Młynarski Wincenty (1870–1932), prawnik. Ur. 26 II w Kaliszu, był synem urzędnika skarbowego Tomasza i Emilii z Podbielskich. Szkołę średnią ukończył w Kaliszu, a następnie w r. 1890 podjął studia na Wydziale Prawa Uniw. Warsz. W trakcie studiów brał żywy udział w ówczesnym ruchu młodzieżowym. Po ukończeniu uniwersytetu wrócił do rodzinnego miasta, gdzie rozpoczął pracę w sądownictwie, a po r. 1905 został rejentem. Równocześnie z pracą zawodową aktywnie pracował społecznie. W r. 1901 założył Pierwsze Tow. Pożyczkowo-Oszczędnościowe w Kaliszu, w którego Radzie – jako prezes – zasiadał do r. 1914. Następnie przyczynił się do utworzenia Tow. Wzajemnego Kredytu w Kaliszu i był w nim w l. 1902–14 członkiem Komitetu Kredytowego. W r. 1905 był jednym z twórców polskiej 7-klasowej szkoły handlowej, przy czym z własnych środków sfinansował budowę gmachu szkolnego. Przez długi czas zasiadał w radzie opiekuńczej szkoły. Od r. 1909 działał na rzecz założenia Banku Towarzystw Spółdzielczych w Warszawie, w którym został wiceprezesem Rady Nadzorczej. Aktywnie pracował też w Macierzy Szkolnej, kaliskim Tow. Dobroczynności, związkach sportowych, ochotniczej straży ogniowej, Sodalicji Mariańskiej (był jej pierwszym prefektem) itd. Po zniszczeniu Kalisza przez artylerię niemiecką w sierpniu 1914 przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął pracę w Centralnym Komitecie Obywatelskim, a po wycofaniu się władz rosyjskich zaczął działać w sądach obywatelskich. W r. 1916 powrócił do Kalisza, otworzył kancelarię rejenta i podjął prace nad odbudową gmachów instytucji, z którymi był związany działalnością społeczną. W r. 1917 porzucił rejenturę, aby na zlecenie władz polskich w Warszawie organizować sądownictwo w ziemi kaliskiej. Po odzyskaniu niepodległości powierzono M-emu stanowisko pierwszego prezesa Sądu Okręgowego w Kaliszu, które zajmował do kwietnia 1929, kiedy to został przeniesiony na stanowisko prezesa Sądu Apelacyjnego w Lublinie. Nadal był aktywny w różnych instytucjach gospodarczych i społecznych Kalisza. W r. 1929 został z powodów politycznych spensjonowany i powrócił do pracy w notariacie w Lublinie. Również i w tym mieście pracował społecznie, m. in. działał jako wiceprezes Rady Opiekuńczej Szkoły Handlowej im. R. K. Vetterów oraz w Sodalicji Mariańskiej. Zmarł 14 VI 1932 w Lublinie, pochowany został w Kaliszu. Za zasługi w pracy nad tworzeniem sądownictwa M. odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta.
Z żoną Stefanią miał kilku synów.
Po śmierci M-ego władze Tow. Kredytowego m. Kalisza postanowiły utworzyć fundusz stypendialny imienia Młynarskiego dla niezamożnego ucznia gimnazjum.
Chmielnicki W., Śp. W. Młynarski. Wspomnienia pośmiertne, „Głos Lub.” 1932 nr z 16 VI; Książka pamiątkowa działalności Kaliskiego Towarzystwa Wzajemnego Kredytu 1893–1914, Kalisz [b. r.] (fot.); Śp. W. Młynarski, „Gaz. Warsz.” 1932 nr 181 s. 6; – Kalendarzyk polityczno-historyczny m. Warszawy na r. 1917; – „Gaz. Kaliska” 1932 nr z 15 i 17 VI; „Głos Lub.” 1932 nr z 15 i 16 VI (nekrologi); – Arch. Państw. w P.: Akt chrztu w kaliskich aktach metrykalnych; Odpis skróconego aktu zgonu; – Informacje Arch. Państw. w P., Oddz. w Kaliszu.
Zbigniew Landau