Szczucki Wincenty (1786 lub 1788–1832), lekarz, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
Ur. 16 VII we wsi Żółkiewka (woj. lubelskie), pochodził z rodziny szlacheckiej, był synem Antoniego i Róży z Nakielskich.
Od r. 1798 uczył się S. w gimnazjum i liceum w Zamościu. Następnie studiował medycynę na Uniw. Lwow., ale po jego zamknięciu przez cesarza Franciszka I w r. 1803 kontynuował od 12 X 1804 studia na Uniw. Krak. W r. 1808 porzucił medycynę i studiował tam prawo kryminalne. W r.n. wyjechał do Wiednia z zamiarem dokończenia studiów medycznych na tamtejszym uniwersytecie, ale po kilku miesiącach wrócił do Krakowa. Dn. 24 X 1810 złożył na Uniw. Krak. egzamin z medycyny i chirurgii i otrzymał tytuł doktora. W celu zapoznania się z pracą instytutów lekarskich odbył podróż do Pragi i Wiednia. Od r. 1811 mieszkał i pracował jako lekarz w Sandomierzu. Po zdaniu t.r. egzaminu przed Radą Ogólną Lekarską w Warszawie oraz otrzymaniu świadectwa wolnej praktyki lekarskiej i chirurgicznej był w Sandomierzu w l. 1812–13 fizykiem (lekarzem) powiatowym. W r. 1813 przeniósł się do Radomia i objął posadę fizyka departamentowego. Wstąpił tam do loży masońskiej «Jutrzenka Wschodząca».
Na początku r. 1818 zamieszkał S. w Warszawie, gdzie 6 IV t.r. otrzymał nominację na stanowisko zastępcy profesora Katedry Terapii i Kliniki Uniw. Warsz. i wkrótce uzyskał patent na profesora zwycz. w zakresie patologii. Wykładał po łacinie patologię ogólną dla studentów, a propedeutykę medycyny dla lekarzy «wyższego rzędu». Opublikował własnym nakładem podręcznik Krótki zbiór zasad medycyny praktycznej (W. 1818). Dn. 7 V został zastępcą asesora Rady Ogólnej Lekarskiej, podporządkowanej Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji. Decyzją namiestnika Król. Pol. gen. Józefa Zajączka został 30 III 1819 w miejsce Jacka (Hiacynta) Dziarkowskiego radcą Rady Ogólnej Lekarskiej. Objął wtedy Katedrę Fizjologii i Patologii Ogólnej Uniw. Warsz. z pensją roczną 6 tys. złp. Kierował także klinikami w warszawskim szpitalu św. Rocha. Również od r. 1819 pełnił funkcję sekretarza do języka francuskiego Wielkiego Wschodu Narodowego Polski; w masonerii był czynny do jej rozwiązania w r. 1822. Na posiedzeniu publicznym Wydz. Lekarskiego Uniw. Warsz. przedstawił 2 X 1820 rozprawę De viribus naturae medicatricibus oratio academica („Posiedzenie publiczne Królewsko-Warszawskiego Uniwersytetu na pamiątkę założenia jego przy rozpoczęciu nowego kursu nauk...”, W. 1820); miała być ona podstawą do uzyskania stopnia doktora filozofii, została jednak odrzucona przez Deputację Uniw. Warsz. (w składzie: Adam Ignacy Zubelewicz i Karol Józef Skrodzki). W r. 1820 założył S. Gabinet Materii Lekarskiej na Uniw. Warsz., katalogował także księgozbiór biblioteki Wydz. Lekarskiego. Po otrzymaniu 23 III 1821 zgody Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji wyjechał na pięć miesięcy do Karlsbadu dla poratowania zdrowia (chorował na astmę i gruźlicę). Zwiedził wtedy Akad. Lekarską w Dreźnie, uniw. w Lipsku oraz termy w Czechach (Mariánské Lázně, Teplice, Bilin) i na Węgrzech (Eger). Od r. 1821 wykładał na Uniw. Warsz. propedeutykę nauk lekarskich, patologię ogólną oraz materię lekarską (o skutkach działania lekarstw). Współpracował z czasopismem „Izys Polska” i na jego łamach ogłosił m.in. artykuły: O sposobie robienia szkła bez potasu lub soli wg P. Westrumb (1820 t. 2), O budowie skrzypców (1820 t. 3), O sposobie robienia masy kruszcowej (moire metallique) (tamże), O użytku chromianu ołowiu do farbowania tkanin jedwabnych, bawełnianych i płóciennych (1822 t. 1) i Wiadomości o istotnej przyczynie czarnej krosty (carbunculus polonicus) żydówką pospolicie zwanej (1822 t. 2). Dn. 4 III 1823 wszedł w skład komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”. W związku z reformą Uniw. Warsz. objął w r. 1825 Katedrę Patologii Ogólnej i Historii Medycyny. Wydał własnym nakładem następny podręcznik dla studentów medycyny pt. Ogólny rys wiadomości lekarskich czyli propedeutyka do nauk medycyny zawierająca wykład systematyczny przedmiotów, których wymaga sztuka leczenia (W. 1825), który wznowił jeszcze t.r. pod skróconym tytułem Propedeutyka do nauk medycyny (W.). Opracował też podręcznik Patologia i terapia o chorobach chronicznych, którego rękopis zaginął. W czasie powstania listopadowego uczestniczył w ostatnim posiedzeniu Wydz. Lekarskiego (15 VI 1831). W uznaniu jego piętnastoletniej pracy na Uniw. Warsz. przyznano mu znak honorowy. Zmarł 14 IV 1832 w Warszawie, został pochowany 16 IV na cmentarzu Świętokrzyskim.
W małżeństwie zawartym 26 II 1816 z Rozalią Mszanecką (zm. 1831) miał S. syna, Edwarda (1826–1848), ucznia Inst. Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie.
Enc. Org., XII; Enciklopedičeskij slovar, Pet. 1904 XL; Estreicher w. XIX, IV; Konopka, Pol. bibliogr. lek. XIX w.; Kośmiński, Słown. lekarzów; Małachowski–Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich, s. 204; Wójcicki, Cmentarz Powązkowski, I–III; – Arabas I., Apteczki domowe w polskich dworach szlacheckich, W. 2006; Bieliński, Uniw. Warsz., III; Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego 1807–1918, Red. S. Kieniewicz, W. 1981; Jeszke J., W poszukiwaniu paradygmatu polskiej historiografii medycznej, P. 2000; Ostrowska T., Polskie czasopiśmiennictwo lekarskie w XIX wieku (1800–1900). Zarys historyczno-bibliograficzny, Wr. 1973; Płonka-Syroka B., Recepcja doktryn medycznych przełomu XVIII i XIX wieku w polskich ośrodkach akademickich w latach 1784–1863, Wr. 1900; – Lista osób leczeniem i lekarstwami trudniących się w Królestwie Polskim w r. 1820, [W.]; Nekrologi „Kuriera Warszawskiego” 1821–1939, Oprac. A. Tyszka, W. 2001–4 I–II; – „Kur. Warsz.” 1821 nr 304; – Nekrologi z r. 1832: „Dzien. Powsz. Krajowy” nr 105 s. 443, „Gaz. Warsz.” nr 103, 106, „Rozmaitości” nr 20; – AGAD: Rada Admin. Król. Pol., T. 7 s. 122; AP m. stoł. W.: Akta stanu cywilnego paraf. rzymskokatol. p. wezw. Świętego Krzyża (1832 r.), sygn. 6 s. 214; Arch. UJ: sygn. S I 505 k. 45 poz. 66, sygn. S I 510, WL I 61–63, 85.
Małgorzata Osiecka