Sochacki (Zagłoba-Sochacki) Zygmunt Bronisław (1877–1954), inżynier mechanik, konstruktor, profesor Politechn. Lwow. Ur. 5 X we Lwowie, był synem Zygmunta i Ferdynandy z Długoborskich.
Po ukończeniu w r. 1896 szkoły realnej w Stanisławowie S. studiował na Wydz. Budowy Maszyn Szkoły Politechn. we Lwowie; 2 VII 1900 uzyskał stopień inżyniera. Dodatkowe studia w zakresie budowy parowozów, turbin parowych i silników spalinowych odbył w Wiedniu w l. 1904 i 1908. Już podczas studiów pracował zawodowo w fabryce maszyn «Perkun» we Lwowie (1898–99), potem w l. 1900–6 w austriackich kolejach państwowych w Galicji. W r. 1906 objął jako profesor nadzwycz. nowo utworzoną katedrę maszynoznawstwa ogólnego i encyklopedii maszyn Szkoły Politechn. we Lwowie, następnie w r. 1910 jako profesor zwycz. został tam kierownikiem nowo powstałej katedry budowy maszyn kolejowych. Był prodziekanem Wydz. Budownictwa Wodnego (1908–9), dziekanem (1911–12, 1914–15) i prodziekanem (1912–14, 1915–16) Wydz. Budowy Maszyn. W r. 1920 przeszedł na własne żądanie w stan spoczynku.
W r. 1909 był S. współzałożycielem Związku Awiatycznego Słuchaczy Politechniki, potem jego członkiem honorowym i w l. 1912–18 kuratorem. W r. 1910 wspólnie z inż. Janem Weberem opracował konstrukcję jednomiejscowego samolotu dwupłatowego i zbudował go przy pomocy członków tegoż Związku. Był to pierwszy polski samolot, dla którego obliczenia konstrukcyjne wykonano w kraju. Eksponowany t.r. na I Wystawie Awiatycznej we Lwowie, po kilku próbach lotu uległ uszkodzeniu. W l. 1917–20 był S. dyrektorem Krajowego Biura Odbudowy we Lwowie i kierował tam budową pociągów pancernych w l. 1918–19.
W r. 1920 S. przeniósł się do Warszawy, gdzie założył Warszawską Spółkę Akcyjną Budowy Parowozów «Parowóz» i był jej dyrektorem naczelnym do r. 1928. Następnie pracował jako cywilny inżynier budowy maszyn z upoważnieniami rządowymi. Od r. 1934 mieszkał w Poznaniu, gdzie zorganizował dział chłodnictwa w Zakładach Metalowych «H. Cegielski» S. A. i działem tym kierował. Wprowadził wówczas do polskiego kolejnictwa wagony chłodnie z zastosowaniem suchego lodu (zestalonego dwutlenku węgla), wynalazł młyn do rozdrabniania ciał stałych z użyciem układu prowadnic, dzięki któremu cząstki materiału ulegały samozmieleniu, np. węgiel na pył węglowy. Opublikował w czasopismach specjalistycznych kilka prac dotyczących turbin parowych, stawideł i dławików labiryntowych. Od r. 1936 działał w Radzie Opiekuńczej Państwowej Wyższej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki w Poznaniu oraz w Komitecie Chłodnictwa przy Min. Przemysłu i Handlu.
Od początku pracy zawodowej S. działał w związkach i stowarzyszeniach zawodowych; był członkiem Polskiego Tow. Politechnicznego (od r. 1904), wiceprezydentem Izby Inżynierskiej we Lwowie (1913–18) i wiceprzewodniczącym jej oddziału warszawskiego (1920–8), członkiem Rady Centralnej Polskiego Związku Przemysłu Metalowego (1922–8), członkiem zarządu Stow. Inżynierów w Poznaniu oraz prezesem poznańskiego oddziału Stow. Inżynierów Mechaników Polskich (1932–6), a także wiceprzewodniczącym Naczelnej Organizacji Inżynierskiej (1935–8).
Po wybuchu drugiej wojny światowej S. wysiedlony przez Niemców z Poznania, mieszkał początkowo w Warszawie, potem w Zakopanem, gdzie od listopada 1944 brał udział w nauczaniu na tajnych Kursach Politechnicznych, których był także współorganizatorem. Po zakończeniu działań wojennych kursy zostały przekształcone w Ekspozyturę Wydziałów Architektonicznego i Mechanicznego Politechn. Warsz.; S. wykładał tam maszynoznawstwo ogólne i rysunek techniczny dla studentów mechaniki aż do likwidacji Ekspozytury w sierpniu 1945. Potem powrócił do Warszawy i został głównym specjalistą w Biurze Projektów Inwestycyjnych Przemysłu Mięsnego i Mleczarskiego. Zmarł 24 IV 1954 w Warszawie, pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu paraf. w Milanówku.
W małżeństwie zawartym w r. 1928 z Eugenią z Pawełczaków (1904–1991) miał S. synów Romana i Jędrzeja.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest? Uzupełnienia, (fot.); Słown. pionierów techn., (fot.); – Glass A., Polskie konstrukcje lotnicze 1893–1939, W. 1977; Hist. nauki pol., IV cz. 1–2; Księga inżynierów mechaników polskich, W. 1935 I 58, W. 1936 II 60; Księga pamiątkowa Towarzystwa „Bratniej Pomocy” słuchaczów politechniki we Lwowie, Lw. 1897 s. 267; Kucharzewski, Piśm. techn. pol., II; Politechnika Lwowska. Jej stan obecny i potrzeby, Lw. 1932 s. 164, 175; Politechnika Lwowska 1844–1945, Wr. 1993; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965; Popławski Z., Dzieje Politechniki Lwowskiej 1844–1945, Wr. 1992; Życie naukowe w Polsce w drugiej połowie XIX i w XX wieku. Organizacje i instytucje, Wr. 1987; – Jost H., Zakopane czasu okupacji (wspomnienia), W. 1989; – Nekrologi z r. 1954: „Express Wieczorny” nr 99, „Życie Warszawy” nr 99, 1991 nr 279, 280 (nekrologi żony S-ego).
Stanisław Tadeusz Sroka