Moderow Włodzimierz (1888–1970), prawnik, radca Delegatury Prokuratorii Generalnej RP i członek Polskiej Delegacji Rady Portu i Dróg Wodnych w Wolnym Mieście Gdańsku, generalny dyrektor Biura Europejskiego Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) w Genewie. Ur. 2 VIII w Tomaszowie Mazowieckim, był synem Edwarda, nauczyciela szkół średnich, i Wandy z Fiedlerów. Po ukończeniu gimnazjum w Łodzi studiował prawo i ekonomię polityczną na uniwersytecie w Warszawie i Moskwie, gdzie uzyskał w r. 1910 dyplom doktorski. W l. 1910–14 pracował jako prawnik przy Trybunale w Kałudze i Warszawie. W r. 1912 złożył egzamin sędziowski przed Sądem Okręgowym w Warszawie. W l. 1915–19 pracował w charakterze sędziego śledczego w Symferopolu i Jałcie. W r. 1920 powrócił do Polski i objął stanowisko sędziego w Grudziądzu. Pod koniec 1920 r. przybył do Wolnego Miasta Gdańska, gdzie objął stanowisko radcy Delegatury Prokuratorii Generalnej RP; pracował tam do 1 IX 1939. Był w tym okresie doradcą prawnym rządu polskiego dla sporów polsko-gdańskich przedkładanych międzynarodowym władzom (Wysoki Komisarz Ligi Narodów <LN> i Rada LN) oraz rzecznikiem Polski przed Międzynarodowym Trybunałem w Hadze podczas ich rozpatrywania. W l. 1925–33 uczestniczył również w delegacjach polskich na sesje LN w Genewie. W r. 1931 został powołany przez rząd polski na członka Komisji Tranzytu i Komunikacji przy LN w Genewie, a w r. 1938 wybrany został prezesem Stałego Podkomitetu Prawników przy LN. Oba te stanowiska zajmował do r. 1945.
M. brał także czynny udział w działalności polskich organizacji społeczno-politycznych w Wolnym Mieście Gdańsku jako wyższy sędzia Sądu Rozjemczego tych organizacji. W r. 1927 został członkiem Polskiej Delegacji Rady Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku, w której w l. 1931–4 pełnił funkcję zastępcy, a następnie przewodniczącego Delegacji. Z tego tytułu uczestniczył, jako delegat rządu polskiego, w wielu komisjach polsko-gdańskich, których celem było uregulowanie spraw gospodarczych lub politycznych, szczególnie w zakresie uprawnień ludności polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku. M. in. w r. 1933 reprezentował stronę polską w pertraktacjach polsko-gdańskich w sprawie wykorzystania portu gdańskiego, zakończonych podpisaniem umowy w dn. 5 VIII 1933. Następnie reprezentował stronę polską w negocjacjach polsko-gdańskich w styczniu 1937 w sprawie przedłużenia ważności umowy z 5 VIII 1933. Był także współautorem programu w sprawie wykorzystania portu gdańskiego, opracowanego dla Komitetu Ekonomicznego Ministrów w r. 1936. M. opublikował następujące prace: Polska polityka portowa w Gdańsku i zadania Polskiej Delegacji Rady Portu (W. 1928, wspólnie z Feliksem Hilchenem), Die Ausnutzung des Danziger Hafens durch Polen (W. 1939) oraz The Revision of Treaties and the Interests of Peace („Studies in Polish and Comparative Law”, London 1945), która ukazała się również oddzielnie.
W dn. 1 IX 1939 został aresztowany wraz z innymi pracownikami Komisariatu Generalnego RP (pomimo że miał paszport dyplomatyczny) i poddany brutalnym przesłuchaniom. Po kilku dniach został zwolniony wraz z innymi pracownikami dyplomatycznymi Komisariatu Generalnego RP w Gdańsku na skutek wymiany z dyplomatami niemieckimi zatrzymanymi przez rząd polski i odstawiony do granicy łotewskiej, skąd wyjechał do Rumunii, a następnie do Francji. Po utworzeniu rządu w Angers rozpoczął pracę w jego wydziale prawnym. Pracę tę kontynuował również po ewakuacji rządu emigracyjnego do Wielkiej Brytanii. W listopadzie 1940 został mianowany przez premiera Władysława Sikorskiego członkiem Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej przy Prezydium Rady Ministrów. W r. 1945 zgłosił się do współpracy z rządem Polski Ludowej. W l. 1945–6 był członkiem Polskiej Delegacji do Komisji Przygotowawczej ONZ oraz prezesem Komitetu ONZ do przeprowadzenia pertraktacji z LN oraz rządami Konfederacji Szwajcarskiej i kantonu Genewy celem przejęcia dla ONZ pałacu i całego mienia LN. W l. 1946–52 pełnił funkcję Generalnego Dyrektora Biura Europejskiego ONZ w Genewie. Pod koniec 1952 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 14 IV 1970 w Genewie i tam też został pochowany na cmentarzu St. Georges. Był odznaczony m. in. Orderem Odrodzenia Polski.
Był żonaty z Heleną Sufraga; małżeństwo było bezdzietne.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Who’s Who in Central and East-Europe 1933/34, Zurich 1935; toż 1935/36, Zurich 1937; – Dopierała B., Gdańska polityka Józefa Becka, P. 1967; Stępniak H., Rada Portu i Dróg Wodnych w Wolnym Mieście Gdańsku, Gd. 1971; Wańkowicz M., Walczący Gryf, W. 1963 s. 164–5; tenże, Westerplatte, W. 1960 s. 61; – Wodzicki R., Wspomnienia, W. 1972 (fot. zbiorowa nr 13, 15); – WAP w Gd.: Zespół Komisariatu Generalnego RP, sygn. I, 259/1006–1011 (akta Prokuratorii Generalnej RP Delegatura w Gdańsku); – Informacje Marii i Heleny Moderow.
Henryk Stępniak