Siekaczyński Walenty Józef (1806–1878), lekarz, higienista. Ur. 14 II w Szczebrzeszynie, był synem Kazimierza i Tekli z Górskich, młodszym bratem Stanisława (zob.).
Po ukończeniu szkoły w Szczebrzeszynie i szkoły pijarów w Warszawie, S. studiował od września 1823 medycynę na Uniw. Warsz. i uzyskał 28 I 1829 dyplom magistra medycyny i chirurgii. Studia kontynuował w Berlinie, gdzie 5 XI 1830 otrzymał doktorat medycyny i chirurgii na podstawie pracy De morbo croup dicto (Berolini 1830).
Po wybuchu powstania listopadowego S. powrócił do kraju, zgłosił się do WP i jako lekarz wojskowy został oddelegowany w r. 1831 do tłumienia epidemii cholery w Częstochowie. Dn. 21 I t.r. wstąpił do Tow. Patriotycznego. Po upadku powstania, od r. 1832 pozostał w Częstochowie jako wolno praktykujący lekarz. Ponadto doprowadził do otwarcia nowego szpitala im. św. Mikołaja, w którym przez sześć lat bezpłatnie leczył ubogich pacjentów miejscowych oraz chorych pielgrzymów. W kwietniu 1836 został jego naczelnym lekarzem. Jednocześnie, z braku lekarza miejskiego, pełnił czynności policyjno-sądowo-lekarskie bez wynagrodzenia i dopiero w r. 1839 został formalnie powołany na lekarza okręgu i miasta Częstochowy. W r. 1842 S. objął stanowisko lekarza powiatowego w Radomiu; otrzymał wówczas od mieszkańców Częstochowy pamiątkowy pierścień, jako dowód uznania i wdzięczności.
W Radomiu S. spowodował zbudowanie systemu podziemnych drewnianych kanałów i osuszenie dużego stawu na tzw. Koniówce, co poprawiło stan sanitarny miasta. Zdobył też fundusze na wybudowanie nowego szpitala św. Kazimierza, który wspierał również własnymi środkami. Na temat higieny publikował artykuły na łamach prasy lekarskiej, np. O istotach organicznych powietrze zanieczyszczających („Tyg. Lek.” 1861 nr 24). W r. 1846 postulował u swoich zwierzchników założenie nowego pisma lekarskiego pt. „Wiadomości praktyczno-lekarskie chorób panujących w Królestwie Polskim”, adresowanego głównie do lekarzy prowincjonalnych. Opracował nawet system zbierania materiałów, ale pomysł upadł wobec braku zainteresowania jego realizacją odpowiednich władz i Tow. Lekarskiego Warszawskiego. Podczas walki z księgosuszem ułożył projekt kontroli przemieszczeń bydła, który został wprowadzony w całej gub. radomskiej, a okazał się tak skuteczny, że stosowano go w całym Królestwie. Zrealizowano też jego pomysł utworzenia specjalnego funduszu, który pokrywał straty właścicielom za ubicie chorego i podejrzanego o zarazę bydła. S. był także autorem projektu reorganizacji służby felczerskiej oraz sposobu zbierania materiałów statystycznych i topografii lekarskiej. Podczas jednej z epidemii cholery w Radomiu zorganizował następnie działającą sprawnie pod jego kierunkiem służbę sanitarną. W Radomiu S. cieszył się znacznym autorytetem, wybierano go wielokrotnie na sędziego polubownego, egzekutora testamentów, opiekuna nieletnich i często powierzano znaczne fundusze.
W r. 1855 został S. powołany przez Radę Administracyjną Królestwa na inspektora lekarskiego m. Warszawy z pełnieniem szczególnego nadzoru nad służbą weterynaryjną. Tam popadł w konflikt z władzami zwierzchnimi na tle sprawowania nadzoru nad służbami lekarskimi. W marcu 1862 nie przyjął propozycji objęcia urzędu inspektora lekarskiego gub. augustowskiej, uważając ją za niesłuszną degradację. W październiku t.r. powołano go na członka komitetu zajmującego się organizacją służby lekarskiej w Królestwie, 10 X 1863 został jednak zdymisjonowany ze stanowiska inspektora lekarskiego Warszawy. Zniechęcony i rozgoryczony powrócił w r. 1868 do Radomia, gdzie zmarł 22 X 1878.
O stosunkach rodzinnych S-ego brak informacji.
Konopka, Pol. bibliogr. lek. XIX w.; Biogr. Lexikon d. hervorr. Ärzte, V; Gerber, Studenci Uniw. Warsz.; Kośmiński, Słown. lekarzów; Lista lekarzy i aptekarzy w Królestwie Polskim oraz chirurgów, felczerów i akuszerek na rok 1841, W. 1841 s. 24; – Gąsiorowski L., Zbiór wiadomości do historii sztuki lekarskiej w Polsce od czasów najdawniejszych aż do najnowszych, P. 1854 III; Giedroyć F., Służba zdrowia w dawnym Wojsku Polskim, W. 1927 s. 505; Smoleński W., Towarzystwo Patriotyczne podczas powstania listopadowego, w: tenże, Studia historyczne, W. 1925 s. 254; Wybieralski A., Lekarze urzędowi Królestwa Kongresowego, „Arch. Hist. Med.” 1964 z. 1–2 s. 119–20; – „Pamiętniki Tow. Lekarskiego Warsz.” S. II, 1851 t. 1 poszyt I s. 137, S. V, 1868 t. 4 s. 113; „Przegl. Lek.” 1878 nr 46 s. 558 (nekrolog); „Tyg. Ilustr.” 1879 nr 195 s. 187 (wspomnienie pośmiertne, bibliogr.), s. 192 (portret drzeworytowy).
Stanisław Tadeusz Sroka