Dziembowski Władysław Andrzej (1831–1896), powstaniec. Syn Zygmunta i Justyny z Garczyńskich, ur. 27 XI w Łagiewnikach w pow. gnieźnieńskim. Ukończył gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, a studia prawnicze w Berlinie, po czym był auskultatorem w sądzie gnieźnieńskim. W r. 1857 porzucił sądownictwo, ożenił się z Heleną Łaszczyńską (1833–1914) i osiadł w Goraninie, pow. koniński. Poświęcił się gospodarstwu i brał udział w pracach warszawskiego Towarzystwa Rolniczego. Z chwilą wybuchu powstania styczniowego wstąpił do oddziału Mielęckiego, a po przybyciu partii Garczyńskiego wziął udział w potyczkach pod Mieczownicą i Dobrosołowem. Następnie był intendentem w oddziale Wieniawskiego, a potem Junga de Blankenheim. W pracy tej pomagała mu dzielnie żona, która woziła broń i żywność do obozu Junga, a raporty Taczanowskiego do Rządu Narodowego, i założyła lazaret w Kleczewie. Udział w powstaniu zmusił D-go do przeniesienia się do Poznańskiego, gdzie osiadł w Rudniczach, pow. wągrowiecki. Oddawał się pracy organicznej, był współzałożycielem garbarni we Wronkach, a po jej upadku przeniósł się do Kongresówki. Zmarł 7 X w Kampinosie, pochowany tamże. Z małżeństwa z Heleną z Łaszczyńskich S. miał sześcioro dzieci: Zygmunta (zob.), Kazimierza, Zofię, zamężną za Janem Lasockim, Juliana, Eleonorę, żonę Józefa Czarneckiego, i Florentynę, zamężną za Bronisławem Logą.

»Dziennik Pozn.« 1896, nr 233 (nekrolog), informacje pisemne córki D-go, p. Lasockiej z Warszawy, notatki pamiętnikarskie Heleny z Łaszczyńskich Dziembowskiej, odnoszące się do r. 1863; – Informacje Piotra Dziembowskiego z P. na podstawie dokumentów w jego posiadaniu.

Witold Jakóbczyk