Andrychiewicz Walenty (1787–1849), generał brygady. Syn Franciszka, działacza z czasów insurekcji kościuszkowskiej, i Karoliny Sowińskiej. Urodził się 12 II 1787 r. w Warszawie. W grudniu 1802 r. wstąpił ochotniczo do wojska pruskiego, przydzielony jako bombardjer do pułku 1. artylerji pieszej, a w r. 1804 został podoficerem. Odbył kampanję 1805 r. przeciw Francji; w bitwie pod Jeną został wzięty do niewoli francuskiej. W 1806 r. przeszedł do wojska polskiego; przydzielony do 1. pułku piechoty, mianowany 20 XII porucznikiem, a 5 V 1808 r. kapitanem. Odbył kampanję 1807 r. przeciw Rosji i Prusom, walcząc pod Niborkiem (Neidenburg) i Wałami, i 1809 r. przeciw Austrji, walcząc pod Raszynem, Sandomierzem, Wrzawami. Za tę ostatnią kampanję otrzymał w 1810 r. krzyż kawalerski »Virtuti Militari«. W 1812 r. 13 VII przeniesiony do 21. pułku piechoty litewskiej i mianowany szefem bataljonu. W 1813 r. przebył oblężenie Modlina i po kapitulacji tegoż dostał się do niewoli rosyjskiej. Uwolniony, wrócił do kraju i 3 II 1815 r. wstąpił ponownie do wojska polskiego. W stopniu majora przydzielony został do 6. pułku piechoty linjowej; w tymże roku 24 XII postąpił na podpułkownika. Przeniesiony 4 II 1818 r. do 3. pułku piechoty linjowej, awansował 18 X 1820 r. na pułkownika, a następnie na dowódcę tegoż pułku. W czasie powstania listopadowego został dowódcą 1. brygady w II. dywizji piechoty, a potem 2. brygady w III. dywizji. Walczył pod Dobrem, pod Grochowem, gdzie się wyróżnił zwłaszcza w walkach o słynną Olszynkę. Po bitwie tej awansowany został na generała brygady i przez pewien czas był gubernatorem przedmościa praskiego. Wyróżnił się następnie w operacjach nad Liwcem. Przenoszony był kolejno na stanowiska dowódcy 1. brygady IV. dywizji piechoty gen. Milberga, następnie, 5 VI, 1. brygady V. dywizji piechoty gen. Sierawskiego, wreszcie powrócił do IV dywizji. W czasie oblężenia Warszawy bronił stolicy od strony Mokotowa i Królikarni. Był jednym z dzielniejszych dowódców tej kampanji. Po upadku Warszawy wycofał się z wojskiem do Modlina, nie udał się jednak na emigrację. Uzyskał 28 IX zwolnienie z wojska i, korzystając z amnestji, wrócił do Warszawy. Zmarł 22 IX 1849 r.
Stan służby, Akta Komisji Rządowej Wojny, 1987; Rodowód 3 p. p. 2424; Barzykowski St., Historja powstania listopadowego, P. 1883–4; Tokarz W., Wojna polsko-rosyjska, W. 1930.
Stefan Pomarański