Rzeszutko Tomasz (1883–1952), perukarz, fryzjer i charakteryzator teatralny. Ur. 27 XII w Terliczce w pow. rzeszowskim w rodzinie chłopskiej, był synem Wojciecha i Zofii z domu Michałek.
R. po ukończeniu szkoły ludowej w Terliczce, w l. 1895–1900 uczył się w Rzeszowie zawodu fryzjera-perukarza. Po przypadkowym zetknięciu się z Tadeuszem Pawlikowskim, podjął w r. 1900 pracę w Teatrze Miejskim we Lwowie. W r. 1903 ukończył lwowską szkołę przemysłową i objął w teatrze kierownictwo pracowni fryzjersko-perukarskiej. Wysoki poziom jego prac zyskał mu niebawem znaczny rozgłos. W pamięci Karola Adwentowicza pozostał jako «reformator peruk, zarostów i w ogóle charakteryzacji». Przebywał na dwumiesięcznych zagranicznych kursach zawodowych: w r. 1905 w Kijowie, w r. 1911 w Wiedniu i w r. 1913 w Paryżu. Janusz Warnecki wspomina, że co więksi aktorzy domagali się, aby ich peruki robił tylko «Tomcio»; nazywany «królem», a nawet «cesarzem perukarzy teatralnych». Swoje kunsztowne peruki realizował na zamówienie wielu teatrów w kraju i za granicą, m. in. dla śpiewaków Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Umiał również znakomicie charakteryzować aktorów. Obok pracy na stanowisku kierownika pracowni fryzjersko-perukarskiej, R. udzielał się w amatorskim ruchu teatralnym, służąc pomocą w charakteryzacji kółkom dramatycznym, teatrzykom gimnazjalnym, a także lwowskiej Scenie Robotniczej K. Adwentowicza.
Jesienią 1914 przed zajęciem Lwowa przez Rosjan wyjechał wraz z częścią zespołu teatru lwowskiego do Zakopanego, gdzie współpracował z zespołami teatralnymi występującymi w sali «Morskiego Oka». Do Lwowa wrócił prawdopodobnie wraz z Ludwikiem Hellerem i w zespole teatru lwowskiego pracował do chwili zajęcia miasta przez Niemców w r. 1941. Bronisław Dąbrowski wspomina, że już w 2. poł. l. dwudziestych R. był w teatrze lwowskim «alfą i omegą zakulisowego życia [...] Od jego wstawiennictwa i protekcji zależał los niejednego młodego aktora, a nawet starsi czuli przed nim respekt». Równolegle z pracą w teatrze uczył R. charakteryzacji, m. in. w szkole teatralnej Czesława Krzyżanowskiego, istniejącej przy Lwowskim Instytucie Muzycznym w r. 1922.
W czasie okupacji niemieckiej współpracował z konspiracyjnymi teatrzykami dla dzieci oraz służył sztuką charakteryzacji żołnierzom podziemia. Do teatru lwowskiego powrócił w r. 1944 i wraz z zespołem B. Dąbrowskiego w sierpniu 1945 przyjechał do Katowic. W Teatrze Śląskim 30 VII 1947 obchodził jubileusz 50-lecia pracy. W lutym 1951 w uznaniu dla artystycznych walorów swej pracy przyjęty został do Związku Artystów Scen Polskich (ZASP). Samodzielny w opiniach, zachował tę postawę do końca życia. Zmarł 22 III 1952 w Katowicach i tam został pochowany.
Z małżeństwa (ślub 15 X 1914 w Zakopanem) ze Stefanią Eugenią z Michnowskich, 1.v. Klimuntowiczową (zob.) R. nie pozostawił potomstwa.
[Butryńczuk B.] Brutus, Jubileusz Tomasza Rzeszutki, „Odra” 1947 nr 31 (podob.); Kozłowski J., Życie teatralne proletariatu polskiego 1878–1914, Kr. 1982; Linert A., Lwowskie wznowienia w pierwszym sezonie Bronisława Dąbrowskiego w Teatrze Śląskim im. St. Wyspiańskiego, w: Studia i materiały z dziejów województwa katowickiego w Polsce Ludowej, Kat. 1975 t. 9 s. 101, 107; Ładosiówna I., Wspomnienia o Tomaszu Rzeszutce, „Teatr” 1952 nr 6; Pajączkowski F., Teatr lwowski pod dyrekcją Tadeusza Pawlikowskiego 1900–1906, Kr. 1961; Panek W., Kariery i legendy, Zbiór 2, W. 1988; Teatr Śląski im. St. Wyspiańskiego w Katowicach 1922–1972, Księga pamiątkowa pod red. W. Szewczyka, Kat. 1972 s. 166; [Waldorff J.] JYP., Jubileusz Rzeszutki, „Przekrój” 1946 nr 84 s. 18 (fot.); Wilski Z., Polskie szkolnictwo teatralne 1811–1944, Wr. 1978; – Adwentowicz K., Wspominki, W. 1960; Dąbrowski B., Na deskach świat oznaczających, Kr. 1977–8 I, II; Warnecki J., Najdłuższy mój monolog, W. 1971; – „Dzien. Zach.” 1952 nr 72, 73; – Arch. Teatru Śląskiego w Kat.: Akta osobowe; Arch. ZASP w W.: Akta osobowe; Urząd Paraf. w Zakopanem: tom I, pag. 408, nr 15.
Andrzej Linert