Rawski Wincenty Witold Erazm (1893–1962), architekt, konserwator zabytków. Ur. 21 III w Przemyślu, był wnukiem Wincentego (1810–1870), architekta lwowskiego, synem Kazimierza Stanisława (1863–1932), także architekta lwowskiego, i Marii Franciszki z Rawskich (1867–1939). Stryj, Wincenty Rawski (1867–1927), był również architektem lwowskim, zaś siostra ojca, Maria, żoną architekta Wiktora Sadłowskiego.
W l. 1904–11 R. uczęszczał do I Szkoły Realnej we Lwowie, następnie wstąpił na Wydział Architektury Politechniki Lwowskiej. Przed r. 1914 należał do Sokolich Drużyn Strzeleckich. Służbę wojskową odbył jako szeregowiec armii austriackiej w l. 1916–17. W l. 1917–19 pracował w Centrali Odbudowy Galicji. Od sierpnia do listopada 1920 służył w WP, pracując w Referacie Technicznym Budownictwa Kwatermistrzostwa we Lwowie, gdzie wykonał m. in. inwentaryzację pałacu Jabłonowskich. W r. 1921 pracował jako sekretarz Konserwatora Zabytków woj. lwowskiego, wykonując wiele pomiarów i opisów zabytkowych budowli. Po ukończeniu Politechniki (dyplom 19 VI 1922) do wiosny 1923 praktykował w biurze inżyniera architekta Bronisława Wiktora. W r. akad. 1923/4 uczęszczał jako wolny słuchacz na historię sztuki na Uniw. Lwow. W l. 1924–7 był nauczycielem rysunku w VII i VIII Gimnazjum Państwowym we Lwowie. W l. 1926–33 pracował jako prowizoryczny starszy komisarz budownictwa miejskiego w Oddziale Architektury Wydziału Techniki przy Zarządzie Miasta. Nadzorował budowę i konserwację pomników, cmentarzy i kościołów pozostających pod opieką miasta. Wykonał projekty szpitala dla nieuleczalnie chorych przy Zakładzie im. Bielińskich, kaplicy pogrzebowej na cmentarzu Łyczakowskim, rozbudowy cmentarza Obrońców Lwowa, gdzie zaprojektował pomniki Bohaterów Rarańczy i gen. Wacława Iwaszkiewicza. Był też autorem pomnika Orląt przed budynkiem Politechniki Lwowskiej i innych, mniejszych projektów. Przeprowadził rekonstrukcję pałacu Biesiadeckich oraz restaurację kamienic Królewskiej i Czarnej. Projektował dekorację miasta i budynków miejskich w czasie większych uroczystości. Poza Lwowem konserwował kościół i basztę Herburtów w Felsztynie. Dn. 30 VI 1933 w związku ze zmianą profilu działania Wydziału Technicznego został zwolniony i do wybuchu drugiej wojny światowej pracował samodzielnie. W kwietniu 1934 złożył w lwowskim Urzędzie Wojewódzkim egzamin uprawniający do kierowania budowami.
Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną, od jesieni 1939 do jesieni 1940 pracował w Biurze Budowlano-Remontowym Rejonu Czerwonoarmijnego, następnie, do czerwca 1941, w Komisji Ochrony Zabytków Architektury przy Komitecie Wykonawczym Obwodu Lwowskiego, wykonując opisy zniszczonych zabytków. Podczas okupacji niemieckiej, od 1 VII 1941 do 30 VI 1944 zatrudniony był w Oddziale Architektury Zarządu Miejskiego przy pomiarach zabytków architektonicznych i odbudowie spalonych domów mieszkalnych. Po wycofaniu się Niemców i powtórnym wejściu wojsk radzieckich od lipca 1944 pracował w Obwodowym Oddziale Architektury w sektorze ochrony zabytków.
Dn. 31 V 1946 R. zwolnił się i w ramach repatriacji 12 VII 1946 przyjechał wraz z żoną i córką do Wrocławia. Przez pierwsze trzy miesiące pracował w Resorcie Technicznym Zarządu Miasta, a od 1 XI 1946 do końca sierpnia 1949 był nauczycielem historii architektury i form architektonicznych w Państwowym Liceum Budowlanym. Swoje wykłady opublikował w 2 częściach pt. Zarys historii architektury (Wr. 1948). Od 1 IX 1949 pracował jako projektant we Wrocławskiej Dyrekcji Odbudowy, przemianowanej później na «Miastoprojekt». Wykonał i nadzorował realizację wielu projektów związanych zwłaszcza z odbudową, konserwacją i adaptacją zabytków architektury we Wrocławiu i woj. wrocławskim. Ważniejsze z nich to prace konserwatorskie przy kościele Najśw. Marii Panny na Piasku, kościele Św. Wojciecha, odbudowa sześciu kamienic rynkowych i domu Rybischa we Wrocławiu, rekonstrukcja kościoła w Żernikach. W zestawieniu sporządzonym w r. 1950 doliczył się ok. 110 projektów, w większości zrealizowanych, z których 61 dotyczyło budynków kościelnych, 11 to projekty budynków świeckich, a 36 – projekty cmentarzy, pomników i mauzoleów. Liczby te dobrze odzwierciedlają zakres zainteresowań i specjalizacji R-ego jako projektanta. Ostatnim wielkim przedsięwzięciem projektowanym i nadzorowanym przez R-ego była w l. 1958–62 rekonstrukcja zamku piastowskiego w Oławie. W r. 1959 przeszedł na rentę, lecz aż do śmierci pracował w niepełnym wymiarze godzin. Był długoletnim członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich i Stowarzyszenia Historyków Sztuki. W r. 1956 otrzymał nagrodę Komitetu do spraw Urbanistyki i Architektury w dziedzinie twórczości urbanistycznej i architektonicznej. Zmarł 4 VII 1962 we Wrocławiu, pochowany został w Jędrzejowie na Kielecczyźnie. Odznaczony był m. in. Złotym Krzyżem Zasługi (1956). Pozostawił w rękopisie wspomnienia z l. 1893–1916 oraz wiele prac malarskich i graficznych.
Z małżeństwa z Sabiną z Głodzińskich, zawartego 14 VII 1923, miał R. dwoje dzieci – Tadeusza (ur. 1924), historyka, oficera WP, i Zofię (ur. 1928), historyka sztuki.
Czerner O., Wincenty Witold Rawski, „Biul-Hist. Sztuki” T. 24: 1962 z. 3/4 s. 423; – Korespondencja i dokumenty w posiadaniu rodziny; – Informacje wnuka R-ego, Witolda Rawskiego w W.
Robert M. Kunkel