Lechnicki Tadeusz (1892–1939), ekonomista, podpułkownik W. P., szef Biura Ekonomicznego Prezesa Rady Ministrów, wiceminister skarbu, poseł na Sejm. Ur. 28 II w Serebryszczach (woj. lubelskie) był synem Felicjana i Marii z Hemplów, bratem Zdzisława (zob.), bratem przyrodnim Felicjana (zob.). Do gimnazjum uczęszczał początkowo w Lublinie, a następnie w Warszawie. Jako uczeń gimnazjum lubelskiego został w r. 1906 przyjęty do Organizacji Młodzieży Narodowej (OMN) Szkół Średnich oraz do konspiracyjnej organizacji «Przyszłość». Po przeniesieniu się do gimnazjum E. Konopczyńskiego w Warszawie nadal działał w OMN, m. in. wraz ze Stanisławem Hemplem prowadził prace przygotowawczo-wojskowe. Po uzyskaniu w r. 1910 matury i odbyciu służby w wojsku rosyjskim podjął w r. 1911 studia w wiedeńskiej Hochhandelsschule. Z ramienia OMN był tam kierownikiem tzw. grup narodowych tej organizacji oraz prezesem wiedeńskiego «Ogniwa». W r. 1911 został przyjęty do Związku Młodzieży Polskiej. W r. 1912 przeniósł się do Berlina, gdzie do r. 1914 studiował w Akademii Handlowej. Tu prowadził prace przygotowawczo-wojskowe wśród studentów Polaków. Po powrocie do Król. Pol. od 1 VII 1914 do 1 III 1917 r. służył jako oficer w XV korpusie artylerii rosyjskiej. W czasie służby wojskowej utrzymywał stały poufny kontakt z władzami OMN w Piotrogrodzie.
Od marca 1917 r. L. brał aktywny udział w formowaniu Wojska Polskiego w Rosji. Zorganizował w kontakcie z Głównym Dowództwem Polskiej Konfederacji Wojskowej, a następnie z władzami utworzonymi przez «Naczpol» (Naczelny Polski Komitet Wojskowy) oddziały polskie w Piotrogrodzie i okolicy. Po przyjeździe L. Lisa-Kuli i P. Barthla de Weydenthal oddał je pod komendę Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W utworzonym w Rosji korpusie gen. J. Dowbór-Muśnickiego był zastępcą szefa Wydziału Mobilizacyjnego, później pracował w Sztabie Dowództwa Wojsk Polskich na Ukrainie. Po rewolucji październikowej zorganizował z Polaków junkrów i kadetów szkół wojskowych oddział strzegący obcych ambasad w Piotrogrodzie. Był członkiem Komendy Naczelnej konspiracyjnej organizacji Związek Broni, utworzonej w grudniu 1917 r., która miała na celu rozpowszechnianie wśród żołnierzy I korpusu ideologii niepodległościowej. Następnie z ramienia POW aktywnie współuczestniczył w organizacji polskich oddziałów w Murmaniu i nad Donem. Od 1 XI 1918 do 1 III 1919 r. dowodził oddziałem wojska polskiego na Wołyniu, a następnie (marzec-lipiec 1919) zorganizował i dowodził konną baterią na froncie kowelskim. Od sierpnia 1919 r. kierował jedną z sekcji Oddziału II Naczelnego Dowództwa. Na przełomie l. 1919/20 z ramienia II Oddziału prowadził przez 8 miesięcy prace wywiadowcze w Berlinie. W związku z obawą dekonspiracji wrócił do kraju. W kampanii 1920 r. wziął udział jako porucznik artylerii konnej. Został ciężko ranny (wrzesień 1920) pod Hrubieszowem. Po kilkumiesięcznym pobycie w szpitalu objął (lipiec 1921) szefostwo Sekcji Osad Żołnierskich w Min. Spraw Wojsk. Akcją osadnictwa wojskowego na kresach wschodnich kierował do grudnia 1923 r., kiedy powołano go na roczny kurs do Centralnej Szkoły Kawalerii, a następnie (grudzień 1924) skierowano do 3 dywizjonu artylerii konnej. W okresie pracy w wojsku L. opublikował m. in. artykuły: Współczesny układ stosunków politycznych, gospodarczych i wojskowych na terenie Rzeszy niemieckiej oraz niemieckie wychowanie wojskowe w świetle wypadków marcowych 1920 r. („Bellona” 1921), Z doświadczeń oficera w polu (tamże).
W marcu 1925 r. L. przeszedł w randze podpułkownika w stan nieczynny. Zajął się wówczas swym majątkiem w Serebryszczach. Dn. 1 I 1928 r. rozpoczął pracę w Min. Spraw Zagran. W marcu 1928 r. objął stanowisko kierownika referatu niemieckiego, a w r. 1930 został zastępcą naczelnika Wydziału Zachodniego Min. Spraw Zagran. W związku z tym prowadził w lipcu 1930 r. w Berlinie polsko-niemieckie rozmowy na temat incydentów granicznych. Na temat stosunków gospodarczych z Niemcami napisał artykuł Traktat handlowy z Niemcami (w: „Pięć lat na froncie gospodarczym”, W. 1931 I). Miał on na celu uzasadnienie podpisanej umowy handlowej z Rzeszą. Z Min. Spraw. Zagran. przeszedł na stanowisko p. o. szefa Biura Ekonomicznego Prezesa Rady Ministrów. Dn. 5 IX 1932 r. został mianowany szefem Biura, a po dwóch dniach również podsekretarzem stanu do spraw gospodarczych w Prezydium Rady Ministrów. Dn. 28 V 1934 r. objął stanowisko wiceministra skarbu. W Min. Skarbu m. in. zajmował się pracami związanymi z oddłużeniem samorządów i rolnictwa, obniżką cen kartelowych. W lecie 1936 r. wraz z min. przemysłu i handlu A. Romanem prowadził w Hadze rokowania w sprawie współpracy gospodarczej Polski z Holandią.
W okresie zajmowania się sprawami gospodarczymi L. związany był ściśle z grupą, w skład której wchodzili: Ignacy Matuszewski, Adam Koc, Henryk Floyar-Rajchman, Kazimierz Stamirowski. Grupa ta praktycznie kontrolowała i wytyczała w latach kryzysu gospodarczego (1930–5) politykę ekonomiczną państwa. Nastastawiona była na dążenie do wzrostu roli państwa w życiu ekonomicznym kraju. L. swoje ówczesne poglądy wyraził najpełniej w artykule: Wytyczne prac gospodarczych rządu („Polska Gosp.” 1932 nr 20) i w referacie pod analogicznym tytułem (w: „Zjazd działaczy gospodarczych i społecznych zwołany przez BBWR”, W. 1933 s. 11–27). W zakresie polityki finansowej wypowiadał się wówczas za stosowaniem tzw. deflacji integralnej. W momencie, kiedy stanowisko wicepremiera i ministra skarbu objął Eugeniusz Kwiatkowski, grupa, do której należał L., zaczęła szybko tracić na znaczeniu, a jej koncepcje rozwoju polityki gospodarczej zostały odrzucone. M. in. zrezygnowano z postulowanego przez nią przeprowadzenia dewaluacji złotego. W związku z tym podał się do dymisji prezes Banku Polskiego A. Koc, a L. solidaryzował się z nim i w październiku 1936 r. odszedł z Min. Skarbu.
Po wycofaniu się z działalności w administracji państwowej L. ponownie zajął się swym majątkiem. Działał też w Centralnym Tow. Organizacji i Kółek Rolniczych. Razem z władzami tego towarzystwa domagał się przyspieszenia realizacji reformy rolnej, rozwinięcia akcji oddłużeniowej dla gospodarstw rolnych. W tym okresie napisał też dwie książki o charakterze programowym: O jasny program i zwarte działanie. I. Rolnictwo (W. 1937) oraz Problem centralny. Uwagi programowe (W. 1938). W obu pracach wskazywał na konieczność zwrócenia większej uwagi w polityce gospodarczej państwa na sprawy wsi i na podniesienie jej zamożności. Równocześnie wypowiadał się za niezbędnością zmiany stylu rządzenia krajem, uważał, iż «postawa rządzących, styl rządzenia, atmosfera w Polsce ulec musi gruntownym przemianom». W tym okresie L. wstąpił do Obozu Zjednoczenia Narodowego (OZN). Z jego ramienia 6 XI 1938 r. został wybrany posłem do Sejmu z pow. chełmskiego. W Sejmie L. objął przewodnictwo Komisji Spraw Zagran. oraz Przemysłu i Handlu. Poza tym wszedł w skład Komisji: Budżetowej, Inwestycyjnej i Rolnej. W Kole Parlamentarnym OZN był członkiem Zarządu oraz przewodniczącym zespołu zagadnieniowego przemysłu, handlu i rzemiosła. L. był też członkiem Rady Naczelnej OZN oraz przewodniczącym jednego z okręgów.
We wrześniu 1939 r. L. ochotniczo wstąpił do wojska. Przydzielono go do armii «Narew». W bitwie o Janów Lubelski został ciężko ranny (29 IX). Zmarł w szpitalu 1 X 1939 r. Pochowany został w Piaskach koło Lublina. L. był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej, Medalem «Interalliée», Orderem Virtuti Militari V kl., Orderem Polonia Restituta IV i II kl., Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości. Ożeniony był z Hanną Drecką, 1. v. Baranowską. Dzieci nie miał.

Łoza S., Bellona. Bibliografia 10-lecia 1918–1927, W. 1928; W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Skład osobowy Sejmu RP oraz komisyj sejmowych, W. 1938 s. 20, 45, 58, 60, 65, 69; – Drozdowski M., Polityka gospodarcza rządu polskiego 1936–1939, W. 1963; Knakiewicz Z., Deflacja polska 1930–1935, W. 1967; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w l. 1917–1918, W. 1969; Zweig F., Poland between Two Wars, London 1944; – Ivànka A., Wspomnienia skarbowca 1927–1945, W. 1964; Prace parlamentarne OZN 1938/39 r., W. 1939 s. 39–40; Spraw. stenogr. z posiedzenia sejmu 21 II 1939, szp. 14–23; – „Dzien. Urzęd. MSZ” 1927 s. 148, 1929 s. 83, 102, 1930 s. 69, 132; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne L-ego; – Informacje W. Baranowskiego, W. Fajansa, A. Ivànki, M. Kaczorowskiego i J. Zajdy.
Zbigniew Landau