Szadurski Wacław (1878–1958), adwokat, poseł do Sejmu Wileńskiego i Sejmu Ustawodawczego.
Ur. 8 I w Landskoronie (Lanckoronie, pow. lucyński w gub. witebskiej), był synem Józefa, właściciela dóbr Fejmany, muzyka, oraz poślubionej w r. 1871 Marii, córki Stanisława Chomińskiego (zob.), siostry Aleksandra Chomińskiego (zob.). S. miał cztery siostry Kazimierę, Marię, Józefę i Stanisławę (zob. Szadurska Stanisława).
W l. 1888–94 uczył się S. w gimnazjum klasycznym w Smoleńsku, następnie zamieszkał z rodziną w Petersburgu, gdzie w r. 1897 zdał maturę w VIII Gimnazjum. T.r. rozpoczął studia na uniw. w Petersburgu, najpierw na Wydz. Przyrodniczym, a od r. 1898 na Wydz. Prawa. Za uczestnictwo w strajku studenckim służył przez rok karnie w I Korpusie Kadetów na Wyspie Wasilewskiej w Petersburgu. Studia ukończył w r. 1903 i po zdaniu egzaminów państw. jako kandydat praw rozpoczął t.r. pracę w pełniącym rolę sądu kasacyjnego Dep. Cywilnym Senatu Rządzącego. Po roku przeniósł się do jego I Departamentu, najwyższej instancji sądownictwa administracyjnego w Rosji. Wszedł w skład Komisji Redakcyjnej nowelizacji kodeksu cywilnego, kierowanej przez Józefa Karnickiego, i wraz z E. Tiagielskim opracował skorowidz kodeksu. W r. 1904 jako «urzędnik do specjalnych poruczeń» rozpoczął pracę w Wydz. Prawnym Dep. Morskiego Min. Handlu i Przemysłu. Aresztowany na krótko podczas wydarzeń rewolucyjnych 1905 r., został pod koniec t.r. naczelnikiem Wydz. Prawnego Dep. Handlu Morskiego. Wstąpił w tym okresie do Związku Prawników Polskich w Petersburgu. W r. 1909 zrezygnował z pełnionych funkcji i rozpoczął praktykę adwokacką, najpierw w Petersburgu, potem także w innych miastach (Lipawa, Charków, Kazań, Odessa); w procesach sądowych reprezentował m.in. Min. Handlu i Przemysłu. Po przewrocie bolszewickim przedostał się z żoną w r. 1918 do Warszawy.
W niepodległej Polsce pracował S. w filii Amerykańskiej Administracji Pomocy (American Relief Organization), organizowanej przez H. Hoovera. Prawdopodobnie od października 1919 był zastępcą star. brasławskiego Bohdana Szachno; urząd ten pełnił do zajęcia powiatu przez Armię Czerwoną w lipcu 1920. Po wkroczeniu do Wilna 9 X t.r. oddziałów gen. Lucjana Żeligowskiego i proklamowaniu Litwy Środkowej prawdopodobnie objął urząd star. brasławskiego. W wyborach 8 I 1922 do Sejmu Wileńskiego uzyskał mandat z listy gminnej okręgu brasławskiego. Wszedł w Sejmie Wileńskim do Zespołu Stronnictw Narodowych, zasiadał w komisjach regulaminowej i politycznej; był zwolennikiem szybkiego przyłączenia Wileńszczyzny do Polski i krytykował lewicowe koncepcje autonomii tego regionu. Po inkorporacji Wileńszczyzny (22 III 1922) i dokooptowaniu (24 III t.r.) dwudziestu posłów Sejmu Wileńskiego do Sejmu Ustawodawczego wszedł do niego 27 III w miejsce Wiktora Czarnowskiego, który złożył mandat. Zasiadał w Klubie Narodowego Zjednoczenia Ludowego, kierowanym przez Leopolda Skulskiego. W wyborach do Sejmu 5 XI 1922 kandydował z listy Polskiego Centrum, ale mandatu nie zdobył i wrócił do praktyki adwokackiej. Prowadził kancelarię w Warszawie, w zakupionej przez siebie w r. 1924 Kamienicy Busserowskiej przy Rynku Starego Miasta 24; wszedł t.r. do Związku Prawników Kresowców. Wraz z m.in. Antonim Aleksandrowiczem organizował, powołany w grudniu 1924, Yacht Klub Polski. Prawdopodobnie w r.n. wstąpił do Stronnictwa Chrześcijańsko-Narodowego. W r. 1928 przeszedł do Stronnictwa Narodowego i z jego listy kandydował bezskutecznie na posła w wyborach 4 III 1928. W l. 1928–30 był członkiem Naczelnej Rady Adwokackiej, a w r. 1929 pełnił funkcję wiceprezesa Kresowego Związku Ziemian. Dn. 27 IV 1930 wybrano go na komandora Yacht Klubu Polskiego; dążył do decentralizacji klubu i 15 II 1931 został komandorem, a 22 III t.r. wicekomandorem jego warszawskiego oddziału. Dn. 22 VI 1932 wstąpił do Zakonu Maltańskiego (otrzymał w nim wtedy kategorię kawalera Honoru i Dewocji) oraz do Związku Polskich Kawalerów Maltańskich, w którym został członkiem zarządu, a w l. 1936–41 był jego sekretarzem. Wybrany w r. 1936 do zarządu Związku Prawników Kresowców, reprezentował go odtąd w Stałej Delegacji Zrzeszeń i Instytucji Prawniczych. W l. 1936–8 był członkiem Sądu Dyscyplinarnego Rady Adwokackiej w Warszawie. Należał do Związku Adwokatów Polskich; w r. 1937 był członkiem warszawskiego Sądu Koleżeńskiego, a 24 II t.r. został wiceprezesem Oddz. Warszawskiego (współorganizował wtedy Zjazd Związku w Warszawie 8–9 V). Dn. 22 VI wszedł do zarządu Yacht Klubu Polskiego. W tym okresie był również członkiem zarządu TZSP.
Po wybuchu drugiej wojny światowej współorganizował S. w Warszawie Szpital Maltański, otwarty 7 IX 1939 przy ul. Senatorskiej 40. W okresie okupacji niemieckiej kontynuował praktykę adwokacką. Po upadku powstania warszawskiego 1944 r. został ewakuowany do obozu w Pruszkowie, a następnie do Białaczewa (pow. opoczyński). Do Warszawy wrócił po zajęciu miasta 17 I 1945 przez Armię Czerwoną. W l. 1945–50 pracował jako radca prawny ambasady Danii. Równocześnie od r. 1946 prowadził kancelarię adwokacką przy ul. Koszykowej 20. W l. 1946–9 był honorowym sekretarzem generalnym Ligi Morskiej i reprezentował ją w Związku Zawodowym Pracowników Instytucji Społecznych. Był także radcą prawnym Zarządu Głównego Ligi Morskiej (1947–52) i Zarządu Głównego Ligi Lotniczej (1948–52). Od r. 1951 pracował w Zespole Adwokackim nr 22 przy ul. Targowej 15. Na fali czystek personalnych Komisja Weryfikacyjna przy Woj. Izbie Adwokackiej skreśliła go 19 I 1951 z listy adwokatów; Wyższa Komisja Weryfikacyjna przy ministrze sprawiedliwości Henryku Świątkowskim uchyliła jednak 3 XI 1952 tę decyzję i S. nadal prowadził praktykę adwokacką. Pracy w zawodzie zaprzestał z przyczyn zdrowotnych w r. 1954; odtąd utrzymywał się z renty Funduszu Stypendiów i Zasiłków przy Naczelnej Radzie Adwokackiej. Należał w tym okresie do Tow. Przyjaźni Polsko-Radzieckiej na Żoliborzu oraz do Zrzeszenia Prawników Polskich. Zmarł 21 VI 1958. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1938) i Medalem Królewskiego Szwedzkiego Związku Żeglarskiego.
W małżeństwie z Marią Sędzikowską (zm. 1941) nie miał S. dzieci.
Kto był kim w Drugiej RP?; Słown. pol. tow. nauk., II cz. 3; – Głowacki W., Dzieje żeglarstwa polskiego, Gd. 1989 (fot.); Kisza A. i in., Historia adwokatury polskiej, W. 1995; Lange T. W., Zakon Maltański w Drugiej Rzeczypospolitej 1919–1939, P. 2000 (fot.); Mich W., Ideologia polskiego ziemiaństwa 1918–1939, L. 2000; Paluszyński T., Walka o niepodległość Łotwy 1914–1921, W. 1999; Srebrakowski A., Sejm Wileński 1922 roku. Idea i jej realizacja, Wr. 1993; Władyka W., Działalność polityczna polskich stronnictw konserwatywnych w latach 1926–1935, Wr. 1977; Zakon Maltański w Polsce, Red. S. K. Kuczyński, W. 2000 s. 235; – Sejm Wileński 1922. Przebieg posiedzeń według sprawozdań stenograficznych i opracowań Kancelarii sejmowej, Wil. 1922 s. VIII–IX; Wybory do Sejmu w Wilnie 8 stycznia 1922. Oświetlenie akcji wyborczej i jej wyników na podstawie źródeł urzędowych opracowanych przez Gen. Komisariat Wyborczy, Wil. 1922; – „Palestra” R. 5: 1928 s. 233, R. 6: 1929 s. 248, R. 13: 1936 s. 644, R. 14: 1937 s. 394, 488, R. 16: 1939 s. 280.
Adam Redzik