Łoś Włodzimierz Adam (1847–1911), wiceprezydent namiestnictwa galicyjskiego. Ur. 11 XII w Kulmatyczach koło Sądowej Wiszni. Pochodził z rodziny ziemiańskiej, był synem Karola i Antoniny z Szeptyckich. Ukończył studia prawne na Uniw. Lwow. W r. 1871 rozpoczął karierę urzędniczą w lwowskim namiestnictwie jako adiunkt konceptowy, by w r. 1874 przejść do austriackiego ministerstwa spraw wewnętrznych na stanowisko koncypienta. W r. 1878 został wicesekretarzem ministerialnym. Do Galicji powrócił w r. 1881 w randze starosty i początkowo pracował w lwowskim namiestnictwie, po czym objął urząd starosty w Pilźnie, gdzie pozostawał do początków 1883 r., pełniąc również funkcje przewodniczącego Rady Szkolnej Okręgowej oraz przewodniczącego komisji szacunkowej. Dn. 10 III 1883 został mianowany radcą sekcyjnym austriackiego prezydium rady ministrów i przydzielony ministrowi dla Galicji F. Ziemiałkowskiemu.
W r. 1887 powrócił Ł. do Lwowa jako radca dworu i radca namiestnictwa i wkrótce uzyskał duże znaczenie przy namiestniku F. Zaleskim. Był komisarzem rządowym przy galicyjskim Tow. Kredytowym Ziemskim i komisarzem rządowym przy galicyjskim sejmie krajowym (1892–1901). Dn. 2 V 1892 został mianowany rzeczywistym radcą dworu, a od 22 VII 1904 był wiceprezydentem namiestnictwa we Lwowie przy namiestnikach: Andrzeju Potockim i Michale Bobrzyńskim. W latach późniejszych pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego komisji dyscyplinarnej namiestnictwa oraz zastępcy przewodniczącego dyrekcji galicyjskiego funduszu propinacyjnego (1908). Jako faktyczny szef administracji galicyjskiej Ł. zyskał sobie powszechne uznanie i opinię bardzo dobrego urzędnika, co potwierdza nawet zgryźliwy K. Chłędowski. Za swe zasługi w służbie administracyjnej otrzymał Ł. 2 XII 1891 Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda, a 30 VII 1909 Krzyż Komandorski Orderu Franciszka Józefa z Gwiazdą. Był właścicielem wsi Domażyr i Stawisko w pow. gródeckim. Zmarł po ciężkiej chorobie 1 IV 1911 we Lwowie, pochowany 4 IV na cmentarzu Łyczakowskim.
Ł. był dwukrotnie żonaty: od r. 1881 z Heleną z Ponińskich (1857–1901) oraz od r. 1903 z Jadwigą z Dunin-Borkowskich, wdową po W. Orłowskim. Z pierwszego małżeństwa pozostawił pięcioro dzieci: Adama Karola (ur. 1883), Stefanię (ur. 1884), Aleksandra (ur. 1885), Jerzego (ur. 1891) i Witolda (ur. 1892).
Borkowski J. Dunin, Almanach błękitny, Lw. 1908 I 577–8; tenże, Genealogia żyjących utytułowanych rodów polskich, Lw. 1895 s. 370; – Bobrzański M., Z moich pamiętników, Wyd. A. Galos, Wr. 1957; Chłędowski K., Pamiętniki, Wyd. A. Knot, Kr. 1957; Rosco-Bogdanowicz M., Wspomnienia, Kr. 1959; Spraw. stenogr. sejmu krajowego galicyjskiego, 1892–1901; Szematyzmy Król. Galicji, 1871–1911; – „Czas” 1911 nr 152, 154; „Gaz. Lwow.” 1911 nr 76; „Tyg. Ilustr.” 1911 nr 16 s. 312 (fot.); – B. PAN w Kr.: rkp. 2775.
Jerzy Zdrada