Stecki Tadeusz (1864–1940), kapitan żeglugi wielkiej.
Ur. 17 II w Sosnowcu, był synem Leona, pracownika rosyjskiej administracji celnej, i Walerii ze Świątkowskich.
W r. 1873, w związku z przeniesieniem służbowym ojca, rodzina Steckich zamieszkała w Odessie; S. uczył się tamże od r. 1874 w gimnazjum klasycznym i uzyskał w r. 1882 świadectwo dojrzałości. Następnie jako praktykant zaciągnął się na żaglowiec «Luka Padre» spółki armatorskiej «Bracia Bemberi» i uczęszczał w Odessie do Szkoły Żeglugi Handlowej, którą ukończył w r. 1885. Od czerwca 1888 pracował jako porucznik żeglugi wielkiej w kompanii żeglugowej Rosyjskie Tow. Żeglugi Handlowej (Russkoje Obszczestwo Parochodstwa i Torgowli); przez dziewięć lat służył jako młodszy pomocnik kapitana na statkach pasażerskich i towarowych pływających na trasach między portami Morza Czarnego i Morza Śródziemnego. Dn. 17 III 1890 uzyskał przed państw. komisją egzaminacyjną w Odessie dyplom kapitana żeglugi wielkiej. T.r. wziął udział w rejsie do portów amerykańskich statkiem, specjalnie przystosowanym do przewozu ropy naftowej. Dn. 13 III 1897 przeniósł się do Floty Ochotniczej (Dobrowolnyj Flot), obsługującej linie dalekowschodnie, gdzie pracował 21 lat, najpierw jako oficer, później – kapitan. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej, jako chorąży rezerwy marynarki wojennej, został 12 VII 1904 zmobilizowany do służby czynnej. Początkowo pełnił funkcję oficera nawigacyjnego statku «Smolensk», przemianowanym podczas wojny na krążownik pomocniczy «Rion», po czym, jeszcze w tym miesiącu objął dowództwo zdobycznego okrętu «Formoza», który bezpiecznie doprowadził do Sewastopola. Miesiąc później został oficerem nawigacyjnym oddziału transportowców II Eskadry Oceanu Spokojnego dowodzonej przez komandora O. Radłowa. Po demobilizacji, 1 X 1905 wrócił do służby we Flocie Ochotniczej, gdzie wkrótce objął stanowisko kapitana i do r. 1914 dowodził statkami: «Wołodymir» (1907), «Niżnyj Nowgorod» (1910), «Mohylew», «Saratow», «Petersburg», «Cherson» i «Kijew». Ponownie zmobilizowany podczas pierwszej wojny światowej, przewoził na transportowcu «Kijew» amunicję z portów amerykańskich do Władywostoku i Archangielska. Dn. 1 VIII 1918 odszedł ze służby w rosyjskiej marynarce wojennej.
Dn. 26 IX 1918 przybył S. do Warszawy. Dn. 15 V 1919 został urzędnikiem cywilnym w Sekcji Ekonomicznej Dep. dla Spraw Morskich MSWojsk., której do r. 1922 podlegała marynarka handlowa. Uczestniczył w pracach nad zorganizowaniem szkolnictwa morskiego, m.in. od sierpnia 1919 wchodził w skład komisji, kierowanej przez gen. ppor. inż. marynarki Michała Borowskiego, która opracowywała statut i program nauczania dla przyszłej szkoły morskiej w Tczewie. Po przejęciu niektórych agend gospodarki morskiej MSWojsk. przez Min. Przemysłu i Handlu, został S. zatrudniony 1 I 1922 w Dep. Marynarki Handlowej (po reorganizacji – Dep. Morski Min. Przemysłu i Handlu), awansując z czasem do stopnia radcy ministerialnego. Od r. 1923, jako delegat ministra do Izby Morskiej i członek Komisji Kwalifikacyjnej ds. dyplomów oficerskich Marynarki Handlowej, przewodniczył wielu komisjom egzaminacyjnym, m.in. na szyprów morskich i kapitanów żeglugi przybrzeżnej. Jako członek Komisji Przetargowej i Odbiorczej brał udział w r. 1926 w zakupie pierwszych statków w stoczni w Caen we Francji dla nowo powstałego Przedsiębiorstwa Państw. «Żegluga Polska». W l. 1925–7 pisał o rozwoju Polskiej Marynarki Handlowej na łamach miesięcznika „Morze”, m.in. w artykułach: Szkoła morska w Tczewie (1925 nr 4), Wyszkolenie przyszłych oficerów (1925 nr 6), W sprawie statków dla „Polskiej Żeglugi Morskiej” (1925 nr 7), Subwencje dla polskich towarzystw okrętowych (1927 nr 3–4). Ogłosił tam także wiele innych szkiców poświęconych problematyce morskiej, m.in. Statek szkolny „Shuntoku Maru” (1925 nr 5), Sześćdziesięciolecie Kanału Sueskiego (1926 nr 11), Fajka i morze (1927 nr 12), w tym wspomnienia ze służby w rosyjskiej marynarce handlowej: Tajfun (1925 nr 1), Czterdzieści dni na rafach (1925 nr 2), Z pielgrzymką muzułmańską do Dżeddy (1925 nr 5) i cykl autobiograficzny: Z dziennika marynarza (1926 nr 12 , 1927 nr 2–4, 6–10, 1928 nr 2, 8), Ze wspomnień starego kapitana (1931 nr 3), Ze wspomnień starego marynarza (1931 nr 8).
Dn. 1 VIII 1931 przeszedł S. na emeryturę, ale pozostał delegatem ministra do Izby Morskiej i członkiem Komisji Kwalifikacyjnej ds. dyplomów oficerskich. Na przełomie l. 1931/2 został patronem I Harcerskiej Drużyny Żeglarskiej Wilków Morskich w Obornikach (woj. poznańskie). Portret S-ego, namalowany przez Leopolda Jarmuszewskiego, został umieszczony w otwartej 8 XII 1932 izbie polskich tradycji morskich Państw. Szkoły Morskiej w Gdyni. S. zmarł 23 I 1940 w Milanówku koło Warszawy i tam został pochowany. Był odznaczony rosyjskimi Orderami św. Stanisława III kl. i św. Anny III kl.
S. był żonaty z Józefą z Górskich.
Fot. portretu przez Jarmuszewskiego w Muz. M. Gdyni; – Kadry morskie Rzeczypospolitej, Red. K. Sawicki, Gdynia 2002 III; Zieliński, Mały słownik pionierów; – Cichocka A., Szkoła Morska Tczew–Gdynia (1918–1997). Kalendarium wydarzeń, Gdynia 1999; Dyskant J. W., Cuszima 1905, W. 1989 s. 44; Hryniewiecki A., Rybołóstwo morskie na polskim Bałtyku (Sprawozdanie Morskiego Urzędu Rybackiego za 1922–1924), W.–Bydgoszcz 1925 s. 96–7; Kosiarz E., Departament dla Spraw Morskich, jego działalność i rola w dziejach Marynarki Wojennej w latach 1919–1921, „Biul. Hist. Marynarki Wojennej” (Gdynia) 1963 s. 172–3 (mszp. powielony); Miciński J., Księga statków polskich 1918–1945, Gd. 1996–7 I–II; Mielczarek R., Pierwsze pokolenie, „Morze” 1978 nr 11 s. 27 (reprod. portretu); tenże, Z dziejów powstania kadry gospodarki morskiej II Rzeczypospolitej. Życie i działalność Gabriela Szczęsnego Chrzanowskiego (1867–1926), „Roczn. Gdań.” T. 45: 1985 z. 2 s. 122; Perepeczko A., Biała Fregata, Gd. 1974 s. 21–2; Urbanyi Z., Od „Daru Pomorza” do „Ziemi Bydgoskiej”, Gd. 1973 s. 33, 61, 68; Zbierski A., Cieślak M., Trawicki L., Udział Polaków w wojnie rosyjsko-japońskiej na morzu w latach 1904–1905, Gd. 2000 s. 124–5 (fot. s. 162); – Čagodaev-Saksonskij A. P., Na „Almare” (ot Libavy čerez Cusimu vo Vladivostok), Pet. 2004 s. 18, 77, 122; Stankiewicz M., Z floty carskiej do polskiej (wspomnienia), Gdynia 1995; – „Morze” 1927 nr 12 s. 23, 1931 z. 8 s. 16 (fot.), 1932 z. 1 s. 15; „Żeglarz Pol.” 1926 nr 40 s. 224, nr 48 s. 278; – CAW: Akta osobowe S-ego; Rossijskij gosudarstvennyj istoričeskij archiv w Pet.: sygn. 98–1–1225; USC w Milanówku: Odpis skrócony aktu zgonu, nr 20/1940.
Ryszard Mielczarek