Pietkiewicz Tadeusz (1907–1959), docent fitopatologii w Instytucie Ochrony Roślin w Poznaniu i Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie. Ur. 3 IV w Stefanówce w gub. kijowskiej, był synem Zygmunta (zob.) i Kazimiery z Miączyńskich. Nauki początkowe pobierał prywatnie; w r. 1923 przybył z rodziną do Polski i przez rok uczęszczał do szkoły średniej w Łodzi, a następnie w Warszawie, gdzie w r. 1928 zdał maturę w Państwowym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym im. T. Czackiego. W l. 1928–35 studiował na Wydziale Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) w Warszawie, specjalizując się w zakresie fitopatologii i kwiaciarstwa. Po przedstawieniu pracy dyplomowej Przyczynek do poznania chorób roślin ozdobnych w Polsce (W. 1935), wykonanej pod kierunkiem Wincentego Siemaszki, uzyskał stopień inżyniera ogrodnika. W okresie studiów, zaangażowany w działalność Obozu Narodowo-Radykalnego, był w r. 1934 przez 3 miesiące więziony w Berezie Kartuskiej. W l. 1935–7 pracował dorywczo w różnych instytucjach, m.in. w Tow. Zachęty do Hodowli Koni w Warszawie. Dn. 1 X 1937 otrzymał etat młodszego asystenta w katedrze fitopatologii SGGW, gdzie pracował do wybuchu wojny, równocześnie redagował dział produkcji rolniczej w czasopiśmie „Życie Rolnicze”. Na łamach tego czasopisma oraz w „Nowoczesnym Ogrodnictwie” ogłosił kilka popularnych artykułów dotyczących ochrony roślin ozdobnych oraz chorób zbóż, głównie rdzy źdźbłowej.
W czasie okupacji niemieckiej początkowo utrzymywał się z zapomóg Tow. Asystentów SGGW, od 1 IV 1940 pracował jako ogrodnik w Zarządzie Miejskim M. St. Warszawy. Aresztowany przypadkowo podczas wizyty u znajomych we wrześniu 1940, był więziony na Pawiaku przez 4 miesiące. W okresie od 1 VI 1941 do 1 VII 1944 był zatrudniony w Lubelskiej Izbie Rolniczej jako nadkontroler mleczności obór w Biłgoraju. Po wyzwoleniu Lubelszczyzny był w r. szk. 1944/5 nauczycielem chemii i biologii w liceum ogólnokształcącym w Biłgoraju. W dn. 1 VIII 1945 powrócił na SGGW na stanowisko starszego asystenta. Na okres roku podjął też pracę w Zarządzie Głównym Związku Samopomocy Chłopskiej w Warszawie jako sekretarz wydawnictw rolniczych. Doktoryzował się pod kierunkiem Józefa Kochmana na SGGW, otrzymując 30 VI 1949 stopień doktora nauk ogrodniczych na podstawie pracy obejmującej studia fitopatologiczne nad nasionami lnu, ogłoszonej pt. Badania mykologiczno-fitopatologiczne nad nasionami lnu („Acta Agrobotanica” T. 3: 1955). Mianowany adiunktem w r. 1950, pozostał na tym stanowisku do 31 VIII 1951. W końcowym okresie pracy na SGGW został od 1 IV 1951 zatrudniony przez nowo powstały Instytut Ochrony Roślin (IOR) w Puławach (później w Poznaniu) jako kierownik Zespołu Badania Chorób Roślin Przemysłowych w Oddziale IOR w Regułach koło Warszawy. Od r. 1957 kierował tam Pracownią Fitopatologiczną. W r. 1958 został mianowany docentem i t.r. przyjął proponowane mu kierownictwo Zakładu Fitopatologii w katedrze ochrony roślin Wyższej Szkoły Rolniczej (WSR) w Olsztynie. Przystąpił do rozbudowy Zakładu, opracowując m.in. projekt pracowni izotopowej dla potrzeb fitopatologii i szklarni fitopatologicznej, lecz planów tych nie zdążył zrealizować.
Badania naukowe P-a koncentrowały się od r. 1945 na patologii nasion, głównie roślin oleistych i włóknistych. Były to pierwsze w Polsce obszerne studia nad przenoszeniem chorób roślin przez nasiona. Rozpoczęte na SGGW w czasie wykonywania pracy doktorskiej badania nasion lnu kontynuował zarówno w IOR, jak i w Olsztynie, co umożliwiło mu m.in. odkrycie występowania w Polsce choroby kwarantannowej lnu «pasmo», wywoływanej przez grzyb Mycosphaerella linorum: Choroba „pasmo” (Mycosphaerella linorum Wr. Garda Rada) na lnie włóknistym i oleistym („Roczniki Nauk Roln.” S. A. T. 78: 1958 z. 2). Stwierdził również, że do najgroźniejszych patogenów lnu należą grzyby Colletotrichum lini i Polyspora lini oraz opracował metodę oceny stopnia porażenia nasion na podstawie ich cech zewnętrznych. Prowadził liczne doświadczenia nad sposobami zapobiegania infekcji, głównie przez chemiczne zaprawianie nasion, m.in. opracował wraz z Sabiną Czyżewską Wpływ zaprawiania nasion na infekcję lnu przez grzyby w rodzaju Fusarium („Prace Nauk. Inst. Ochrony Roślin” T. 2: 1960 z. 2). Spośród szeroko zakrojonych badań nad infekcją pierwotną, wywołaną przez nasiona i glebę, u pozostałych roślin przemysłowych można wymienić prace nad mikroflorą nasion konopi, bawełny, soi i maku, a także roślin baldaszkowatych, jak kminek i koper włoski (Z badań nad chorobami roślin oleistych, „Roczniki Nauk Roln.” S. A. T. 78: 1958 z. 2) oraz wiele innych artykułów o charakterze naukowym ogłaszanych w wydawnictwach IOR, IHAR (Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin), „Rocznikach Nauk Rolniczych” i „Postępach Wiedzy Rolniczej”. Podsumowaniem dorobku P-a miało być dzieło Patologia nasion, które nie zostało ukończone.
P. brał udział w przygotowaniu podręczników ochrony roślin, m.in. opracował rozdziały dotyczące chorób powodowanych przez czynniki pochodzenia nieorganicznego oraz chorób roślin przemysłowych w pracy zbiorowej „Ochrona roślin” pod red. J. Kochmana (wyd. 1. W. 1953, wyd. 2 W. 1956). Był poliglotą (znał 8 języków europejskich) i przełożył na język polski kilka dzieł i artykułów z zakresu fitopatologii i innych gałęzi rolnictwa, jak A. N. Naumowa „Choroby roślin uprawnych” (W. 1957, z języka rosyjskiego) i „Problemy fitopatologii” (W. 1955, z języka angielskiego i rosyjskiego). Ogłosił około 60 artykułów w czasopismach popularnych i popularnonaukowych, jak „Nowe Rolnictwo”, „Chłopska Droga”, „Działkowiec” i wiele innych. Wygłaszał również pogadanki radiowe oraz prowadził szkolenia dla służby ochrony roślin i instruktorów rolniczych. Był członkiem Komisji Roślin Przemysłowych w Sekcjach Roślin Włóknistych i Oleistych przy Min. Rolnictwa, przewodniczącym Sekcji Mykologicznej Oddziału Warszawskiego Polskiego Tow. Botanicznego. Zmarł tragicznie 12 VII 1959 w Sobieszewie koło Gdańska, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Z małżeństwa z Marią z domu Harkot P. miał synów: Jerzego (ur. 1943), docenta fitopatologii, i Stefana (ur. 1948), magistra biologii, pracujących w Instytucie Ziemniaka w Boninie.
Mała Encyklopedia Rolnicza, W. 1963; Gondek J., Kamieńska H., Turczyńska E., Katalog bibliograficzny polskich publikacji z zakresu fitopatologii, Kr. 1978; – Dziesięciolecie Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie 1950–1960, Olsztyn 1960; Księga pamiątkowa SGGW, (1937); Księga pamiątkowa SGGW, (1958) I–II (bibliogr.); Węgorek W., Dziesięciolecie Instytutu Ochrony Roślin, „Biul. Inst. Ochrony Roślin” 1961 z. 12 s. 9–22; – Wspomnienia pośmiertne o T. P-u, „Biul. Inst. Ochrony Roślin” T. 8: 1960 s. 7–10; Informator Instytutu Ochrony Roślin w Poznaniu, W. 1958 s. 20–2, 37, 47–8, 59; toż, W. 1968 s. 115–16 (bibliogr.); Krzywicki L., Wspomnienia, W. 1957–9 I–III; – „Biul. Kwarantanny i Ochrony Roślin” R. 3: 1959 nr 3/4 s. 1.; „Życie Warszawy” 1959 nr 168; – Arch. IOR: Akta osobowe; Arch. PAN w W.: Zespół „Minerwa”; Arch. SGGW: Akta osobowe i doktorskie P-a; – Informacje syna Stefana Pietkiewicza.
Ligia Hayto