Ociepka Wiesław (1922–1973), działacz partyjny, poseł do sejmu PRL, minister spraw wewnętrznych. Ur. 16 II w Sosnowcu, był najstarszym spośród sześciorga dzieci Stanisława, palacza w kopalni «Renard», i Weroniki z Zarzyckich. O. ukończył szkołę powszechną (1936) i do wybuchu drugiej wojny światowej trzy klasy Gimnazjum im. Bolesława Prusa w Sosnowcu. W latach gimnazjalnych zarabiał korepetycjami. Dn. 10 III 1940, zatrzymany w czasie ulicznej łapanki w Sosnowcu, został przymusowo wysłany do pracy w głąb Niemiec. W Gottberg koło Brandenburga pracował jako robotnik rolny. Po czterech miesiącach uciekł i powrócił do Sosnowca, gdzie się ukrywał. Po zatarciu śladów ucieczki, od połowy 1941 r. O. pracował w fabryce lin i drutu «A. Dieschel» w Sosnowcu przez dwa lata jako robotnik (liniarz maszynowy), a następnie do lutego 1945 jako pisarz w kantorze. W końcowym okresie okupacji nawiązał kontakt z fabryczną komórką Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Natychmiast po wyzwoleniu, 7 II 1945 wstąpił do PPR i został II sekretarzem koła fabrycznego. Był organizatorem Kół Związku Walki Młodych (ZWM) na terenie Sosnowca, a następnie innych miejscowości Zagłębia Dąbrowskiego. W marcu 1945 został przewodniczącym Zarządu Powiatowego ZWM w Będzinie. W maju 1945 przeszedł do pracy w Zarządzie Głównym (ZG) ZWM w Warszawie, w którym kierował Wydziałem Młodzieży Robotniczej i należał do organizatorów młodzieżowego wyścigu pracy, zapoczątkowanego przez młodzież robotniczą Łodzi w sierpniu 1945. W maju 1945 został wybrany do ZG ZWM. Dn. 1 I 1946 przeszedł do pracy w Komisji Centralnej Związków Zawodowych (KCZZ) jako kierownik Wydziału Młodzieżowego. Został tu przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Młodzieżowego Wyścigu Pracy. Na II Kongresie Związków Zawodowych (1–5 VI 1949) wybrany został do Prezydium Centralnej Rady Związków Zawodowych (CRZZ). We wrześniu 1949 wrócił do pracy w ZG Związku Młodzieży Polskiej (ZMP), początkowo jako kierownik Wydziału Młodzieży Robotniczej, zaś 1 III 1950 wybrany został na sekretarza ZG. W dalszym ciągu pozostawał członkiem Prezydium CRZZ. Funkcję sekretarza ZG ZMP pełnił do czerwca 1953.
W l. 1953–5 O. był słuchaczem Szkoły Partyjnej przy Komitecie Centralnym Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KC PZPR). W latach późniejszych odbył także zaoczne studia na Wydziale Prawa Uniw. Warsz. Po ukończeniu Szkoły Partyjnej przeszedł do pracy w aparacie partyjnym. Dn. 27 IX 1955 wybrany został na sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Szczecinie. Od 26 III 1960 do 29 VI 1971 był zastępcą kierownika Wydziału Administracyjnego KC PZPR, a następnie do 22 XII 1971 kierownikiem tego Wydziału. Na IV Zjeździe PZPR (15–20 VI 1964) oraz na V Zjeździe (11–16 XI 1968) wybierany był na zastępcę członka KC PZPR. VI Zjazd Partii (6–11 XII 1971) wybrał go do KC. W wyborach do Sejmu PRL VI kadencji (19 III 1972) wybrany został na posła. Sejm PRL na posiedzeniu 22 XII 1972 powołał go na stanowisko ministra spraw wewnętrznych. O. pełnił także wiele funkcji społecznych, m. in. był członkiem Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej. Zginął w katastrofie lotniczej 28 II 1973 pod Szczecinem razem z czechosłowackim ministrem spraw wewnętrznych Radko Kaską. Pochowany został w Warszawie na cmentarzu komunalnym (dawniej wojskowym) na Powązkach. Był odznaczony m. in. Orderem Sztandaru I i II kl., Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W małżeństwie (od r. 1946) z Alicją z domu Szumota miał trzech synów: Wiesława, Arkadiusza i Marka.
Sprawozdanie z działalności Komisji Centralnej Związków Zawodowych za okres 1945–1949, W. 1949; II Zjazd Związku Młodzieży Polskiej, W. 1955; V Zjazd PZPR. Podstawowe materiały i dokumenty, W. 1968; VI Zjazd PZPR. Podstawowe materiały i dokumenty, W. 1972; – „Mies. Instrukcyjny ZMP” 1948 nr 1; „Pokolenie” 1950 nr 31; „Tryb. Ludu” 1964 nr 172, 1973 nr 60 (fot.), 61, 62; „Walka Młodych” 1945 nr 16; – Centr. Arch. KC PZPR: sygn. 137/XXIII-724, Teczka osobowa Nr 15702.
Józef Jakubowski