Sienicki Wiktor (1909–1977), Rosjanin pochodzenia polskiego, oficer Armii Czerwonej, generał WP. Ur. 6 XI w Aszchabadzie, był synem Stanisława.
Od listopada 1931 S. służył w Armii Czerwonej. Jako szef sztabu 227. batalionu saperów uczestniczył w wojnie radziecko-fińskiej. W r. 1939 otrzymał stopień kapitana. Od listopada 1940 do stycznia 1942 dowodził 31. batalionem saperów w Murmańsku (mianowany w r. 1941 majorem), przez kilka miesięcy w r. 1942 pełnił funkcję szefa służby inżynieryjno-saperskiej 27. Dyw. Piechoty (DP), walczącej w wojnie niemiecko-radzieckiej na Froncie Karelskim, gdzie od września t.r. do sierpnia 1943 był dowódcą batalionu minerskiego; w r. 1942 awansował na podpułkownika. Następnie odbył kurs doskonalący przy Akademii Wojskowej im. M. Frunzego w Moskwie. Otrzymał w r. 1944 nominację na pułkownika. W kwietniu t. r. został odkomenderowany do Armii Polskiej w ZSRR, gdzie objął stanowisko dowódcy 2. pp 1. DP im. T. Kościuszki (do czerwca 1945) i przeszedł z pułkiem szlak bojowy od Dęblina przez Warszawę, Wał Pomorski, Odrę – do Berlina.
Od czerwca 1945 do czerwca 1948 S. dowodził 6. DP (którą organizował) i na jej czele brał udział w akcji «Wisła» w r. 1947, mającej na celu wysiedlenie Ukraińców z terenów południowo-wschodnich Polski. Wchodził w skład Grupy Operacyjnej o tej samej nazwie. Z kolei do stycznia 1949 był szefem sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego nr V (Kraków), potem do marca 1950 – szefem sztabu Dowództwa Wojsk Lądowych. W r. 1949 otrzymał stopień generała brygady WP. W r. 1950 był od marca do kwietnia szefem Oddziału Planowania i Programów Głównego Inspektoratu Wyszkolenia Bojowego, w następnych miesiącach zastępcą głównego inspektora Głównego Inspektoratu Wyszkolenia Bojowego, a od listopada t. r. do stycznia 1951 – dowódcą 3. Korpusu Piechoty. Od lutego 1951 do listopada 1953 był szefem Głównego Zarządu Wyszkolenia Bojowego. Następnie – do grudnia 1954 – kształcił się na kursie dla wyższych dowódców przy Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. W grudniu 1954 objął stanowisko komendanta Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. broni K. Świerczewskiego i pozostał na nim do końca pobytu w Polsce. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po zmianach politycznych w październiku 1956 wraz z kilkunastu innymi oficerami radzieckimi w styczniu 1957 opuścił Polskę i wrócił do Moskwy.
Tam S. działał w Tow. Przyjaźni Radziecko-Polskiej i w Radzieckim Komitecie Weteranów Wojny. Był członkiem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Zmarł 25 IX 1977 w Moskwie. Był odznaczony wysokimi orderami polskimi i orderami radzieckimi.
Ożeniony z Galiną (nazwisko nie ustalone), lekarką, miał S. dwie córki: Irinę i Tatianę.
Portret S-ego w Akademii Obrony Narodowej w W.; Fot. w Pracowni Dokumentacji Naukowej WIH i Wojskowej Agencji Fotograficznej w W.; Fot. zbiorowa w: „Żołnierz Wolności” 1975 nr 102 s. 4; Gen. bryg. Wiktor Sienicki, „Za wolność i lud” 1977 nr 41 s. 15; Margules J., Boje 1 Armii w obszarze Warszawy, W. 1967; Nalepa E. J., Oficerowie radzieccy w Wojsku Polskim w latach 1943–1968, W. 1992 I 157, II 51–2, 82; Sobczak K., Lenino–Warszawa–Berlin, W. 1979; – Kamiński T., Generał brygady Wiktor Sienicki. Byłem jego podkomendnym, w: Oni walczyli o naszą wolność, W. 1975 s. 185–91 (fot.); Misiło E., Akcja „Wisła”, W. 1993; Popławski S., Towarzysze frontowych dróg, W. 1973 s. 344–5; Udział Polaków w szturmie Berlina 24 kwietnia – 2 maja 1945 roku. Wybór relacji i dokumentów, W. 1969; – CAW: Akta personalne S-ego, sygn. 6920/497; WIH: Pracownia Dokumentacji Naukowej, Materiały i dokumenty, sygn. XIII/16/t. 2.
Maciej Szczurowski