Maniecki Wojciech (1820–1887), drukarz i wydawca. Ur. we Lwowie. Naukę rzemiosła ukończył w Paryżu, skąd powrócił do Lwowa w r. 1848. W l. 1852–4 oraz 1856–70 był nakładcą, drukarzem i redaktorem odpowiedzialnym „Dziennika Literackiego”, organu pozytywistów lwowskich, redagowanego kolejno przez Karola Szajnochę, Felicjana Łobeskiego, Jana Dobrzańskiego i Juliana Starkla (1854–6 wydawał, ukazujące się w miejsce „Dziennika” „Nowiny” pod red. J. Dobrzańskiego). M. był również nakładcą i drukarzem popularnych lwowskich kalendarzy („Kalendarzyk Damski” 1852–62, „Kalendarz polsko-ruski Ziemianin” 1853–4 i in.). W r. 1853 M. objął dzierżawę drukarni Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie, którą prowadził do 1 X 1863. Pomimo początkowego braku dochodów z dzierżawy (co zaświadcza współcześnie August Bielowski, że «pan dzierżawca o 200 fl. monety konwencjonalnej mniej ma dochodu, niż nam czynszu płaci rocznie») M. wydał wiele pomnikowych pozycji źródłowych, dzieł naukowych i literackich, m. in. „Kronikę miasta Lwowa od roku 1634 do 1690” ks. Jana Tomasza Józefowicza (Lw. 1854), II wydanie „Słownika języka polskiego” S. B. Lindego (Lw. 1854–60 I–VI), dzieła K. Szajnochy, powieści Walerego Łozińskiego i wiele in. W r. 1860 M. popadł w konflikt z władzami austriackimi, m. in. za zamieszczenie na łamach „Dziennika Literackiego” powieści W. Łozińskiego „Zaklęty dwór” i został oskarżony o podburzanie przeciw władzom. Po śledztwie umorzono dalsze dochodzenia i rozprawę ze względu na śmierć Łozińskiego (1861). W początku 1867 r. M. założył Drukarnię Narodową we Lwowie, która stała na bardzo wysokim poziomie sztuki drukarskiej. Ponadto w r. 1884 kupił drukarnię Franciszka Henryka Richtera (Drukarnia „Kuriera Lwowskiego”) wraz z koncesją na „Kuriera”.

M. brał także udział w życiu obywatelskim Lwowa; w l. 1868–71 był radnym miejskim w Sekcji IV Magistratu dla spraw bezpieczeństwa i porządku, zdrowia i spraw wojskowych. W dn. 30 III 1884 został wybrany zastępcą przewodniczącego stowarzyszenia przemysłowego «Gremium Drukarzy Typo- i Litograficznych tudzież Odlewaczy Czcionek we Lwowie»; funkcję tę (wybrany ponownie 15 VI 1886) pełnił aż do śmierci. Zmarł nagle we Lwowie 26 II 1887. Wdowa po nim Leonia prowadziła w l. 1889–95 Drukarnię Narodową. Syn Stanisław Łazarz (1860–1910) jeszcze za życia ojca przejął drukarnię i koncesję na wydawanie „Kuriera Lwowskiego”.

Estreicher; Encyklopedia Wiedzy o Książce, Wr. 1971; Słownik Pracowników Książki Pol.; – Bednarski Sz., Materiały do historii o drukarniach w Polsce, a mianowicie o drukarniach lwowskich i prowincjonalnych, Lw. 1888; Bober A. W., Historia drukarń i stowarzyszeń drukarskich we Lwowie, Lw. 1926; Maciejewski J., Przedburzowcy. Z problematyki przełomu między romantyzmem a pozytywizmem, Kr. 1971; – Korespondencja Karola Szajnochy, Wr. 1959 I–II; Szematyzmy Król. Galicji, 1868–71; Zawadzki W., Pamiętniki życia literackiego w Galicji, Kr. 1961; – Nekrologi z r. 1887: „Gaz. Lwow.” nr 47 s. 4, „Gaz. Narod.” nr 48, „Nowa Ref.” nr 48 s. 2.

Wiesław Bieńkowski