Ordęga Władysław (Ladislas) Symforian Józef (1828–1896), dyplomata francuski. Ur. 25 VIII w Koźminku (Kaliskie), był synem Józefa (zob.) i Antoniny z Kiełczewskich. W wieku lat 6 wyjechał wraz z rodzicami do Francji. Chodził do szkół w Bordeaux, Rennes i Paryżu, gdzie też ukończył Szkołę Administracji i uzyskał licencję «ès lettres et en droit». W styczniu 1848, wraz z młodszym bratem Mścisławem (Mieczysławem), później inżynierem, zgłosił akces do Tow. Demokratycznego Polskiego, w którym zresztą się nie odznaczył. W r. 1854 uzyskał wizę pruską dla odwiedzenia krewnych w Poznańskiem; podawał się wówczas za adwokata. Jego przyjazd do kraju zwrócił uwagę rosyjskiego wywiadu i ściągnął jakieś nieprzyjemności na Gustawa Potworowskiego. W l. 1859–64 należał do Rady Szkoły Polskiej na Batignolles, gdzie też udzielał lekcji. W r. 1858 ogłosił w Paryżu sporą broszurę pt. La Russie et l’avenir, podpisaną od herbu rodowego «L. O. Lodzia» (sic). Popularyzował w niej poglądy na Rosję Henryka Kamieńskiego, nieco je przejaskrawiając. Do służby dyplomatycznej francuskiej miał go zaprotegować (wersja Jana Nepomucena Janowskiego) Jules Bastide, socjusz jego ojca ze szkoły ideologa tzw. socjalizmu chrześcijańskiego Ph. Bucheza, a w r. 1848 minister spraw zagranicznych. Stan służby wskazuje jednak, że dopiero w r. 1855 O. został attaché w dyrekcji konsularnej. W r. 1865 awansował na «commis principal», a w r. 1868 na konsula II kl. Istnieje wersja, że O. Bismarck odmówił mu agrément na konsulat we Wrocławiu, w związku z rewolucyjną konotacją nazwiska. W r. 1869 O. został konsulem w Sarajewie, skąd przeszedł w r. 1873 do Civita Vecchia, a w r. 1875 do Palermo. W r. 1877 został konsulem I kl. w Kartagenie, w r. n. przeniesiony został do Livorno. W r. 1880 był konsulem generalnym w Trieście, a w r. 1881, tylko przez 2 miesiące, w Antwerpii. W t. r. uzyskał stanowisko ministra pełnomocnego w Maroku, z siedzibą w Tangerze. W końcu 1884 r. przeszedł na takież stanowisko do Bukaresztu, gdzie przebywał niespełna rok. W r. 1888 powrócił do służby czynnej, nadal w randze ministra pełnomocnego, jako prezydent delegacji francuskiej w międzynarodowej komisji pirenejskich kolei żelaznych. Przeszedł w stan spoczynku w r. 1892. Zmarł w Paryżu 14 VII 1896, pochowany został w Montmorency. Był od r. 1866 kawalerem, a od r. 1883 oficerem Legii Honorowej, miał też ordery hiszpańskie Izabelli Katolickiej i Karola III.

Z pierwszej żony Jadwigi z Czapskich (1844–1869), poślubionej w r. 1862, pozostawił córkę Michalinę, za Aleksandrem Laskim; z drugiej, Marii z Żółkiewskich, miał syna Józefa, nieżonatego, oraz córki: Antoninę, Marię Teresę i Janinę, niezamężne.

Miniatura w posiadaniu córki Janiny (Laski koło Warszawy); – W. Enc. Ilustr.; Tyrowicz, Tow. Demokr. Pol.; – Borejsza J., Emigracja polska po powstaniu styczniowym, W. 1966; Gruss N., Szkoła polska w Paryżu, W. 1962; Handelsman M., Pomiędzy Prusami a Rosją, W. 1922; Szafrański F., Gustaw Potworowski, P. 1939; – Annuaire diplomatique, Paris 1869–90; Janowski J. N., Notatki autobiograficzne, Wr. 1950; Motty M., Przechadzki po mieście, W. 1957 I; Zaleski J. B., Korespondencja, Lw. 1903 IV 97; – „Bulletin Polonais” 1896 nr 97 s. 192; „Czas” 1879 nr 106, 1896 nr 163; „Kur. Warsz.” 1896 nr 201, 204; Roczn. Tow. Pol. Liter. – Artyst. w Paryżu 1911–1912, Paryż 1911 s. 140, 244 (fot. grobu Władysława i Jadwigi Ordęgów), 259; – Arch. Państw. w P.: Nacz. Prez., vol. 2325; B. Jag.: rkp. 9207; B. Narod.: rkp. 7351 t. 44; – Informacje córki Janiny.

Stefan Kieniewicz