Dąbrowska Waleria z Kieszkowskich (1859–1911), rzeźbiarka, urodziła się w Tarnawie Niżnej powiat Turka, córka Waleriana Kieszkowskiego, właściciela Tarnawy N., i Domiceli Olimpii z Maszowskich. Kształciła się we Lwowie, i tu studiowała rzeźbę u Antoniego Popiela, potem w Wiedniu u Königa i Dülla, a w Paryżu w Akademii Julien. Za powrotem do Lwowa wykonała szereg popiersi zdobiących ogród Jezuicki. W r. 1880 poślubiła Leona Włodzimierza Dąbrowskiego, agronoma, urzędnika Krak. Tow. Ubezpieczeń. W 1899 znalazła się w Peszcie, gdzie wykonała wiele portretów, między innymi: biust historyka Toldy Ferencza i generała Hordliczki, bar. Schosberga i wiele innych osób z arystokracji węgierskiej. Na wystawie w Wiedniu prace jej zwróciły uwagę ministra Wlasicza, który ją przedstawił cesarzowi, a którego uwagę ściągnęła jej rzeźba: »né de l’enfer«. Powróciwszy do kraju, pracowała głównie na terenie lwowskim, między innymi wykonała piękny biust hr. Skarbka. Lata między 1905–1910 spędziła w Berlinie, po których przeniosła się do Warszawy, gdzie wśród innych prac wykonała popiersie prezydenta miasta Starynkiewicza. Bujne swe życie zakończyła 3 stycznia r. 1911 w Warszawie.

W potretach męskich wydobywała siłę wyrazu i modelunku; (jednym z lepszych jest portret w płaskorzeźbie z bronzu Henryka Kieszkowskiego z r. 1886), w kobiecych, jak w portrecie pani K., miękkość tak w ujęciu psychicznym indywidualności jak i w stosowaniu formy. Umiała też wydobyć nietylko różnice indywidualne, ale uwydatnić rasowe charakterystyczne znamiona. Miała talent niepośledni, który nie zdobył sobie mimo to szerszego rozgłosu.

»Wędrowiec« 1900, s. 831; Świeykowski, Pam. T. P. S. P.; Thieme-Becker VIII. Wiadomości prywatne.

Helena d’Abancourt