Semerau-Siemianowski Zbigniew (1915–1990), lekarz patofizjolog, profesor Akad. Med. w Warszawie i PAN. Ur. 11 III w Strasburgu, był synem Mściwoja (zob.) i Antoniny z Hulewiczów.
W Warszawie S.-S. ukończył gimnazjum humanistyczne w r. 1933. Przez następny rok odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, po czym rozpoczął studia na Wydz. Lekarskim Uniw. Warsz. Zmobilizowany we wrześniu 1939, w drodze do jednostki wojskowej (najprawdopodobniej we Włodzimierzu Wołyńskim) 17 IX został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną. Uciekł jednak z transportu i w listopadzie 1939 powrócił do Warszawy. Dn. 6 V 1940 złożył ostatnie egzaminy (zezwalały na to ówczesne zarządzenia władz okupacyjnych) i otrzymał dyplom lekarza. Pracę rozpoczął w Szpitalu św. Łazarza, jako wolontariusz w Oddziale Chorób Wewnętrznych (1941–4). W latach okupacji S.-S. był członkiem Armii Krajowej (AK) i podczas powstania warszawskiego pełnił służbę lekarską w szpitalu przy ul. Koszykowej (w tzw. Szkole Pielęgniarek). Z końcem sierpnia S.-S. wyprowadził chorych ze szpitala i opuścił z nimi Warszawę, kierując się przez Ursus do Milanówka. Stąd udał się do Zakopanego, gdzie pracował jako analityk w lecznicy zorganizowanej przez swego ojca oraz grupę lekarzy warszawskich.
W sierpniu 1945 S. objął funkcję lekarza naczelnego Szpitala Miejskiego w Legnicy, a następnie – dyrektora Szpitala Powiatowego w Cieplicach Śląskich i ordynatora jego Oddziału Chorób Wewnętrznych. Na podstawie rozprawy doktorskiej Wpływ układu wegetatywnego na ciśnienie żylne u człowieka zdrowego („Pol. Arch. Med. Wewn.” T. 21: 1951 nr 1), napisanej pod kierunkiem prof. Antoniego Falkiewicza, uzyskał 28 XII 1949 na Wydz. Lekarskim Uniw. Wrocł. stopień doktora nauk medycznych. W r. 1948 powrócił do Warszawy i podjął pracę naukową w kierowanym przez prof. Juliana Walawskiego Zakładzie Patologii Ogólnej i Doświadczalnej Uniw. Warsz.; początkowo jako starszy asystent, a następnie adiunkt. W r. 1955 został mianowany docentem. Habilitował się w r. 1956 na Akad. Med. w Warszawie na podstawie rozprawy Zmiany czynnościowe serca w stanie obniżonej temperatury ustroju stałocieplnego („Acta Physiologica Polonica” Vol. 7: 1956 fasc. 3) i otrzymał stopień docenta. W r. 1959 przeszedł do Zakładu Patologii Doświadczalnej PAN kierowanej przez Ludwika Paszkiewicza. Równocześnie współpracował z Zakładem Chirurgii Doświadczalnej Jana Nielubowicza i z zespołem Zdzisława Askanasa w IV Klinice Chorób Wewnętrznych Akad. Med. Od r. 1968 kierował Pracownią Fizjopatologii w Zakładzie Patologii Doświadczalnej (późniejsze Centrum Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN). Dwukrotnie odbył staż naukowy we Francji w zakresie medycyny doświadczalnej układu krążenia (1958–9 i 1963).
W l. 1965–8 S. przebywał w Tanzanii, gdzie wykładał fizjologię i kierował Zakładem Fizjologii w Szkole Medycznej w Dar-es-Salaam. Tytuł profesora nadzwycz. uzyskał w r. 1969 w Akad. Med. w Warszawie. W l. 1970–5 wykładał fizjologię i kierował Zakładem Fizjologii w Królewskiej Szkole Medycznej w Vientiane w Laosie. Po powrocie do Polski prowadził Pracownię Krążenia w Centrum Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN aż do przejścia na emeryturę w r. 1980.
W pracy naukowej S.-S. zajmował się fizjopatologią serca i układu krążenia krwi. Rozpoczął od badania mechanizmów neuroregulacji układu krążenia oraz wpływu układu adrenergicznego na krążenie krwi i czynność elektryczną serca (praca doktorska). W l. pięćdziesiątych podjął nowatorski jak na owe czasy temat metodyki krążenia pozaustrojowego i adaptacji układu krążenia do obniżonej temperatury oraz skonstruował wraz z inż. Józefem Folgą aparat do sztucznej oksygenacji krwi – prototyp płuco-serca („Pol. Tyg. Lek.” R. 13: 1958 nr 50). Podsumowaniem tych badań była wspomniana rozprawa habilitacyjna. Zajmował się także, aż do ostatnich lat życia, wpływem amin katecholowych na krążenie wieńcowe, ukrwienie i czynność elektryczną mięśnia sercowego (m.in. Wpływ katecholamin na rzeczywiste ukrwienie mięśnia serca, tamże R. 20: 1965 nr 21, O hipoksyjnym charakterze krzywej elektrokardiograficznej poadrenalinowej, „Postępy higieny i medycyny doświadczalnej” T. 16: 1962 z. 6). Był także autorem popularyzatorskiej książki o sercu i krążeniu krwi: Krew tętni w maszynach (W. 1963) oraz skryptu Anatomia i fizjologia człowieka (W. 1952). Ogółem opublikował ponad 40 prac. S.-S. miał szerokie zainteresowania humanistyczne, był miłośnikiem sztuki i bibliofilem. S.-S. zmarł 7 VII 1990 w Olsztynie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 10-lecia Służby Zdrowia.
W małżeństwie z Marią ze Szczodrowskich miał S.-S. córkę Elżbietę (ur. 1941), lekarza ftyzjatrę, i syna Leszka (ur. 1944), muzyka waltornistę.
Woźniewski Z., Rozprawy na stopień doktora medycyny, stomatologii i farmacji w latach 1945–1952, W. 1963; Kto jest kim w polskiej medycynie, W. 1987; Rocznik lekarski RP, W. 1949; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964 s. 308; – Dzieje uczelni medycznych w Warszawie w latach 1944–1960, W. 1968 s. 259–62; Dziesięciolecie medycyny w Polsce Ludowej 1944–1954, W. 1956 s. 583; – „Życie Warszawy” 1990 nr 160, 162, 164 (nekrologi).
Krystyna Cedro-Ceremużyńska