Radwan Wacław (1870–1922), malarz. Ur. w Warszawie, był synem Władysława, ziemianina, i Zofii z Sobieskich, 1.v. Józefowej Komierowskiej, 2.v. Ksawerowej Norwidowej, 3.v. Radwanowej (zob. Komierowska Zofia). Braćmi R-a byli Gustaw, pianista, i Stanisław, przyrodnimi braćmi jego byli Konstanty, Józef i Bronisław Komierowscy, siostrą przyrodnią Maria z Norwidów, Julianowa Łempicka.

R. wychowywał się «w otoczeniu niezwykle kulturalnym», zwłaszcza przez matkę miał «zaszczepione pierwiastki sztuki od kolebki» (H. Piątkowski). W l. 1888–90 studiował (na III kursie) w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, korzystając z nauk Jana Matejki; w r. 1890 otrzymał brązowy medal za «rysunki z żywej natury». Dalsze trzyletnie studia malarskie u Wacława Szymanowskiego i Stanisława Grocholskiego odbył w Monachium, w nowo otwartej prywatnej szkole rysunku i malarstwa Grocholskiego. Malował wówczas studia głów kobiecych, poświęcił się głównie malarstwu portretowemu. W r. 1894 wystawił w Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) w Warszawie trzy portrety, m. in. Portret ojca autora i Portret własny, w r. 1895 Portret panny M. W lecie 1896 udał się do Paryża, chwalony już wówczas przez Wincentego Kosiakiewicza w kronice paryskiej „Kraju” za portrety (m. in. Portret hr Orłowskiego i Portret muzyka Augusta Radwana), które «dają formułę psychologiczną odtwarzanej postaci». Zapewne w Paryżu powstał portret autora tych słów, Kosiakiewicza wystawiony w Zachęcie w r. 1896. Pod wpływem wziętych w Paryżu portrecistów Ch. Chaplina i B. Constanta R. ze szczególnym upodobaniem malował portrety kobiet «wraz z uznaniem zdobywając klientelę wyższych sfer towarzyskich» (Piątkowski). Pracownię miał przy placu Pigalle. Wystawiał nadal w TZSP w r. 1901, 1903, 1904, w r. 1913/14 i 1914/15 (Salony). Kilka razy uczestniczył w wystawach urządzanych w Salonie Aleksandra Krywulta w Warszawie: w r. 1901 (wystawił cykl rysunków piórkiem), 1903 i 1904. W r. 1910 z Paryża nadesłał Portret p. K. na Powszechną Wystawę Sztuki we Lwowie. W r. 1911 był jednym z polskich artystów wystawiających w salonach paryskich. R. był też autorem portretu Janusza Radziwiłła, Lubomirskich, Konstantowej Przezdzieckiej, a także Adama Krasińskiego, wnuka poety (ten ostatni reprod. w: „Życie i Sztuka” 1901 nr 52). Kilka jego prac o charakterze rodzajowym było reprodukowanych we współczesnych czasopismach (np. Dziewczę polskie, Patrycjusz, W Dzień Zaduszny).

W r. 1914 R. wyjechał do Moskwy, tam również w kręgach arystokracji znalazł klientów (namalował portrety w. ks. Borysa, i hr. Jussupów). Stamtąd udał się na Krym, a następnie przez Konstantynopol wyjechał do Rumunii. Jakiś czas mieszkał w Bukareszcie, gdzie namalował portrety rumuńskiej pary królewskiej i ministra Brătianu. W r. 1920 powrócił do Polski. Zamieszkał w Warszawie. Zmarł nagle w czasie kolacji w Hotelu Europejskim w Warszawie 8 XII 1922. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.

W małżeństwie zawartym w r. 1896 z Elżbietą, córką Wincentego Walewskiego i Marii z Przezdzieckich, R. miał jedną córkę.

Po śmierci R-a jeden z jego obrazów Portret p. R. był pokazany w r. 1925 na wystawie «Portret polski» w TZSP w Warszawie.

Grajewski, Bibliografia ilustracji; Pol. Bibliogr. Sztuki; Szenic S., Cmentarz powązkowski 1891–1918, W. 1983; Katalog Powszechnej Wystawy Sztuki we Lwowie, Lw. 1910; Wiercińska, Katalog prac TZSP; – Płażewska, Warsz. Salon A. Krywulta; – Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych; – „Głos Narodu” 1896 nr 276; „Kraj” 1896 nr 27 s. 8–9, 1898 nr 4 s. 11 (S. Krzywoszewski), 1900 nr 18 s. 259, 1903 nr 36 s. 20; „Kur. Warsz.” 1902 nr 309, 314, 1922 nr 338, 339, 340, 342 (nekrologi), 350 (H. Piątkowski, Śp. Wacław Radwan); „Sfinks” 1913 nr 72 s. 522; Spraw. Tow. Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie za r. 1922 (wspomnienie pośmiertne); „Świat” 1911, I półr., nr 21 s. 6; „Tyg. Ilustr.” 1897 nr 6 s. 118, 1914 nr 29 s. 561; „Wiad. Krak.” 1922 nr 48; – IS PAN: Mater. do Słownika Artystów Pol.

Róża Biernacka