Rewski Włodzimierz (1878–1948), sędzia, notariusz. Ur. 27 IX w Łukowie, był synem Aleksandra, burmistrza łukowskiego, i Heleny z Rawicz-Podkońskich.
R. ukończył gimnazjum w Białej Podlaskiej w r. 1899, a następnie studiował na Wydziale Prawnym Uniw. Warsz., na którym otrzymał stopień kandydata nauk prawniczych w r. 1904. Po ukończeniu aplikacji był sędzią sądu handlowego w Warszawie do r. 1914. Równocześnie wykładał w gimnazjum prywatnym gen. Pawła Chrzanowskiego. Współpracował ze Stanisławem Wojciechowskim w ruchu spółdzielczym w Warszawie. Założył stowarzyszenie spożywców «Społem» w Piasecznie koło Warszawy. Zorganizował tam też osiedle willowe dla inteligencji pracującej w Warszawie, które nazwał Reytany.
W czasie pierwszej wojny światowej R. został zmobilizowany i przydzielony jako radca prawny do wojskowego zarządu robót hydrotechnicznych frontu rumuńskiego. Po rewolucji lutowej 1917 służył jako ochotnik w polskiej formacji wojskowej w Odessie. Był wiceprezesem Polskiego Komitetu Wykonawczego w Odessie i prezesem Polskiej Rady Bezpieczeństwa Odessy. Uczestniczył w I Ogólnym Zjeździe Wojskowych Polaków w Piotrogrodzie w czerwcu t. r., na którym po dokonaniu rozłamu należał do grupy Lewicy Niepodległościowej. W czasie odrębnych obrad tej grupy (20 VI 1917) został wybrany na przewodniczącego sekcji statutowej, a z ramienia utworzonego przez nią Komitetu Głównego był członkiem delegacji do ministra wojny i marynarki wojennej Rządu Tymczasowego, Aleksandra Kiereńskiego, która uzyskała od niego zwolnienie 17 polskich legionistów więzionych w Kijowie. Wziął udział w II Zjeździe Wojskowych Polaków, którzy uznali Komitet Główny (Lewicy Wojskowej) w grudniu t. r. w Moskwie. Był także wiceprezesem Rady Organizacji Polskich Rosji Południowej oraz wydawcą czasopisma „Głos Polski w Odessie. Pismo polityczne, społeczne i literackie”.
Po powrocie do kraju w r. 1918 R. został sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie, a w r. 1922 wiceprezesem tegoż sądu. W r. 1928 wystąpił z sądownictwa i podjął pracę jako pisarz hipoteczny przy Sądzie Okręgowym w Równem, a następnie jako notariusz w Chełmie Lubelskim. W mieście tym był również członkiem zarządu Stowarzyszenia «Kultura», prezesem Polskiej Macierzy Szkolnej, prezesem Polskiego Czerwonego Krzyża oraz założycielem Stowarzyszenia Upiększania Miasta. Ogłosił drukiem następujące prace: O dostęp własny do morza Czarnego (Równe 1934), Nadzwyczajna okazja do rozbudowy floty wojennej (Chełm Lubelski 1936), O brakach i potrzebach miasta Chełma (tamże 1936). R. przetłumaczył także z rosyjskiego opowieść Własa Doroszewicza pt. „Sąd kalifa nad tancerką” (Chełm Lubelski 1938), do której napisał Przedmowę. Ogłaszał artykuły w prasie prawniczej.
R. kolekcjonował dzieła dawnej sztuki polskiej w tym zegary polskie z XVI, XVII, XVIII i początków XIX w. Najcenniejszy z nich renesansowy XVI-wieczny zegar stołowy w walcowanej puszce z brązu złoconego z rytym herbem m. Poznania i puncą poznańskiego zegarmistrza Eckarda Stalla podarował temu miastu (obecnie znajduje się w Muzeum Historii miasta Poznania w starym ratuszu). Większość jego zbiorów wraz z domem w Warszawie przy ul. Wielkiej 19 uległa zniszczeniu w czasie powstania warszawskiego 1944 r. Okupację niemiecką w okresie drugiej wojny światowej R. przeżył w Chełmie Lubelskim; znalazł się na liście zakładników i ocalał przypadkiem dzięki temu, że podczas ich aresztowania i likwidacji przebywał poza Chełmem w swej posiadłości koło Łęcznej, w Cycowie. Zmarł 8 III 1948 w Chełmie Lubelskim i pochowany został na tamtejszym cmentarzu. Był odznaczony Medalem Niepodległości.
W małżeństwie od r. 1904 z Anną Bogusławą z domu Schirmer R. miał córkę Wandę (1907–1986), artystkę malarkę, zamężną za włoskim literatem Clemente Colacino oraz synów: Zbigniewa (ur. 1905), historyka sztuki i Janusza (1908–1985), geodetę.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; – Kwestia Wojska Polskiego w Rosji w 1917 r., W. 1936; Rewski Z., Najstarszy zegar w Poznaniu, „Tęcza” 1929 nr 30; Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969 (występuje bez imienia); Zatorski A., Polska Lewica Wojskowa w Rosji w okresie rewolucji 1917–1918, W. 1971; – Dzien. Urzęd. Min. Sprawiedliwości 1922 s. 44; – Informacje syna, Zbigniewa z W.
Red.