Sawicki (Nowina-Sawicki) Witold Eugeniusz (1896–1979), pułkownik dyplomowany WP. Ur. 26 IX w Zmysłówce (pow. Łańcut), był synem Henryka, inżyniera, i Heleny z domu Michalik.
W l. 1907–14 S. uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu. Jako członek drużyn sokolich wstąpił do Legionu Wschodniego w r. 1914, a po jego rozwiązaniu – do 2. szwadronu ułanów II Brygady Legionów, później 2. p. ułanów. Wraz z pułkiem wszedł po kryzysie przysięgowym w r. 1917 w skład Polskiego Korpusu Posiłkowego. W październiku 1916 zdał maturę wojenną, a w grudniu 1917 zapisał się na Wydz. Prawa i Administracji UJ. W 2. p. ułanów przeszedł kolejno wszystkie stopnie podoficerskie aż do wachmistrza włącznie. Po rozwiązaniu pułku w lutym 1918, po przebiciu się części Korpusu pod Rarańczą na stronę rosyjską, był internowany przez Austriaków (21 II – 15 VI 1918), najpierw w Huszt, a potem w Marmaros-Sziget. W lipcu t.r. został wcielony w randze kadeta-aspiranta do austriackiego 4. p. dragonów.
Po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej S. wstąpił 10 XI 1918 do WP do 2. p. ułanów, przemianowanego następnie na 2. P. Szwoleżerów Rokitniańskich. W listopadzie t. r. został mianowany chorążym, w styczniu 1919 podporucznikiem, a w lipcu 1920 – porucznikiem. W r. 1922 zweryfikowano go jako rotmistrza ze starszeństwem od 1 VI 1919. Od października 1922 do września 1923 przebywał na kursie dowódców szwadronu w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, a następnie był instruktorem w tejże szkole. W l. 1927–9 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie i po jej ukończeniu uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W sierpniu 1929 został przeniesiony na stanowisko szefa Wydz. Studiów w Dep. Kawalerii Min. Spraw Wojskowych. W dn. 1 I 1930 awansował do stopnia majora dyplomowanego. W l. 1932–4 służył w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, a w l. 1934–5 był zastępcą dowódcy 2. p. strzelców konnych. Przeniesiono go następnie na stanowisko szefa sztabu Pomorskiej Brygady Kawalerii (1935–8). W dn. 19 III 1936 został awansowany do stopnia podpułkownika dyplomowanego. W l. 1938–9 był dyrektorem nauk w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1938–9).
Po kampanii wrześniowej 1939 S. przedostał się do Wielkiej Brytanii. Był wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Armii I Korpusu w Szkocji. Od kwietnia 1941 do stycznia 1942 służył w 5. Brygadzie Kadrowej Strzelców w Szkocji. W lutym 1942 wyjechał do ZSRR, gdzie od kwietnia 1942 był szefem Oddz. IV Dowództwa Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Po ostatecznej ewakuacji oddziałów gen. Władysława Andersa z ZSRR w sierpniu 1942, był nadal szefem Oddz. IV w Armii Polskiej na Wschodzie. W maju 1943 awansował na pułkownika dyplomowanego. Od sierpnia do października 1943 był I zastępcą kwatermistrza II Korpusu, a od października t. r. – dowódcą 6. Lwowskiej Brygady Piechoty w II Korpusie na Bliskim Wschodzie. Dowództwo to sprawował w czasie kampanii włoskiej i po zakończeniu wojny aż do r. 1946. Po demobilizacji osiedlił się w Londynie. W dn. 1 I 1964 został przez rząd polski na emigracji mianowany generałem brygady. Był członkiem zarządu Koła b. Żołnierzy Armii Krajowej i wiceprezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii. Zmarł 2 I 1979 w Londynie. Spopielenie zwłok odbyło się 22 I t. r. w krematorium Mortlake. Prochy złożono na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Był odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Monte Cassino, angielskim Distinguished Service Order, amerykańskim Legion of Merit.
Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie (Wyd. 2), W. 1991 (fot.); Godyń Z., Lista generałów i dowódców kawalerii i broni pancernej, „Przegl. Kawalerii i Broni Pancernej” 1975 nr 78 s. 537; Min. Spraw Wojsk. Dziennik Personalny, W. 1921 nr 5 s. 201, 1922 nr 13 (załącznik do Dziennika Personalnego; Lista starszeństwa oficerów zawodowych, s. 165), nr 31 s. 703, 1923 nr 69 s. 788, 1929 nr 15 s. 288; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Działanie 2 Korpusu we Włoszech, Pod. red. S. Biegańskiego, Londyn 1968; Księga pamiątkowa poświęcona zjazdowi jubileuszowemu z okazji 50-lecia istnienia Gimnazjum I w Jarosławiu 1884–1934, Jarosław 1934 s. 150 (występuje bez imienia); – Porwit M., Spojrzenie poprzez moje życie, W. 1986; Sprawozdanie Dyrekcji c.k. Gimnazjum w Jarosławiu za r. szk. 1908, Jarosław 1908; toż za l. 1909–14; toż za r. 1917, s. 39 (we wszystkich sprawozdaniach występuje jako Sawicki Eugeniusz); Wańkowicz M., Monte Cassino, W. 1989 (wspólna fot.); W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Oprac. W. Chocianowicz, Londyn 1969; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1979 nr 14 s. 4, nr 15 s. 4; „Komunikat Związku Legionistów i POWiaków” (Londyn) 1979 nr 1; „Nowy Dziennik” 1979 nr z 24/25 II; Rocznik Polonii 1958–59, Londyn 1958, s. 186, 363; „Ułan Karpacki” (Londyn) 1979 Nr 89 (fot.); „WTK” 1979 nr 10 s. 11; „Życie Warszawy” 1979 nr 31; – Arch. UJ: S II 516, WP II 284; CAW: Akta personalne 27028, KZ 29–56, KN 6.VI.31; – Informacje Mieczysława Paszkiewicza z Londynu.
Henryk Korczyk