Sucheni Wincenty Bolesław (1880–1947), konstruktor i wytwórca narzędzi rolniczych, działacz społeczny.
Ur. 19 VII w Gidlach (pow. radomszczański), był synem Józefa (zob.) i Katarzyny z Wyrzykowskich.
S. ukończył Gimnazjum Feliksa Fabianiego w Radomsku, a następnie Szkołę Techniczną w Warszawie. Praktykował w zakładzie ojca w Gidlach i w r. 1897 został wyzwolony na czeladnika kunsztu ślusarsko-kowalskiego. W r. 1906 przebywał we Francji i odbywał staże w fabrykach branżowych kolejno w Cousances-aux-Forges w Normandii, Ligny i Nancy. W r. 1908 przejął od ojca kierownictwo przedsiębiorstwa «Fabryka Pługów i Narzędzi Rolniczych Józef Sucheni w Gidlach». Do wybuchu pierwszej wojny światowej zmodernizował zakład, m.in. wprowadził zasilanie energią elektryczną z napędu własnej prądnicy oraz zakupił maszyny (wiertarki, prasy poziome, młot sprężynowy i inne), które zastąpiły dotychczasową ręczną obróbkę poszczególnych faz produkcji. Przyniosło to szybki wzrost wydajności od 5 tys. narzędzi w r. 1908 do 24 tys. w r. 1913. Podobnie jak w l. wcześniejszych w produkcji dominowały pługi, ale znacznie zwiększyła się wytwórczość innych narzędzi, m.in. radeł (obsypników), kultywatorów oraz bron sprężynowych i polowych. Rozszerzył się też krąg nabywców hurtowych, m.in. o warszawską firmę «Bronikowski, Grodzki, Wasilewski». Przedsiębiorstwo S-ego było wielokrotnie nagradzane złotymi medalami, m.in. w r. 1909 na wystawie przemysłu i rolnictwa w Częstochowie «za fabrykację długoletnią pługów, a w szczególności za konsekwentne rozpowszechnianie tanich a dobrych pługów włościańskich», w r. 1910 na wystawie Kowieńskiego Tow. Rolniczego w Szawlach «za oryginalne pługi własnej produkcji» oraz w r. 1912 w Staszowie za pokazane tam produkty. Okres międzywojenny przyniósł firmie m.in. pierwszą nagrodę i dyplom uznania na wystawie w Wilnie (1928) oraz mały złoty medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929) «za wytwarzanie i skuteczne propagowanie pługa żelaznego produkowanego dla drobnego rolnictwa». S. był zwolennikiem postępu technicznego w rolnictwie i stale rozszerzał zakres wytwarzanych produktów. Poza ulepszeniami w budowie pługów zajął się jako pierwszy w Polsce budową i produkcją narzędzi łąkarskich; zaadaptował dla potrzeb krajowych amerykański pług łąkowy «Prairie Breacker» do orki łąk torfowych oraz zbudował i opatentował koleśny pług łąkowy «R» do orki łąk mineralnych, a także cieszącą się dużym powodzeniem sprężynową bronę łąkową «Nowa» (oczyszczała łąki z zeschniętej roślinności i niwelowała kretowiska). Budował też skaryfikatory, brony talerzowe i wały łąkowe. Produkty te zyskiwały powszechne uznanie, ponieważ zanim zostały wprowadzone na rynek S. wielokrotnie sprawdzał działanie ich prototypów w polu i ulepszał je.
S. dbał o warunki socjalne robotników; aby zapewnić zatrudnienie większej liczbie osób stosował w okresach przestoju rotacyjny system pracy oraz dwukrotnie, w l. 1913 i 1928, zorganizował robotniczą kasę emerytalną. Wiele uwagi poświęcał sprawom kultury i oświaty, m.in. przed pierwszą wojną światową organizował douczanie robotników i ich rodzin z zakresu języka polskiego, a w r. 1921 uruchomił dla robotników kursy wieczorowe. Inicjował wiele imprez kulturalnych, oświatowych i patriotycznych oraz wycieczek krajoznawczych; przy gidelskiej fabryce działały od r. 1911 chór i orkiestra. Angażował się również w działalność na rzecz Gidel i okolicy, m.in. w r. 1912 założył i przez wiele lat prowadził Kółko Rolnicze, a dla przeprowadzenia melioracji łąk zawiązał w r. 1928 Spółkę Wodną i sfinansował dokumentację techniczną tego przedsięwzięcia. Utworzył pierwsze w Gidlach placówki spółdzielcze, sklep spożywczy i mleczarnię, przyczynił się też do powstania tam urzędu pocztowego, straży ogniowej i szkoły, budowy drogi z Gidel do Częstochowy oraz konserwacji zabytkowego modrzewiowego kościoła w Gidlach. Zmarł 18 IX 1947 w Gidlach, został pochowany na tamtejszym cmentarzu. Pod koniec l. czterdziestych gidelska fabryka została odebrana rodzinie Suchenich i w r. 1950 upaństwowiona, potem uległa likwidacji.
W małżeństwie z Marią ze Sławetów (1888–1973), uczestniczką tajnego nauczania (1905–14), działaczką społeczną (1918–39), m.in. założycielką ochronki w Gidlach oraz tamtejszego Koła Gospodyń Wiejskich i przewodniczącą tej organizacji w pow. radomszczańskim, odznaczoną Srebrnym Krzyżem Zasługi RP (1938), miał S. trzy córki: Marię (1910–2000) 1.v. Rutkowską, 2.v. Kurcyuszową, dziennikarkę, po drugiej wojnie światowej pracującą jako ekonomistka, Annę Katarzynę Sucheni-Grabowską (ur. 1920), profesora historii w Inst. Historii PAN, oraz Barbarę (ur. 1927), po mężu Obutelewicz, ekonomistkę.
W bazylice Dominikanów w Gidlach wmurowano tablicę poświęconą rodzinie Suchenich, na której upamiętniono także imię S-ego.
Przewodnik przemysłu i handlu polskiego 1930/31, W. 1930 s. 306; W. Enc. Powsz. (2005), XXVI; – Pichelski K., Maszyny rolnicze, „Maszyny Roln.” R. 6: 1929 nr 9 s. 130; Sucheni-Grabowska A., Z dziejów pługa Sucheniego, „Prace i Mater. Muz. Archeol. i Etnogr. w Ł.”, S. Etnogr., 1963 nr 7 s. 29–52 (fot.); – Nekrolog i wspomnienie pośmiertne: „Mechanizacja i Elektryfikacja Roln.” R. 1: 1948 nr 1 s. 28 (C. Kanafojski), „Życie Warszawy” 1973 nr z 13 X (dot. żony S-ego); – Mater. Red. PSB: Mater. rodzinne od Anny Sucheni-Grabowskiej z r. 1973; – Informacje córki, Anny Sucheni-Grabowskiej i prawnuczki Irminy Kaczmarek z W.
Stanisław Tadeusz Sroka