Gorzycki Wincenty, pseud. Narski Zygmunt (1893–1923), historyk. Ur. we Lwowie 30 VII, syn Kazimierza, historyka, i Adolfiny Szamedówny. Gimnazjum ukończył we Lwowie. Już w latach szkolnych był wyznawcą światopoglądu socjalistycznego i jednym z przywódców Promienia, organizacji młodzieży socjalistycznej. Mimo wybitnych zdolności muzycznych poświęcił się naukom humanistycznym, odziedziczywszy po ojcu zainteresowania historyczne. Studia na Wydziale Filozoficznym Uniw. Lwow. pod kierunkiem prof. Kallenbacha i Balzera ujawniły nieprzeciętne zdolności G-ego. Wojna 1914 r. przerwała jego zajęcia naukowe. Mimo odrazy do wojny wstąpił G. z poczucia obowiązku do Legionów i był kontuzjowany w bitwie pod Łowczówkiem. W l. 1916–7 został kierownikiem nielegalnego biura prasowego w Lublinie z ramienia Wydziału Narodowego Lubelskiego oraz współredaktorem „Sprawy Polskiej” (1915–7) i „Dziennika Lubelskiego” (1917–8).
W r. 1918 G. powrócił do studiów w Warszawie, gdzie przygotował rozprawę doktorską pod kierunkiem prof. Handelsmana. Wykładał jednocześnie historię w szkołach średnich i interesował się zagadnieniami pedagogicznymi, którym poświęcił szereg przyczynków, dążąc do wyjaśnienia wartości nauczania historii. W r. 1920 otrzymał doktorat jako pierwszy doktor filozofii Uniw. Warsz. W t. r. został redaktorem „Dziennika Berlińskiego”, polskiego pisma wydawanego w Berlinie, i brał udział w przygotowaniu akcji plebiscytowej na Śląsku. Wydalony przez Niemców, powrócił do Warszawy, aby podjąć z właściwą mu pasją przerwaną pracę naukową. Był u szczytu swoich możliwości twórczych. Został docentem Wolnej Wszechnicy Polskiej i profesorem Państwowego Instytutu Pedagogicznego. Wynikiem jego badań nad dziejami oświaty i szkolnictwa była praca pt. Oświata publiczna w Księstwie Warszawskim, ogłoszona w „Rozprawach Warsz. Tow. Nauk.” w r. 1921. Stanowiła ona pierwszą część zamierzonej większej całości, nad którą pracował. Przedwczesna śmierć nie pozwoliła mu jej dokończyć. Z innych prac G-ego wymienić można: Walka Grecji o niepodległość w w. XIX (1921). G. zmarł w Warszawie 6 III 1923 r. na skutek choroby, która rozwinęła się w związku z otrzymaną kontuzją. Odznaczony był krzyżem Virtuti Militari. Pozostawił syna Jerzego, którego rozstrzelali Niemcy w r. 1944, oraz córkę Irenę. Żona G-ego, Helena z Dudków, zginęła również z ręki hitlerowców.
Fotografia: Handelsman M., Historycy. Portrety i profile, W. 1937; – Nekrologi: Finkel L., „Kwart. Hist.” 1923 XXXVII s. 271; Handelsman M., „Przegl. Współ.” 1923 II nr 12 s. 139–42; tenże, Historycy. Portrety i profile, W. 1937 s. 180–6 (przedruk); tenże, „Przegl. Hist.” 1924 XXIV s. 189–90; „Droga” 1923 II nr 5/6 s.7–8; – Wspomnienia siostry G-ego, Jadwigi (mszp.).
Maria Manteufflowa