Ritterschild Zdzisław (1866–1944), narciarz, taternik i ratownik górski oraz działacz narciarski i turystyczny. Ur. 5 VIII w Komarowicach w pow. dobromilskim, był synem Mieczysława i Teofili z Pieniążków.
R. ukończył średnią szkołę w Stanisławowie. Od r. 1892 pracował w krakowskim Tow. Ubezpieczeń Wzajemnych, rozpoczynając od funkcji praktykanta w Krakowie i dochodząc, na parę lat przed wojną, do VI rangi w sekcji IV tegoż Towarzystwa w Przemyślu (gdzie był zatrudniony od r. 1900). W okresie tym był czołowym narciarzem-turystą i współzałożycielem Przemyskiego Koła Karpackiego Tow. Narciarzy (KTN). Uczestniczył wespół z Adamem Czeżowskim, Maksymilianem Dudrykiem, Zygmuntem Klemensiewiczem, Romanem Kordysem i Jerzym Maślanką w lutym 1913 w pięciodniowej wyprawie granią Gorganów z zachodu na wschód. Od 24 III do 3 IV 1914 brał udział w międzynarodowej wyprawie narciarskiej organizowanej przez KTN w Czarnohorę, Karpaty Marmaroskie i Alpy Rodniańskie, uczestnicząc m. in. w wejściach na Gargalen (2160 m), Cissii (2 061) oraz Ineul (2280 m). Od r. 1909 był członkiem Sekcji Turystycznej Tow. Tatrzańskiego. Należał również do Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego i brał udział w licznych wyprawach ratunkowych.
W czasie pierwszej wojny światowej wcielony w styczniu 1916 do armii austriackiej ukończył R. kursy wysokogórskie i został instruktorem 1 P. Strzelców Tyrolskich; na froncie przebywał 8 miesięcy, zwolniony 1 XI 1917 ze względu na wiek. Wstąpił 28 I 1919 ochotniczo do WP, był jednym z inicjatorów Kompanii Wysokogórskiej Brygady Strzelców Podhalańskich, awansował na podporucznika w lipcu t. r.; w czasie bitwy warszawskiej 1920 r. walczył na froncie, po czym powrócił do Kompanii Wysokogórskiej, mającej siedzibę w Zakopanem, jako instruktor; awans na porucznika otrzymał w lutym 1921. Wraz z Kompanią Wysokogórską brał udział w ochronie flory i fauny tatrzańskiej, w odbudowie schronisk (na Hali Gąsienicowej i w Dolinie Pięciu Stawów), w urządzaniu skoczni narciarskich (np. w Dolinie Jaworzyny) i w wyprawach ratunkowych. Szczególnie był czynny jako instruktor narciarski i taternicki. Szkolił żołnierzy w jeździe na nartach i organizował z nimi wycieczki w Tatry. W kwietniu 1921 dokonał z oddziałem 40 żołnierzy przejścia narciarskiego przez Szpiglasową Przełęcz. Przed r. 1923 przeniesiony został do rezerwy.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego R. był jednym z najczynniejszych działaczy narciarskich w Zakopanem. Był członkiem zarządu Sekcji Narciarskiej Polskiego Tow. Tatrzańskiego (PTT) i instruktorem narciarskim. Zorganizował bardzo dużo kursów narciarskich oraz był wychowawcą i nauczycielem wielu pokoleń narciarzy. Jako członek PTT zasłużył się również w budowie schronisk zimowych w Tatrach. Należał do najbardziej popularnych postaci zakopiańskich. Powszechnie zwano go «Wujkiem». Zmarł 19 IX 1944 w Zakopanem.
R. był dwukrotnie żonaty (jedną z żon była Maria Kozłowska); z pierwszego małżeństwa, zawartego prawdopodobnie w Warszawie, miał syna Adama, działacza Polskiego Związku Narciarskiego.
Radwańska-Paryska Z., Paryski W. H., Encyklopedia Tatrzańska, W. 1973 (fot.); Olszewicz, Lista strat kultury pol., s. 227; [Małachowski Jaxa B.], Lista osób zmarłych, poległych i zamordowanych w latach 1939–1947, ludzi związanych z kulturą i życiem gór polskich, „Wierchy” 1947 s. 10; Rocznik Oficerski, W. 1923, 1924; – Chwaściński B., Z dziejów taternictwa, W. 1979; Filar A., Leyko M., Laury na śniegu, Wyd. 3, W. 1982 (fot.); Goetel W., Ideologia Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w przebiegu lat, „Wierchy” 1948 s. 12; Narciarstwo polskie, Kr. 1927 II 142; Paryski W. H., Straty taternictwa polskiego w latach 1939–1947, „Taternik” 1947 s. 7; Saysse-Tobiczyk K., Na szczytach gór Europy, W. 1959 s. 73, 78, 87, 363; Zieliński S., W stronę Pysznej, Wyd. 3, W. 1976 s. 21, 62, 66, 73, 98, 108, 111; – Orłowicz M., Moje wspomnienia turystyczne, Wr. 1970; Szematyzmy Król. Galicji 1893–1914; – „Przegl. Sportowy” 1927 nr 3; – CAW: Akta personalne R-a.
Kazimierz Toporowicz