Rodkiewicz Tadeusz Teofil Marian (1894–1984), inżynier rolnik, rektor Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. Ur. 7 I w Tuchowie (w pow. tarnowskim), był synem Feliksa Stanisława, urzędnika skarbowego, i Sabiny Zofii z Kielawów.
W l. 1905–11 R. uczęszczał do gimnazjum oo. jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem. W r. 1911 stracił lewe oko (podczas polowania) i naukę kontynuował częściowo w domu zdając egzaminy jako ekstern, a częściowo w gimnazjum w Sanoku. Z powodu dalszego osłabienia wzroku przerwał w r. 1913 naukę i przez rok pracował jako praktykant gospodarczy w dobrach Jana Potockiego w Rymanowie Zdroju. Po wybuchu pierwszej wojny światowej zgłosił się do jednego z oddziałów Legionu Wschodniego w Sanoku, a po jego rozwiązaniu do Legionów w Krakowie, nie został jednak przyjęty z powodu braku oka. Uchodząc wraz z rodzicami przed wojskami rosyjskimi, wyjechał do Pragi i w r. 1915 ukończył działające tam polskie gimnazjum oraz zdał maturę. W t. r. rozpoczął studia w Akademii Rolniczej w Dublanach, specjalizował się w gleboznawstwie i uzyskał tam absolutorium w r. 1918 oraz ogłosił swą pierwszą pracę Wpływ nawożenia pomocniczego na skrobiowość ziemniaków (Lw. 1918). Stopień inżyniera rolnika otrzymał po wchłonięciu Akademii Rolniczej w Dublanach przez Politechnikę Lwowską, ale dopiero w r. 1926. Po studiach, do końca 1919 r. administrował majątkiem Bukowsko pod Sanokiem, należącym do jego stryja Kazimierza. W l. 1920–34 był nauczycielem (od r. 1923 również zastępcą dyrektora) w średniej Szkole Rolniczej w Czernichowie, gdzie nauczał uprawy roli i roślin, meteorologii oraz rybactwa; równocześnie współpracował z Centralą Nasiennictwa Państwowego Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach.
Tradycje szkoły czernichowskiej skierowały R-a ku działalności społecznej; w r. 1925 założył i następnie prowadził kasyno, w którym skupiało się życie towarzyskie grona nauczycielskiego (kasyno to przetrwało do r. 1950), w r. 1929 zorganizował w Czernichowie spółdzielnię mleczarską, przy której założył poradnię rolniczo-weterynaryjną. Jako zapalony turysta organizował dla uczniów i personelu szkoły liczne wycieczki naukowo-turystyczne, zwłaszcza na tereny wschodnie Polski (Podole, Wołyń, Polesie). W l. 1935–7 był dyrektorem średniej szkoły rolniczej w Bojanowie pod Lesznem. W tym czasie w ramach prac komisji Min. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego brał udział w układaniu programów i podręczników dla średnich szkół rolniczych. W r. 1937 objął obowiązki dyrektora i wykładowcy uprawy roli i roślin w nieakademickiej Państwowej Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego (WSGW) w Cieszynie. Tam znacznie przyczynił się do rozwoju majątku szkolnego Bażanowice, zwłaszcza w zakresie serowarstwa, m. in. przez założenie firmowego sklepu nabiałowego w Cieszynie. W sierpniu 1939 kierował wywiezieniem cenniejszych pomocy naukowych do szkoły rolniczej w Pilźnie pod Tarnowem.
Podczas wojny R. mieszkał głównie w Krakowie i brał udział w tajnym nauczaniu jako nauczyciel i przewodniczący komisji egzaminacyjnej w Prandocinie pod Miechowem, a zarabiał na utrzymanie rodziny chałupniczą produkcją i sprzedażą mydła. Po wojnie wrócił w r. 1945 na swe stanowisko do Cieszyna i doprowadził do przekształcenia szkoły w pełnoprawną wyższą uczelnię, obejmując równocześnie funkcję rektora, którą sprawował do chwili przeniesienia WSGW do Olsztyna w r. 1949. Dzięki niemu nie tylko odbudowano zniszczone zaplecze materialne uczelni, zaopatrzono ją w sprzęt i pomoce naukowe, otworzono internaty i stołówkę dla studentów, ale też uruchomiono produkcję w przydzielonych szkole 6 gospodarstwach rolnych o łącznej powierzchni 2 tys. ha. R. prócz istniejącego Wydziału Rolnego zorganizował w cieszyńskiej uczelni pierwszy w Polsce Wydział Mleczarsko-Serowarski, a także uruchomił dwa jednoroczne studia: nauczycielsko-instruktorski i ochrony roślin. W r. 1950 podjął pracę nauczyciela w liceum (potem technikum) rolniczym w Pszczynie, gdzie po przejściu na emeryturę nadal pracował do r. 1967.
Był autorem większości rozdziałów, a redaktorem całości wielokrotnie wznawianych podręczników Ogólna uprawa roślin (W. 1953, W. 1956, W. 1959, W. 1962) i Szczegółowa uprawa roślin (W. 1957, W. 1962, W. 1964, W. 1966), jak również współautorem prac: Gleboznawstwo i klasyfikacja gruntów (W. 1963 z Janem Lazarem), Podstawowe wiadomości z rolnictwa i leśnictwa (W. 1963, z Marianem Czurajem), oraz ze Stanisławem Kuydowiczem i Bronisławem Rykowskim popularyzatorskiej książki Pastewne rośliny strączkowe i motylkowe (W. 1963). Z okazji jubileuszu opracował Kronikę XXV lecia Państwowego Technikum Rolniczego w Pszczynie (Kat. 1970), którą jednak zleceniodawcy opublikowali anonimowo. Zmarł 30 III 1984 w Tuchowie i tam został pochowany. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W małżeństwie z Zofią Karoliną z Uhmów miał R. syna Janusza (ur. 1921), inżyniera hutnictwa i specjalistę w obróbce plastycznej metali, oraz córki Annę Chmielowską (ur. 1923) i Krystynę Bodnarową (ur. 1924).
Fot. w Mater. Red.PSB; – Poczet szlachty galicyjskiej i bukowińskiej, Lw. 1857 s. 209; – Brzozowski S., Dzieje Szkoły Rolniczej w Czernichowie, W. 1962 s. 139–40 (fot.); Zjazd absolwentów WSGW w Cieszynie z okazji nadania dyplomów inżynierskich i 30-lecia szkoły, W. 1949 s. 7–8, 11–12; – Kronika XX-lecia Państwowego Technikum Rolniczego w Pszczynie, Kat. 1970 s. 19; – „Dzien. Pol.” 1984 nr 81 (nekrolog); – Arch. PAN: Zespół Minerwa; Arch. Paraf. w Tuchowie: Liber mortuorum, Liber natorum; – Dane rodzinne od syna Janusza.
Stanisław Sroka