Borzobohaty Władysław (1831–1886), lekarz, komisarz powstańczy, emigrant. Syn Konstantego i Julji z Tuhanowskich, urodził się w Rutce pod Nowogródkiem. Do gimnazjum uczęszczał w Mińsku gub., skąd wydalono go z »wilczym biletem« za udział w tajnem stowarzyszeniu uczniowskiem. Dopiero po wstąpieniu na tron Aleksandra II mógł kontynuować przerwane nauki i zapisał się na wydział lekarski Uniwersytetu Moskiewskiego. Kolegował tam i przyjaźnił się z Konradem Chmielewskim, Henrykiem Bukowskim, K. Dłuskim, J. Karłowiczem, T. Korzonem. Po ukończeniu medycyny osiadł w Nowogródku, gdzie był wziętym lekarzem i brał czynny udział w ruchu narodowym przed r. 1863. Z chwilą wybuchu powstania mianowany został najprzód cywilnym naczelnikiem Nowogródka, później komisarzem cywilnym powiatu nowogródzkiego. Zajmując to stanowisko, miał nieporozumienia z naczelnikiem powstańczym pow. nowogródz., smutnej pamięci Józefem Kaszycem. W lipcu 1863 r. w obawie przed aresztowaniem usunął się z Nowogródka i aż do r. 1865 ukrywał się w kraju. Skazany został zaocznym wyrokiem na śmierć. Dwaj młodsi jego bracia, Antoni i Józef, zesłani zostali na Syberję. W r. 1865 dostał się do Paryża, gdzie utrzymywał się wraz z rodziną, przybyłą z kraju, z praktyki lekarskiej. W czasie wojny 1870 r. był lekarzem w armji loarskiej. Za czasów komuny pełnił również służbę lekarską w szeregach powstańczych, za co omal nie został rozstrzelany przez wersalczyków. Skazany był na kilkomiesięczny pobyt na galerach. Wkrótce potem przeniósł się do Krakowa, skąd w r. 1874 powrócił na Litwę, zachęcany do tego przez szefa żandarmów hr. Szuwałowa, którego poznał, lecząc skutecznie w Paryżu wysokiego dygnitarza rosyjskiego, faworyta Aleksandra II, Butkowa. Po powrocie nie uniknął jednak więzienia w Wilnie od listopada 1874 do lipca 1875, poczem został zesłany do miejscowości Warnawin w gub. kostromskiej, gdzie przebywał do r. 1884. W r. 1870 żona jego, Szwajcarka, Fanny, z domu Strudel, uzyskała prawo powrotu do Rosji i zamieszkania z mężem w Warnawinie. Dopiero w r. 1884 otrzymał pozwolenie powrotu na Litwę, osiadł więc w miasteczku Lubieszowie w pow. pińskim, gdzie umarł w r. 1886.
Gieysztor, Pamiętniki, Wil. 1913; Korzon, Mój pamiętnik przedhistoryczny, Kr. 1912; Mickiewicz Wł., Pamiętniki, W. 1933; Mienicki R., Ziemia Nowogródzka, Wil. 1935; Akta Wil. Kom. śledcz. Arch. Państw. Wil.; Akta gen. gub. warsz. Arch. Akt Dawn. Warsz.
Janusz Iwaszkiewicz