Stoch Władysław (1885–1965), mistrz ślusarstwa, działacz społeczny, nauczyciel szkół zawodowych.
Ur. 24 XI (data wg księgi paraf.) w Dobczycach, był synem Piotra, kupca, i Magdaleny z Drozdowiczów, miał siostry Annę i Franciszkę oraz brata Jana.
Od r. 1912 prowadził S. pracownię ślusarską we własnym domu w Krakowie przy ul. Salinarnej 7. Dn. 12 VIII 1913 uzyskał w krakowskiej Izbie Handlowej i Przemysłowej kartę przemysłową oraz koncesję na prowadzenie warsztatu ślusarstwa mechanicznego; przeniósł wówczas zakład na al. Juliusza Słowackiego 6. Kartę rzemieślniczą uzyskał 2 XII 1928. Podejmował S. wiele prac związanych z krakowskimi zabytkami. Wykonał m.in. konstrukcję do podnoszenia Dzwonu Zygmunta (1928), kopułę nad jedną z krucht kościoła Bożego Ciała (1934) oraz oprawę okien kościoła Bonifratrów. Od r. 1936 prowadził zajęcia w zakresie toczenia, strugania i frezowania żelaza w Szkole Dokształcającej w Krakowie. Od r. 1939 do lipca 1941 jego warsztat mieścił się przy ul. Lwowskiej, następnie przy ul. Trynitarskiej i w końcu, ul. Skawińskiej. W l. pięćdziesiątych wraz z bratem Janem produkował S. urządzenia dla krakowskich Zakładów Przemysłu Cukierniczego «Wawel».
Przez wiele lat był S. Starszym Cechu Rzemiosł Metalowych w Krakowie. Należał do członków założycieli pomocniczej spółdzielni członków cechu ślusarzy (od 13 IV 1949 Spółdzielnia Rzemieślnicza Zaopatrzenia i Zbytu «Metalowcy») i zasiadał w jej Radzie Nadzorczej. Przez cały czas swej działalności zawodowej zbierał materiały archiwalne i ikonograficzne dotyczące dziejów rzemiosł metalowych w Krakowie. Wynikiem tej pasji było pionierskie opracowanie Historia cechu ślusarzy krakowskich (mszp. zaginiony), obejmujące dwa wieki artystycznej działalności ślusarskiej i kowalskiej. Problemy związane z tą pracą przedstawił S. na zebraniu Zarządu Cechu Rzemiosł Metalowych w r. 1963. Maszynopis wykorzystał Feliks Kiryk w monografii „Tysiąclecie rzemiosł metalowych w Krakowie” (W.–Kr. 1973). S. zmarł 8 II 1965 w Krakowie, został pochowany 11 II na cmentarzu Podgórskim. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie), Złotą Odznaką m. Krakowa i Honorową Odznaką Rzemiosła. We wspomnieniach zachował się S. jako troskliwy wychowawca i opiekun młodzieży rzemieślniczej.
W małżeństwie z Kazimierą Sellman (Selleman) miał S. córkę Aleksandrę (ur. 12 VII 1909), nauczycielkę, oraz synów Władysława i Włodzimierza.
Kiryk F., Cechowe rzemiosło metalowe, w: Tysiąclecie rzemiosł metalowych w Krakowie, W.–Kr. 1973; – Nekrologi z r. 1965: „Dzien. Pol.” nr 34, „Echo Krakowa” nr 34, „Tyg. Powsz.” nr 12; – AP w Kr.: Karta przem.; Arch. Kurii Metropolitalnej w Kr.: Księga chrztów paraf. Dobczyce, 1847–89; Arch. Urzędu M. Kr.: Karta rejestru mieszkańców ul. Trynitarskiej 4, karta spisu I na udzielone karty przem. i koncesje, doniesienie o zmianie adresu zakł. ślusarskiego; – Informacje Macieja Marii Łozińskiego z Dobczyc.
Magdalena Skrejko