Szeptycka Zofia Maria Bronisława, w zgromadzeniu Maria Jozafata od Najświętszego Serca Jezusa (1904–1958), wikaria prowincjalna Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi.
Ur. 21 III we Lwowie, była wnuczką Jana Kantego Szeptyckiego (zob.) i Zofii z Fredrów (zob. Szeptycka Zofia), najstarszą z ośmiorga dzieci Leona Józefa (1877–1939), ziemianina, i Jadwigi z Szembeków (zob. Szeptycka Jadwiga), bratanicą Romana, w zakonie Andrzeja (zob.), Aleksandra (zob.), Stanisława (zob.) i Kazimierza, w zakonie Klemensa (zob.) Szeptyckich, a siostrzenicą Zofii, w zakonie Marii Krysty (zob.) i Aleksandra Marii (zob.) Szembeków.
S. ukończyła we Lwowie gimnazjum sióstr Sacré Cœur, a następnie romanistykę na UJK; naukę kontynuowała w Paryżu na Sorbonie, gdzie uzyskała magisterium z filozofii. Po powrocie do Lwowa uczyła języka francuskiego w gimnazjum sióstr Sacré Cœur. Dn. 8 IX 1930 wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w Łabuniach koło Zamościa. Po postulacie została 19 III 1931 przyjęta do nowicjatu i otrzymała imię zakonne Maria Jozafata od Najświętszego Serca Jezusa. W uroczystości obłóczyn uczestniczyli jej stryjowie, metropolita Andrzej i ks. Klemens Szeptyccy. Dn. 2 V t.r. wyjechała do Francji, by odbyć międzynarodowy nowicjat w Châtelets (Ploufragan) koło Saint Brieuc w Bretanii. Po złożeniu 19 III 1933 pierwszych ślubów zakonnych przeniesiono ją do Domu Generalnego w Rzymie. Od 28 IV t.r. pracowała jako sekretarka w domu zakonnym w Warszawie, a następnie od 1 VI jako pomoc w domu nowicjatu w Łabuniach. Dn. 26 II 1935 wróciła do Warszawy, gdzie została dyrektorką domu. Dn. 19 III 1936 złożyła tam śluby wieczyste, a w r. 1938 objęła funkcję przełożonej. Napisała biografię Matka Maria od św. Jana, Maria Ewa Drzewiecka 1846–1933 (Zamość 1938).
W czasie okupacji niemieckiej prowadziła S. w warszawskim domu zgromadzenia kuchnię Rady Głównej Opiekuńczej (RGO). Pisała wówczas dziennik (przechowywany w Arch. Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w Warszawie). Po powstaniu warszawskim 1944 r. organizowała opiekę nad dziećmi i rannymi; wysiedlona z siostrami do obozu w Pruszkowie, a następnie (z 2 na 3 X t.r.) do Wolbromia, prowadziła tam kuchnię RGO, niewielki dom starców i przedszkole. Po wyzwoleniu w r. 1945 spod okupacji niemieckiej wróciła z siostrami zgromadzenia do Warszawy. W l. 1946–57, jako wikaria prowincjalna, zarządzała polską częścią prow. austriacko-węgierskiej; jej głównym zadaniem była odbudowa klasztoru warszawskiego. Chora na gruźlicę kości, od 2 II 1953 nie mogła już chodzić. Zmarła 12 V 1958 w Warszawie, została pochowana 15 V w grobowcu Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi na cmentarzu na Służewie przy ul. Wałbrzyskiej.
Bieda S., Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w Polsce w latach 1922–1969 (mszp. pracy magisterskiej z r. 1972 na Wydz. Teolog. KUL); – Arch. Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w W.: Akta personalne S-iej; – Mater. Red. PSB: Mater. rodzinne; – Informacje franciszkanek misjonarek: Stanisławy Biedy i Aleksandry Samoańskiej z W. oraz siostry S-iej, Elżbiety Wejman z Tor.
Anna Siudak