który internowany po 17 IX 1939 przez ZSRR, został wywieziony na Ural i tam zginął, i Janiny z Iwickich.

Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum im. T. Rejtana w Warszawie S. studiował w l. 1930–8 na Wydz. Inżynierii Lądowej (od r. 1933 Wydz. Inżynierii) Politechn. Warsz. Dn. 28 III 1938 uzyskał dyplom inżyniera budownictwa lądowego i podjął pracę zawodową jako zastępca, a następnie kierownik budowy obiektów inżynierskich na dworcu Warszawa Zachodnia. Od jesieni t.r. odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Artylerii Przeciwlotniczej w Trauguttowie koło Brześcia nad Bugiem.

Brał S. udział w obronie Warszawy we wrześniu 1939 jako plutonowy podchorąży rezerwy, od 11 IX dowódca 104. plutonu artylerii przeciwlotniczej w grupie «Mosty», otrzymał awans na porucznika i został odznaczony Krzyżem Walecznych. Podczas okupacji niemieckiej uczestniczył w pracy konspiracyjnej pod pseud. Żaba; w r. 1943 zorganizował podległy bezpośrednio Komendzie Głównej Armii Krajowej (AK) Dywizjon Motorowy Obszaru Warszawskiego i został członkiem jego sztabu. Oficjalnie prowadził warsztat rzemieślniczy przy ul. Widok 8, gdzie przeszło szkolenie wielu żołnierzy Dywizjonu i pracowali, rzeczywiście lub fikcyjnie, działacze konspiracyjni. W czasie powstania w getcie zorganizował tu S. punkt przerzutowy broni i lekarstw dla Żydowskiej Organizacji Bojowej. W powstaniu warszawskim 1944 r. był oficerem operacyjnym Dywizjonu działającego na Starym Mieście w rejonie Hotelu Polskiego (Długa 29) i został ranny przy obronie barykady.

Po wojnie jako projektant i kierownik zespołu drogowego Biura Odbudowy Stolicy S. opracowywał projekty odbudowy tras i węzłów drogowych Warszawy i okolic, a także w r. 1946 koncepcje przebudowy układu komunikacyjnego Wrocławia. W l. 1946–9 był dyrektorem Biura Zleceń, a następnie Nadzoru Warszawskiej Dyrekcji Odbudowy. Od r. 1950 był zastępcą głównego projektanta Biura Projektów Szybkiej Kolei Miejskiej w Warszawie, a po jego przekształceniu w r. 1951 w Biuro Projektów Metra «Metroprojekt» kolejno pierwszym zastępcą, naczelnym inżynierem i od r. 1957 dyrektorem. W tym okresie był współautorem projektu pierwszej linii Szybkiej Kolei Miejskiej (Młociny-Natolin) oraz opracowań analitycznych jej poszczególnych obiektów. W l. 1951–4 kierował bezpośrednio pracami projektowymi metra głębokiego w zakresie metod i organizacji robót, wyrobisk, sztolni, komór i tuneli. Wyniki tych prac wykorzystał jako członek komitetu redakcyjnego i współautor sześciu rozdziałów pracy zbiorowej Studia i projekty metra w Warszawie 1928-1958 (W. 1962). W r. 1955 jako zastępca pełnomocnika rządu brał udział w budowie stadionu «X–lecia PRL» w Warszawie. Był współautorem m.in. konkursowego opracowania skrzyżowania ul. Marszałkowskiej i Al. Jerozolimskich (1955), projektu turystycznego i komunikacyjnego zagospodarowania lewego wybrzeża Wisły na odcinku Wilanów-Warka (1961), projektów dwóch mostów na Wiśle wraz z dojazdami (Przeprawa trasy „Świętokrzyskiej”, Przeprawa trasy „Łazienkowskiej”, „Inżynieria i Budownictwo” R. 18: 1961 nr 11–12). W r. 1967 opracował koncepcję układu komunikacyjnego osiedla Winogrady w Poznaniu, w r. 1972 był członkiem zespołu, który uzyskał II nagrodę w konkursie Stow. Architektów Polskich na opracowanie funkcjonalno-przestrzenne miasta Pruszkowa. Ponadto był autorem (wspólnie z Ewarystem Sobolewskim) wytycznych projektowania dróg, placów i parkingów do projektów architektonicznych w osiedlach mieszkaniowych. W sierpniu 1972 został doradcą prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy do Spraw Szybkiej Kolei Miejskiej oraz prac inżynieryjnych na terenie Warszawskiego Zespołu Miejskiego. Funkcję tę pełnił do śmierci. S. działał w Polskim Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (PZITB), gdzie w trudnym okresie początkowym w l. 1950–2 był sekretarzem generalnym i od r. 1956 – członkiem Komitetu Urbanistyki i przewodniczącym Komisji Zagranicznej Zarządu Głównego PZITB, działał też w Komitecie Historii i był współautorem Historii powstania i działalności Oddziału Warszawskiego PZITB (W. 1972).

S. od wczesnej młodości uprawiał żeglarstwo morskie i śródlądowe, brał udział w regatach. Był członkiem (1937) i komandorem (1958) Yacht Klubu Polski, przyczynił się do jego rozwoju, a zwłaszcza budowy ośrodków żeglarstwa w Warszawie i Zalewie Zegrzyńskim, otrzymał tytuł honorowego wicekomandora Yacht Klubu Polski. S. zmarł nagle 9 V 1975 na Hali Gąsienicowej w Tatrach i pochowany został na cmentarzu Komunalnym w Warszawie. Był odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari V kl., Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem AK, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim (1955, za współudział w budowie stadionu «X-lecia PRL») i Oficerskim (1975, za całokształt pracy dla polskiego żeglarstwa) Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Honorową «Za zasługi dla Warszawy» oraz Złotą Odznaką PZITB.

W małżeństwie z Romaną z Dzięgielewskich S. miał syna Andrzeja (ur. 1938), inżyniera architekta, profesora Wyższej Szkoły Architektury w Paryżu.

Słownik biograficzny zasłużonych działaczy. Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa, W. 1986 (fot.) I; Lista ostaszkowska. Spis polskich policjantów i funkcjonariuszy służb granicznych zamordowanych i zaginionych po 1 września 1939 roku, Red. A. Miszczuk, Szczytno 1993 s. 321; – Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej, Wyd. 3, W. 1969; Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa. Rys historyczny 1934–1948–1984, W. 1987 s. 165; Stachiewicz P., Starówka 1944, W. 1983; – Fajer L., Żołnierze Starówki, W. 1957; – „Biul. Inform. Pol. Związku Inżynierów i Techników Budownictwa”, Z. Specjalny, kwiecień 1960 s. 31–2; „Wierchy” R. 44: 1975 s. 246; – Nekrologi z r. 1975: „Tyg. Powsz.” nr 32, „Życie Warszawy” nr 110, 112, 114, 115; – Informacje Instytutu Katyńskiego w Polsce w Kr. oraz Stanisława Wernera z W.

Stanisław Sroka