Słowański (Słonina do ok. r. 1960) Władysław Wawrzyniec Walenty (1934–1985), geolog, docent Instytutu Geologicznego w Warszawie. Ur. 30 V w Rybniku, był synem Tomasza Słoniny (zm. 1976), prawnika, w ostatnich latach naczelnika wydziału w Min. Finansów, i Stefanii z Pajdaków.
Po zdaniu w r. 1952 matury w Liceum Ogólnokształcącym im. ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie, S. studiował na Wydz. Geologii Uniw. Warsz. i uzyskał magisterium w r. 1957 na podstawie nieopublikowanej pracy Czwartorzęd i neogen okolic Czarnego Dunajca. Po studiach został geologiem-kartografem w Instytucie Geologicznym (IG) w Warszawie. Pracował tu do śmierci, zajmując się kartografią geologiczną i problematyką geologii czwartorzędu Niżu Polskiego. W pierwszym okresie (1957–61) gromadził materiały do mapy geologicznej w skali 1:50 000 w okolicy Płocka i Dobrzynia nad Wisłą oraz uczestniczył w opracowaniu „Atlasu geologicznego Warszawy” [skala 1:20 000] (W. 1965). Prowadził też badania wczesnoholoceńskich osadów jeziornych i pseudozmarzlinowych form szczelinowych w kredzie jeziornej młodszego holocenu na Kaszubach oraz wspólnie z Sylwestrem Skompskim publikował prace dotyczące genezy rzeźby plejstoceńskiej okolic Płocka.
W l. 1962–5 S. uczestniczył w Polskiej Ekspedycji Geologicznej do Mongolii, prowadził tam badania poszukiwawczo-zdjęciowe utworów kenozoicznych, odkrył osady wieku dewońskiego oraz opracował pierwsze mapy geologiczne trzeciorzędu i czwartorzędu zachodniej Mongolii, m.in. Kenozoik w północnym obrzeżeniu gór Chasagtu-Chajrchan-uła (Mongolia Zachodnia) („Biul. Inst. Geol.” 1969 nr 220), Kenozoik Kotliny Wielkich Jezior (tamże, 1970 nr 226) i Kenozoik kotliny Ubsa-nur i Turgen-uła oraz Cagan-Szibetu-nuru (tamże).
S. doktoryzował się 8 VI 1973 w IG na podstawie rozprawy Kenozoik dorzecza Czono-Charajch-goł w Kotlinie Wielkich Jezior (zachodnia Mongolia) (tamże, 1976 nr 301), napisanej pod kierunkiem Edwarda Rühlego. Brał udział w przygotowaniu instrukcji opracowania „Mapy geologicznej Polski” (skala 1:200 000), wydawanej od r. 1969 przez IG i opublikował kilka jej arkuszy (tekst objaśniający oraz 2 barwne mapy: A – utwory powierzchniowe i B – bez utworów czwartorzędowych): Pisz (1969), Kętrzyn (1972), Lidzbark Warmiński (1976) i Olsztyn (1976). Na podstawie badań terenowych na Mazurach ogłosił pracę: Czwartorzęd w Węgorzewie i okolicy („Biul. Inst. Geol.” 1975 nr 288), dokumentującą istnienie dwóch serii interglacjalnych rozdzielonych serią gliny zwałowej. W swych pracach opowiadał się za istnieniem osadów zlodowacenia podlaskiego. W l. 1974–85 kierował Zakładem Zdjęć Geologicznych IG, od 1 II 1983 na stanowisku docenta, mianowany na podstawie dorobku naukowego. Równocześnie w l. 1978–85 pełnił funkcję głównego koordynatora ds. szczegółowej mapy geologicznej Polski. Sprawował opiekę nad wykonywanymi w całej Polsce 196 arkuszami tej mapy i opublikował Stan opracowania i aktualne zadania przy wykonywaniu szczegółowej mapy geologicznej Polski w skali 1:50 000 („Biul. Inform. Geologia, Geofizyka oraz Ekonomika i Technika Prac Geol.” 1978 nr 2–3), a także uczestniczył w opracowaniu przewodnika metodycznego zdjęcia geologicznego w skalach 1:25 000 i 1:50 000. Był też autorem opracowań przeglądowych: Kartografia geologiczna w dorzeczu Wisły („Przegl. Geol.” 1980 nr 28) i wspólnie z Julianem Sokołowskim Kartografia Instytutu Geologicznego dla gospodarki narodowej (tamże, 1985 nr 9) oraz artykułów o znanych geologach, m. in. Ludwiku Watysze (tamże, 1976 nr 7) i Edwardzie Rühlem (tamże, 1978 nr 11). Ponadto był redaktorem i współautorem czteroczęściowego podręcznika Kartografia geologiczna (W. 1988–90). Ogółem opublikował 50 prac (w tym kilkanaście map); 72 opracowania (sprawozdania, koreferaty i mater. warsztatowe) pozostały w archiwum Państwowego Instytutu Geologicznego. Od r. 1978 był członkiem Komitetu Badań Czwartorzędu PAN. Zmarł 9 X 1985 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Służewieckim przy ul. Wałbrzyskiej. Był wyróżniony m. in. odznaką honorową miasta Ułangom w Mongolii, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia PRL oraz odznaczeniami resortowymi: Złotą Odznaką «Zasłużony dla Polskiej Geologii» i Odznaką «Zasłużony Pracownik Instytutu Geologicznego».
Małżeństwo S-ego, zawarte w r. 1957 z Barbarą z Piechulskich, geologiem w Państwowym Instytucie Geologicznym, było bezdzietne.
Bibliografia geologiczna Polski za lata 1961–1991; – Czterdzieści lat Instytutu Geologicznego 1919–1959, W. 1960 cz. 1 s. 486 (pod nazwiskiem Słonina); Księga pamiątkowa absolwentów Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego (1952–1997), W. 1997 s. 171 (pod nazwiskiem Słonina); Księga pamiątkowa sesji naukowej i zjazdu jubileuszowego w pięćdziesięciolecie geologii na Uniwersytecie Warszawskim, W. 1968 s. 46 (pod nazwiskiem Słonina); 50 lat działalności Instytutu Geologicznego w służbie nauki i gospodarki narodowej. Warszawa 1919–1969, W. 1970 s. 320; Z dziejów Liceum i Gimnazjum im. Ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie, W. 1981 (pod nazwiskiem Słonina); – „Przegl. Geol.” 1986 nr 2 s. 116, III okładki (wspomnienie pośmiertne S. Skompskiego, fot.); „Życie Warszawy” 1985 nr 239, 243 (nekrologi); – Informacje żony, Barbary Piechulskiej-Słowańskiej z W.
Zbigniew J. Wójcik