Rychliński Tadeusz (1865–1940), tytularny generał brygady WP. Ur. 23 XI w Drohobyczu, był synem Szymona i Karoliny z Rola-Skibickich.

R. ukończył 6-klasowe gimnazjum we Lwowie. Powołany do armii austro-węgierskiej 1 X 1882, został wcielony do 3. szwadronu 3. p. ułanów. W l. 1884–6 był słuchaczem Szkoły Kadetów w Mährisch Weisskirchen (Hranice). Po jej ukończeniu i uzyskaniu kolejnych stopni wojskowych w 7. p. ułanów otrzymał 18 VIII 1888 nominację na podporucznika, a 1 XI 1892 na porucznika z przeniesieniem do 1. p. ułanów. Wrócił do 7. p. ułanów 1 V 1894 na stanowisko dowódcy plutonu, a od 7 I 1897 do 1 VIII 1899 był adiutantem pułku. W dn. 1 V 1903 został mianowany rotmistrzem. Zapewne w tym okresie ukończył najpierw roczny kurs telegrafistów w Tulln pod Wiedniem, a następnie roczną szkołę korpuśną dla oficerów we Lwowie. Dn. 1 VII 1906 został komendantem kadry rezerwowej. W r. 1910 złożył egzamin dla oficerów sztabowych, 15 I 1911 został przeniesiony do 9. p. dragonów i objął stanowisko dowódcy dywizjonu, a 1 XI t. r. awansował na majora. Swój udział w pierwszej wojnie światowej rozpoczął R. jako dowódca dywizjonu w 9. p. dragonów 4. dyw. kawalerii, ale w bitwie pod Rawą Ruską (6–11 IX 1914) występował już jako dowódca pułku. Lekko ranny, nie przerwał służby frontowej i uczestniczył w działaniach odwrotowych armii austro-węgierskiej na obszarze zachodniej Galicji. W dn. 1 XI 1914 był awansowany na podpułkownika i aż do 5 V 1915 dowodził odcinkiem koło Bardyjowa w Karpatach. W ostatnich dniach maja odniósł ciężką ranę nogi. Leczył się w szpitalu wiedeńskim i powtórnie w Kaposzwar do 31 III 1916. Skierowany następnie na obszar operacyjny frontu rumuńskiego, od 17 XII 1916 do 31 X 1918 występował jako prezes Komisji Kontrolnej wojsk okupacyjnych w Bukareszcie.

Do WP zgłosił się R. 8 XI 1918 w Przemyślu-Zasaniu. Uczestniczył w walkach o prawobrzeżną część miasta. Potem pełnił służbę w Przemyślu, w sztabie gen. Juliusza Bijaka jako oficer do poruczeń polityczno-wojskowych. W dn. 7 XII t. r. został przydzielony do grupy taktycznej płk. Henryka Minkiewicza. Wyróżnił się w walkach o Baligród i dowodził obroną na odcinku Lesko – Baligród – Cisna podczas walk z wojskami Zachodnio-Ukraińskiej Republiki Ludowej. Dn. 1 V 1919 został mianowany dowódcą Okręgu Etapowego Przemyśl, a 31 V t. r. dowódcą Okręgu Etapowego Sambor. Wyznaczony 1 VIII 1919 do przejmowania Pokucia od wojsk rumuńskich, objął stanowisko dowódcy Okręgu Etapowego Pokucie. W dn. 1 III 1920 został skierowany do akcji związanej z internowaniem w Jarmolińcach grupy gen. N. von Bredowa z Armii Ochotniczej gen. A. Denikina. Następnie 1 IV 1920 został dowódcą Okręgu Etapowego Wilno na etacie generała porucznika, a od 8 VIII t. r. był inspektorem obozów jenieckich w Warszawie, 1 IX został znowu przesunięty na stanowisko dowódcy Okręgu Etapowego 6. Armii. Dn. 1 VIII 1921 mianowano R-ego dowódcą odcinka kordonowego Czortków, 1 XI t. r. skierowano na urlop emerytalny i 23 XI przeniesiono w stan spoczynku w stopniu pułkownika. Ponownie został 27 XII t. r. powołany do służby czynnej i przekazany do dyspozycji szefa Wydz. Remontów Końskich w X Dep. Min. Spraw Wojskowych. W dn. 17 II 1922 przeszedł do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu w Przemyślu, a następnie Komisja Weryfikacyjna przyznała mu stopień tytularnego generała brygady; został wówczas przeniesiony ostatecznie w stan spoczynku. Jesienią 1939 i w 1. poł. r. 1940 był kilkakrotnie aresztowany i przesłuchiwany przez NKWD w Samborze. Zmarł 24 IX 1940 w szpitalu w Drohobyczu, pochowany został na cmentarzu przy ul. Truskawieckiej w Drohobyczu. Był odznaczony orderami austriackimi, m. in. Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Cesarza Karola, Krzyżem Cesarza Franciszka Józefa i polskimi: Orderem Polonia Restituta, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Virtuti Militari V kl., medalem «Orlęta» i odznaką «Gwiazda Przemyśla».

W małżeństwie (od r. 1905) z Marią Filipiną Żebracką miał R. pięcioro dzieci: Stanisława (ur. 1906), Izabelę (ur. 1908), Marię (ur. 1910), Wojciecha (ur. 1912) i Tadeusza (ur. 1922).

Kryska-Karski – Żurakowski, Generałowie; Dziennik Personalny MSWojsk., W. 1921 nr 40 s. 1525, nr 43 s. 1762; Rocznik Oficerski, W. 1923, 1928 (figuruje jako gen. zwykły); – Wojna R., W ogniu rosyjskiej wojny wewnętrznej 1918–1920, W. 1975; – Sąsiedzi wobec wojny 1920 roku. Wybór dokumentów, Oprac. J. Cisek, Londyn 1990; – CAW: Akta personalne P-6512, Akta odznaczeniowe: 2/R-874, 103/R-1689, VM 96-9120; – Informacje Stow. Przyjaciół Ziemi Drohobyckiej we Wr. na podstawie Arch. Diec. w Przemyślu.

Mieczysław Wrzosek