Lubińska z Kozłowskich Zofia, pseud. Zofia, Stefania (1897–1965), kierowniczka kolportażu prasy Biura Informacji i Propagandy Armii Krajowej. Ur. 27 I w Warszawie. Była córką Antoniego (zm. 1911), magistra farmacji, i Zofii z Kośmińskich. W r. 1914 ukończyła pensję p. Porazińskiej i rozpoczęła pracę jako archiwistka w Monopolu Spirytusowym. Przerwała ją w r. 1918; po przejściu przygotowawczego kursu pełniła służbę sanitariuszki w pociągu Polskiego Czerwonego Krzyża. W r. 1919 wyszła za mąż za Tadeusza Lubińskiego, oficera W. P., który rychło zmarł. Po wojnie L. powróciła do pracy w Monopolu.
W listopadzie 1939 L. rozpoczęła pracę w konspiracji, wraz z siostrą Haliną (pseud. Halszka), w grupie 15 kobiet, którym nadano znany krypt. «dromaderki» i powierzono kolportaż tygodnika „Biuletyn Informacyjny”, organu Służby Zwycięstwu Polski – Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej (AK). Wiosną 1940 r. L. została komendantką 4 zespołów «dromaderek», które obsługiwały obwód warszawski: 70 punktów rozdzielczych. Tygodniowy nakład samego tylko „Biuletynu Informacyjnego” dochodził 43–45 tys. egzemplarzy o łącznej wadze papieru ok. 850 kg. Ponadto rozprowadzano inne wydawnictwa Biura Informacji i Propagandy (BIP) wraz z „Rzecząpospolitą Polską”. L. surowo przestrzegała punktualnego dostarczania prasy i nienaruszalności zasad konspiracji: w ciągu 5 lat okupacji nie dopuściła do żadnej wsypy i utraty kolporterki. Działalność L-iej, odpowiedzialnej za funkcjonowanie podstawowego ogniwa systemu kolportażowego wydawnictw AK w stolicy, była bardzo wysoko oceniana przez naczelnego redaktora „Biuletynu Informacyjnego” A. Kamińskiego. Mieszkanie jej przy ul. Chocimskiej stale służyło za przytułek dla zagrożonych, a przez cały prawie r. 1944 było jednym z głównych lokali redakcji „Biuletynu Informacyjnego”. W dn. 1 VIII 1944 r. L. objęła kierownictwo punktu sanitarnego, mieszczącego się w drukarni-introligatorni Michalskich, przy ul. Wspólnej. Dn. 13 X 1944 szpitalik, wraz z rannymi i personelem, podobnie jak inne zespoły sanitarne, został przewieziony do Zeithain w Saksonii. L. z siostrą znalazły się w Stalagu 4 B, barak 10 (nr L-iej 299653). Przez cały czas pobytu tam niosły pomoc chorym współtowarzyszkom i rannym. Dn. 15 V 1945 L. z siostrą powróciły pierwszym transportem do Polski. L. dostała pracę w Instytucie Matematycznym, była do śmierci kierowniczką działu administracji. Zmarła 3 X 1965 w Warszawie, pochowana w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim.
Straszewska M., „Biuletyn Informacyjny” 1939–1944, w: Najnowsze Dzieje Polski 1939–1945, W. 1967 XI 149; – „Tyg. Powsz.” 1965 nr 12 XII; „Życie Warsz.” 1965 nr z 6 X; – Relacje siostry Haliny Kozłowskiej, A. Kamińskiego, M. Straszewskiej i dr. Z. Brom-Kujawskiego
Zofia Dłużewska-Kańska