Seredyński Tadeusz (1895–1978), pianista-akompaniator, dyrygent. Ur. 24 XII w Wyżnianach w Galicji, był synem Franciszka i Karoliny.
Szkołę powszechną i gimnazjum S. ukończył we Lwowie. Tamże podjął studia w Konserwatorium Galicyjskiego Tow. Muzycznego; kształcił się w grze na fortepianie pod kierunkiem Jerzego Lalewicza, w teorii zaś – Stanisława Niewiadomskiego i Mieczysława Sołtysa. Studia pianistyczne kontynuował pod kierunkiem J. Lalewicza i Władysława Żeleńskiego w Konserwatorium Tow. Muzycznego w Krakowie, gdzie w dyrygenturze był uczniem Feliksa Nowowiejskiego. S. debiutował w r. 1912 jako dyrygent przedstawień operetki lwowskiej w czasie jej letnich występów w Krynicy i Szczawnicy. Od r. 1913 zajmował stanowisko asystenta dyrygenta opery i dyrygenta operetki w Teatrach Miejskich we Lwowie.
W l. 1916–18 S. służył w armii austro-węgierskiej i odbył kampanię wojenną na froncie włoskim nad Piavą. Po powrocie do Lwowa objął stanowisko korepetytora opery i dyrygenta operetki w Teatrach Miejskich: «Wielkim», «Nowości». W ciągu 11 lat swojej działalności w Operetce Lwowskiej prowadził ok. 250 spektakli „Hrabiny Maricy” I. Kálmána i 200 – „Zemsty nietoperza” J. Straussa. Dyrygował także operami Stanisława Moniuszki („Halką”, „Flisem” i „Verbum nobile”). W sezonie 1929/30 występował gościnnie w Operetce Wiedeńskiej dyrygując przedstawieniami, m.in. „Hrabiny Maricy” oraz „Białego mazura”, „Carewicza” i „Frasquity” F. Lehára, z udziałem solistów lwowskich; zyskał wtedy uznanie nie tylko publiczności i krytyki, ale i obu kompozytorów. Od r. 1930 był stałym akompaniatorem i dyrygentem orkiestry rozgłośni lwowskiej Polskiego Radia. Orkiestra ta pod batutą S-ego zyskała dużą popularność, a koncerty jej często transmitowane były na fali ogólnopolskiej. Z jego inicjatywy powstał Związek Młodych Muzyków; występował na organizowanych przez tenże Związek koncertach symfonicznych, jako dyrygent i kameralnych, jako pianista i akompaniator. Od września 1939 do czerwca 1941 był S. głównym dyrygentem orkiestry symfonicznej Radiokomitetu Ukraińskiej SRR we Lwowie. Po zajęciu Lwowa przez Niemców ukrywał się.
W l. 1945–9 S. mieszkał w Tarnowie, pracując jako urzędnik na poczcie i w urzędzie skarbowym. Współpracował także z miejskim Domem Kultury i przyczynił się do zorganizowania pierwszego w tym mieście amatorskiego przedstawienia teatralnego. W r. 1949 przeniósł się do Wrocławia, gdzie od listopada t.r. do końca sierpnia 1953 był dyrygentem Małej Orkiestry Symfonicznej Rozgłośni Wrocławskiej Polskiego Radia. Zespół ten sam zorganizował; prowadził z nim m.in. cykl audycji «Dla każdego coś miłego», dzięki któremu zdobył dużą popularność. W l. 1953–5 był kierownikiem muzycznym przy Kurii Arcybiskupiej we Wrocławiu i prowadził zespoły muzyczne w tamtejszym Seminarium Duchownym. Z początkiem r. 1956 zaangażowany został do nowo powstałej Państwowej Operetki Dolnośląskiej na stanowisko pierwszego dyrygenta. S. specjalizował się głównie w interpretacji operetki wiedeńskiej. Jako kierownik muzyczny przygotował i prowadził operetki: J. Straussa, m.in. „Zemstę nietoperza” i „Wiedeńską krew”, I. Kálmána, m.in. „Manewry jesienne” i „Księżniczkę czardasza”, J. Offenbacha „Życie paryskie”, zwłaszcza zaś P. Abraháma, którego „Bal w Savoyu” i „Przygodę w Grand Hotelu” także zinstrumentował. Dn. 1 IX 1964 przeszedł na emeryturę, odtąd dyrygował sporadycznie przedstawieniami operetek. Zmarł 3 VI 1978 we Wrocławiu. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
S. był żonaty z Janiną z Wierzbińskich. O potomstwie brak informacji.
Fot. w Arch. Dokumentacji Mechan. i w Arch. ZASP; – Błaszczyk, Dyrygenci (tutaj data ur. 1890); Słown. Teatru Pol., II (fot.); – Jankowski B. M., Misiorny M., Muzyka i życie muzyczne na ziemiach zachodnich i południowych 1945–1965, P. 1968; Krukowski S., Pamięci Tadeusza Seredyńskiego (1895–1978), „Ruch Muzycz.” 1978 nr 26 s. 13 (fot.); – Almanach Sceny Polskiej, Red. K. A. Wysiński, XIX 1977/78, W. 1979 s. 239; – IS PAN: Afisze i programy; ZASP w W.: Akta osobowe, sygn. 2958.
Leon Tadeusz Błaszczyk