Rittendorf Władysław Karol Bonawentura (1821–1898), architekt, budowniczy teatrów warszawskich. Ur. 29 VI w Nowym Mieście nad Pilicą.
W r. 1841 R. ukończył gimnazjum gubernialne w Warszawie i w r. n. został aplikantem budowlanym w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych. Dn. 13 V 1838 po złożeniu egzaminu przed komisją budowlaną otrzymał stopień budowniczego kl. I, podwyższony w r. 1867 do kl. III. Dn. 19 IX 1854 mianowany został budowniczym przy Zarządzie Teatrów Warszawskich. W r. 1865 delegowany został przez Zarząd w celu zwiedzenia ważniejszych teatrów zagranicznych i poznania urządzeń technicznych w nich stosowanych. Po powrocie, w styczniu 1866, sporządził projekt przebudowy podjazdu i foyer Teatru Wielkiego, realizowany następnie etapami w l. 1870 i 1883, zaś po uzupełnieniach przez architekta Bronisława Żochowskiego jeszcze w l. 1890–1. Przebudowa ta spotkała się z gwałtownym atakiem Wojciecha Gersona, który uznał, że szpeci ona corazziańską budowlę. W r. 1872 R. kierował przebudową Teatru Letniego w Ogrodzie Saskim wg projektu Aleksandra Zabierzowskiego, zaś w r. 1884 przeprowadził odbudowę po pożarze Teatru Rozmaitości wg projektu Władysława Marconiego. Pod jego nadzorem konserwowano i modernizowano również gmachy innych teatrów poprawiając ich akustykę, oświetlenie i wentylację.
W r. 1857 R. objął samodzielnie kierownictwo przebudowy pałacu Łazienkowskiego, gdzie kontynuował prace rozpoczęte w r. 1846 przez Andrzeja Gołońskiego. Wszystkie te przeróbki usunięte zostały w l. dwudziestych naszego wieku. Za urządzanie w l. 1857, 1858 i 1859 iluminacji pałacu i parku podczas zjazdów panujących uhonorowany został trzykrotnie pierścieniem brylantowym. Zaprojektował również kilka domów mieszkalnych w Warszawie, w większości dziś już nie istniejących, pałacyk w Piasecznicy (w pow. sochaczewskim) oraz żeliwny nagrobek Andrzeja Gołońskiego na Powązkach (kwatera 17, II, 24). Reprezentują one kierunek spokojnego neorenesansu z elementami eklektycznymi, pozostając pod wyraźnym wpływem architektury Władysława Marconiego.
R. pełnił również funkcje społeczne. Od r. 1880 był członkiem Stałego Komitetu Nadzoru Restauracji Kościołów Warszawskich, zaś w r. 1890 znalazł się w składzie komitetu sędziowskiego konkursu malarskiego na obraz historyczny im. Wojciecha Gersona w Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych. W r. 1890 R. obchodził uroczysty jubileusz 40-lecia pracy zawodowej, zaś w r. 1896 ustąpił ze stanowiska budowniczego teatrów i przeszedł na emeryturę. Zmarł w Warszawie 15 V 1898, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
R. był żonaty z Heleną Pfanhauser, córką Michała Jakuba (zob.).
Łoza, Architekci; Uruski; Katalog Zabytków Sztuki w Pol., X z. 24; – „Echo Muzycz., Liter. i Artyst.” 1898 nr 21 (764) s. 247, nr 22 (765) s. 259 (fot.); „Kur. Warsz.” 1898 nr 134; – IS PAN: Mater. do Słown. Artystów Pol.; Mater. Red. PSB: Wypis z metryki chrztu R-a z paraf. w Nowym Mieście n. Pilicą.
Robert M. Kunkel