Młodzianowski Wacław (1891–1965), pułkownik artylerii WP. Ur. 18 IX w Warszawie, był synem Antoniego, oficera armii rosyjskiej (zm. 1909), i Wandy z Rogalskich. Po ukończeniu korpusu kadetów w Pskowie (1902–10) przyjęty został do Konstantynowskiej Szkoły Podchorążych Artylerii w Petersburgu. Od r. 1913 jako porucznik służył w 35 brygadzie artylerii w Kołomnie pod Moskwą. Brał udział w pierwszej wojnie światowej (jako oficer baterii), awansując do stopnia kapitana. Od grudnia 1917 służył w 1 Korpusie Polskim. W styczniu 1919 wstąpił do W P. i otrzymał przydział do 10 p. artylerii polowej w Łodzi, w którym dowodził 2 dywizjonem. Brał udział w wojnie polsko-radzieckiej w r. 1920. U schyłku 1921 r. otrzymał urlop na studia, które podjął najpierw na Politechnice Lwowskiej, później Warszawskiej. W styczniu 1922 awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dn. 1 VI 1919. Od 15 VIII 1923 dowodził dywizjonem 24 pułku artylerii lekkiej (pal.). Następnie był kwatermistrzem w 8 pal-u. W styczniu 1927 awansował do stopnia podpułkownika. Po odbyciu 6-miesięcznego kursu artyleryjskiego objął 23 V 1927 stanowisko zastępcy dowódcy 20 pal-u. Od stycznia 1930 do marca 1937 dowodził 17 pal-em. W r. 1931 ukończył 6-miesięczny kurs wyższych dowódców. W styczniu 1933 awansował do stopnia pułkownika. W kwietniu 1937 został dowódcą artylerii dywizyjnej w 26 dyw. piechoty, a w lipcu 1939 objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 8 Dyw. Piechoty.
We wrześniu 1939 był pierwszym organizatorem obrony Modlina, którą dowodził do 9 IX. Następnie obroną twierdzy kierował gen. Wiktor Thommée, a M. objął dowództwo artylerii modlińskiej. Od października 1939 przebywał w niewoli niemieckiej, m. in. w Woldenbergu (Dobiegniewie). W październiku 1945 wrócił do kraju i podjął pracę w cukrowni Sułkowice koło Wrocławia. W lutym 1950 przeszedł na rentę. Należał do grupy wzorowych dowódców, co niejednokrotnie podkreślano w opiniach oficerskich. Zmarł 30 XII 1965 we Wrocławiu. Miał m. in. odznaczenia: Order Polonia Restituta II kl., Krzyż Virtuti Militari V kl., Krzyż Walecznych. Ożeniony z Jadwigą Zychert, miał troje dzieci: Wandę (1924), Jadwigę (1926), Stanisława (1929).
Lista starszeństwa oficerów zawodowych, W. 1922 s. 190; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej, W. 1969 s. 209 (fot.), 211, 213, 214, 358, 361; Porwit M., Obrona Warszawy – wrzesień 1939 r., W. 1969 s. 19–21, 98, 123; – Wojna obronna Polski 1939. Wybór źródeł, W. 1968 s. 718, 785; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne t. 3598 i prot. 1820/5/53.
Bolesław Woszczyński