Rosa Witold (1929–1985) leśnik. Ur. 3 III w Rosach na Podlasiu (pow. Łuków), był synem Jana, właściciela majątku Rosy koło Stoczka Łukowskiego, i Anny z Chruślińskich.
R. ukończył w r. 1949 gimnazjum typu matematyczno-przyrodniczego w Siedlcach i rozpoczął studia na Wydz. Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) w Warszawie, gdzie w r. 1953 uzyskał tytuł magistra inżyniera na podstawie nie publikowanej pracy Łata pozioma w zastosowaniu do leśnych pomiarów sytuacyjnych. Bezpośrednio po studiach został asystentem w Katedrze Urządzania Lasu SGGW i specjalizował się w dendrometrii. W r. 1951 sporządził z Lesławem Dreszerem mapę drzewostanową Polski w skali 1 : 1 000 000 i 1 : 500 000 jako podkład do rejonizacji przyrostu leśnego kraju. W l. 1957–8 wraz z Ryszardem Zarębą dokonał prac inwentaryzacyjnych Białowieskiego Parku Narodowego i Świętokrzyskiego Parku Narodowego dla wydzielin siedliskowych w oparciu o ekologiczne metody radzieckie oraz polskie Wiesława Niedziałkowskiego. Po uzyskaniu w r. 1963 doktoratu na podstawie rozprawy Ocena przydatności metody określania powierzchni przekroju drzewostanu i grup drzewostanów na podstawie powierzchni próbnych (W. 1972) został adiunktem (1964) i po habilitacji w r. 1973 w zakresie urządzania lasu, także docentem (1975) w ówczesnym Instytucie Organizacji Gospodarstwa Leśnego SGGW-Akad. Roln. Po likwidacji instytutów i reaktywowaniu katedr objął w r. 1982 kierownictwo Katedry Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej Akad. Roln. i uprofilował ją w kierunku doskonalenia metod taksacji drzewostanu i lasu, plantacyjnej uprawy szybko rosnących drzew leśnych, zagospodarowania lasów ochronnych ze szczególnym uwzględnieniem rezerwatów, geologiczno-dendrologicznej inwentaryzacji parków zabytkowych, technologii sporządzania map leśnych oraz metod fotogrametrii i teledetekcji w leśnictwie. Sam specjalizował się w dendrometrii i urządzaniu lasu, był autorem ok. 40 i współautorem 20 prac z tych dziedzin. Opublikował: m. in. Badania dokładności wzoru pięciu równych sekcji („Folia Forestalia Polonica”, S. A., 1961 z. 7), Analiza zmiany dokładności pięciu równych sekcji dla sosny po okorowania (tamże, S.A., 1968 z. 14), Urządzanie lasu (W. 1979), wspólnie z Arkadiuszem Bruchwaldem Urządzanie lasu dla techników leśnych (W. 1982), a także przewodził zespołowi autorskiemu „Instrukcji urządzania lasu. Prace urządzeniowe” (W. 1980). Współpracował z prasą fachową, był członkiem rady programowej „Lasu Polskiego”, w którym ogłosił szereg artykułów, m. in. wspólnie z Tomaszem Boreckim, Edwardem Stępniem i R. Zielonym Porównanie metody losowych powierzchni kołowych i prób relaskopowych na przykładzie Leśnego Zakładu Doświadczalnego Rogów (1981 nr 22) i wspólnie z Jerzym Smykałą Kierunki doskonalenia aktualnej instrukcji urządzania lasu (1981 nr 19), a także w „Sylwanie” wspólnie z E. Stępniem i R. Zielonym Zastosowanie statystycznej metody taksacji lasu dla potrzeb okresowego urządzania gospodarstwa leśnego w LZD w Rogowie (1981 nr 7–9). Pisał też o leśnictwie i szkolnictwie leśnym Szwajcarii, o matematyczno-statystycznej metodzie inwentaryzacji lasu, o dokładności określania miąższości na podstawie powierzchni próbnych. R. pełnił w l. 1980–3 funkcję prodziekana Wydziału Leśnego i kierownika Studium Podyplomowego Urządzania Lasu SGGW od r. 1982. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Badawczego Leśnictwa i Komitetu Nauk Leśnych PAN, a także konsultantem Biura Urządzeń Leśnych i Gospodarki Leśnej, Naczelnego Zarządu Lasów Państwowych i Min. Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego. Działał w Polskim Związku Łowieckim (PZŁ), przez wiele lat pełnił funkcję prezesa koła łowieckiego «Basior» przy SGGW. Zmarł nagle 5 I 1985 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu przy kościele Św. Katarzyny na Służewcu w Warszawie. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i medalami PZŁ.
W małżeństwie (1955) z Jadwigą Mazur, doktorem nauk technicznych i adiunktem w Instytucie Przemysłu Fermentacyjnego w Warszawie, miał R. dwie córki: Ewę Aleksandrę, lekarkę, i Hannę Dorotę, lekarza weterynarii.
Bibliografia publikacji pracowników SGGW-AR w Warszawie, W. 1983; – Księga Pamiątkowa SGGW (1958) I 402, 774, II 147; Nauki leśne w Polsce 1920–1970, Wr. 1977; – Nekrologi z r. 1985: „Las Pol.” nr 6 s. 22 (fot.), „Życie Warszawy” nr z 10 I, 11 I, 15 I, 16 I; – Informacje żony, Jadwigi Rosowej.
Stanisław Sroka