Nowicki Władysław, krypt.: W. N., Wł. N., Wł. N-i (1846–1918), pedagog. Ur. 20 X w Pszczonowie w pow. łowickim, był synem Pawła, nadstrażnika obrębu lasów Bobrowa w Księstwie Łowickim, i Marianny z Zakrzewskich. Po ukończeniu szkoły w Łowiczu kształcił się w II Gimnazjum Rządowym w Warszawie, a następnie w l. 1865–9 na Wydziale Filologiczno-Historycznym Szkoły Głównej, gdzie na podstawie pracy Studium nad wierzeniami i wyobrażeniami ludu („Bibl. Warsz.” 1873) otrzymał stopień magistra. W l. 1870–97 był nauczycielem języka polskiego w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie. Badał metody nauczania głuchoniemych i ociemniałych i stał się znawcą tego działu pedagogiki specjalnej. Wyniki swych prac z tego zakresu publikował w „Pamiętniku Warszawskim Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych”. Wydał książkę do czytania dla głuchoniemych (W. 1884), a także opracował projekt mapy i aparatu do pisania dla niewidomych. Sporządził bibliografię literatury głuchoniemych i ociemniałych, wydaną w r. 1886. W latach osiemdziesiątych uczył również w Szkole Handlowej Prywatnej w Warszawie. W r. 1897 przeniesiony został do Lublina, gdzie wykładał w miejscowym gimnazjum. W r. 1905 przeszedł na emeryturę i powrócił do Warszawy; uczył w szkołach Pawła Chrzanowskiego i Emiliana Konopczyńskiego, a następnie aż do śmierci pracował w Tow. Ubezpieczeń w Warszawie. N. publikował artykuły, m. in. w „Ateneum”, „Bibliotece Warszawskiej”, „Bluszczu”, „Kłosach”, „Kronice Rodzinnej”, „Niwie”, „Tygodniku Illustrowanym”, „Roczniku Pedagogicznym” i w „Przeglądzie Pedagogicznym”. W tym ostatnim piśmie w r. 1886 wchodził w skład komitetu redakcyjnego. Opracował Dzieje Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie 1817–1917 (W. 1918) i biografię twórcy Instytutu: Ksiądz Jakub Falkowski założyciel Instytutu Warszawskiego Głuchoniemych (W. 1876). Opracował też podręczniki: Początki języka polskiego. Książka do czytania ułożona podług stopniowego rozwoju pojęć, mowy i gramatyki (W. 1877), Jak uczyć początków języka? Wskazówki dla rodziców i nauczycieli (W. 1879) oraz Wypisy do nauki literatury polskiej w zakresie szkoły średniej t. 1–2 (W. 1902–5).
N. zmarł w Warszawie 14 X 1918 i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
Estreicher w. XIX; Enc. Wych.; Ruch. Kalendarz encyklopedyczny 1889 s. 143–4; Bar, Słown. pseudonimów; Roczn. Nauk.-Liter.-Artyst. (Okręta), W. 1905; – Wroczyński R., Myśl pedagogiczna i programy oświatowe w Królestwie Polskim na przełomie XIX i XX w., W. 1963; – „Pamiętnik Warszawskiego Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych” za r. szk. 1870/71–1887/88; Prus B., Kroniki, W. 1960 X; Szkoła Handlowa Prywatna w Warszawie. Rok 1881/82–1886/87; – „Kur. Warsz.” 1918 nr 286 wyd. wieczorne s. 5, nr 287 wyd. wieczorne s. 7, nr 288 wyd. poranne s. 4; „Świat” 1918 nr 46 s. 9 (fot.); „Tyg. Ilustr.” 1918 nr 45 s. 525 (fot.); – B. Narod.: rkp. III 6358, 7447 t. 20; B. PAN w Kr.: rkp. 2271; IBL PAN: Kartoteka bibliograficzna; Parafia rzymskokatolicka w Pszczonowie: Liber Baptisarum, 1846.
Stanisław Konarski