Michałowski Zygmunt (1839–1882), inżynier kolejowy, właściciel ziemski. Ur. w Gandawie (Belgia), był synem Ignacego i Marii Oborskiej. Ojciec (ur. 1804) służył w artylerii lekkokonnej Król. Pol.; w r. 1831 awansował na porucznika, odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari, potem służył jako kapitan w armii belgijskiej. M. studiował w paryskiej Szkole Centralnej Sztuk i Rzemiosł, którą ukończył w r. 1859 z dyplomem inżyniera konstruktora, po czym podjął pracę w Tow. Kolei Północnych we Francji. Po przeniesieniu się do Król. Pol. uczestniczył w budowie linii kolejowej Warszawa–Petersburg, a od połowy r. 1862 brał udział w projektowaniu południowej części (Warszawa–Uściług) Kolei Nadwiślańskiej. Po powstaniu styczniowym, w r. 1864, M. przeniósł się do Galicji, gdzie pracował przy projektowaniu linii kolejowej Lwów–Czerniowce–Jassy, następnie nadzorował budowę odcinków Bortniki–Bukaczowce i Czerniowce–Suczawa tej linii, oraz odcinka Przemyśl–Łupków linii węgiersko-galicyjskiej. W r. 1874 M. przyjechał do Warszawy, gdzie powrócił do zawieszonych w r. 1863 prac nad projektowaniem Kolei Nadwiślańskiej, tym razem odcinka od Modlina do granicy pruskiej, a następnie nadzorował z ramienia Tow. Drogi Żelaznej Nadwiślańskiej (TDŻN) budowę odcinka od granicy pruskiej do Jadachowa. W l. 1878–9 kierował budową stacji i przystanków tego odcinka, m. in. stacji pogranicznej Mława, której poświęcił artykuł w „Przeglądzie Technicznym” w r. 1878. W tym czasie powołano go na członka Komitetu Gospodarczego TDŻN. W r. 1880 M. przeszedł do pracy w Tow. Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej i Warszawsko-Bydgoskiej na stanowisko nadetatowego inżyniera dyrekcji, a od r. 1881 – naczelnika oddziału V (od Łowicza do granicy pruskiej). W r. 1878 M. zaczął współpracować z „Przeglądem Technicznym”, zamieszczał w nim m. in. sprawozdania z organu Stowarzyszenia Austriackich Inżynierów i Budowniczych, zwracając uwagę głównie na kwestie łączące się bezpośrednio z budową i eksploatacją linii kolejowych i wynalazków w tej dziedzinie; poglądy na organizację i program nauczania wyższego szkolnictwa technicznego zawarł M. w artykule: O potrzebie i zasadach urządzenia wyższej szkoły technicznej („Przegl. Techn.” 1880), postulując m. in. wprowadzenie nauk humanistycznych, zwrócenie większej uwagi w nauczaniu na wiedzę teoretyczną. Zmarł w Warszawie 6 II 1882. Z małżeństwa z Marią z Popielów miał sześcioro dzieci: Alinę, Zofię (1872–1928), Marię (1874–1957), Anielę (ur. 1875), Ludwika (1877–1935) i Zygmunta (zob.).
Wawrykiewicz E., Bibliografia trzydziestu siedmiu tomów Przeglądu Technicznego za lat XXV 1875–1899, W. 1903 s. 54–5; Uruski, X 366; toż Uzupełnienia, II 45; – Popiel P., Rodzina Popielów, Kr. 1936 s. 102; Zuziak W., Droga Nadwiślańska w latach 1874–1898, w: Studia z dziejów kolei żelaznych w Królestwie Polskim (1840–1914), W. 1970 s. 105 (mylnie podane imię M-ego jako Stanisław); – „J. Ungra Kalendarz Warszawski…”, 1875–82 (dział adresowy); „Kur. Warsz.” 1882 nr 30 s. 6; „Przegl. Techn.” 1878 nr 7 s. 321–5, 1879 nr 4 s. 249–51, nr 5 s. 303–6, 1880 nr 2/3 s. 155–61, nr 4 s. 242–4, nr 6 s. 305–16, 362–5, 1882 nr 2 s. 44, nr 3 s. 64; – Dworzaczek W., Michałowscy h. Jasieńczyk, s. 20–1 (mszp. w posiadaniu autora).
Józef Piłatowicz