Siedlecki Zygmunt, pseud. konspiracyjny Rawicz (1893–1973), lekarz wojskowy, pułkownik WP. Ur. 23 VIII w Duksztach (pow. brasławski), był synem Antoniego, naczelnika stacji kolejowej w Duksztach, i Stefanii z Dąbrowskich.
Po ukończeniu w r. 1913 I Gimnazjum Klasycznego w Wilnie, S. studiował w l. 1913–16 medycynę w Wojskowej Akad. Med. w Petersburgu (Piotrogrodzie), gdzie otrzymał stopień oficerski. W r. 1916 skierowany został jako młodszy lekarz do szpitali polowych najpierw w 49. dyw. piechoty (1916), następnie 2. dyw. grenadierów (1917), walczących na froncie rosyjsko-niemieckim (pod Suroganiami i Nieświeżem). Jesienią 1918 powrócił do kraju i wstąpił do organizującego się polskiego wojska. W stopniu podporucznika służył kolejno jako lekarz w 50. słuckim pp (1920), następnie ordynator polowego szpitala nr 902 (1921) i starszy lekarz 22. pp (maj – wrzesień 1922). Od września 1921 kontynuował studia medyczne na Wydz. Lekarskim Uniw. Warsz. i uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich 7 II 1925. Dn. 3 III t.r. w stopniu porucznika objął stanowisko lekarza (od sierpnia 1932 starszego lekarza, z równoczesną komendaturą garnizonowej izby chorych) 85. pp w Nowej Wilejce pod Wilnem. W r. 1926 pełnił przejściowo funkcję starszego lekarza w 19. p. artylerii lekkiej. W styczniu 1927 awansował na kapitana i w styczniu 1934 na stopień majora. T.r. ukończył kurs dla oficerów sztabowych w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie i w l. 1938–9 dziesięciomiesięczny kurs w Wyższej Szkole Wojennej dla szefów sanitarnych Wielkich Jednostek (związków taktycznych), po którym został szefem sanitarnym 19. Dyw. Piechoty.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r., pełniąc funkcję szefa służby sanitarnej Armii «Prusy», S. zorganizował w Tomaszowie nad Pilicą szpital armijny oraz ewakuację rannych do Warszawy. Dn. 3 IX t.r. awansował na podpułkownika, trzy dni później, kierując ewakuacją rannych pod Piotrkowem Trybunalskim, został ciężko ranny i dostał się do niewoli. Wywieziony w głąb Niemiec, przebywał w szpitalu dla jeńców wojennych w Langebilau (Oflag IX B w Weiburgu). Dn. 28 VI 1940, jako inwalida, otrzymał zezwolenie na osiedlenie się i wykonywanie praktyki lekarskiej w Warszawie. Podjął pracę w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie został ordynatorem, a następnie starszym ordynatorem oddziału chorób wewnętrznych. Od r. 1942 prowadził w nim, jako Klinice Propedeutycznej Chorób Wewnętrznych, nauczanie studentów medycyny tajnych Uniwersytetów: Warszawskiego i Ziem Zachodnich. Wspomnienia z tego okresu opublikował pt. Oddział VI-E Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie w pracy zbiorowej ,,Z dziejów tajnego nauczania medycyny i farmacji w latach 1939–1945” (W. 1977). Należał do Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej (ZWZ–AK) i pełnił funkcję szefa służby zdrowia w dzielnicy Mokotów oraz kierownika szkolenia służby sanitarnej Kedywu (Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK) pod pseud. Rawicz. Podczas powstania warszawskiego 1944 r. był lekarzem punktu sanitarnego w fabryce Pfeifera na Powązkach (1. p. dywersyjny), następnie kierownikiem oddziału wewnętrznego Szpitala Maltańskiego przy ul. Elektoralnej. Stąd po powstaniu ewakuował część rannych i personelu do szpitala w obozie w Pruszkowie, w którym pełnił obowiązki lekarza, jak również w szpitalu zakaźnym nr 2 w Milanówku, którego był współorganizatorem.
Po wyparciu Niemców S. w styczniu 1945 przeniósł się do Radomia, gdzie pracował w tamtejszych placówkach leczniczych, m.in. był lekarzem cywilnym w Komendzie Milicji Obywatelskiej. W styczniu 1946 powołany do wojska w stopniu podpułkownika, objął stanowisko komendanta Szpitala Garnizonowego początkowo w Radomiu, a od r. 1949 w Koszalinie. W styczniu 1951 przeniesiony do Ciechocinka, objął komendę Sanatorium Wojskowego i dowództwo garnizonu. W r. 1952 otrzymał awans na pułkownika. Dn. 14 VII 1953 przeszedł w stan spoczynku, ale nadal pracował do śmierci w Ciechocinku jako kierownik Rejonowej Przychodni Lekarskiej i przez wiele lat jako ordynator sanatorium Min. Spraw Wewnętrznych. Zmarł 6 IV 1973 w Ciechocinku i pochowany został na tamtejszym cmentarzu. Był odznaczony Medalem Niepodległości, Krzyżem Virtuti Militari V kl. (za r. 1939), Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Partyzanckim.
W małżeństwie z Janiną z Prawdzic-Arciszewskich (zm. 1991), historykiem, miał S. synów: Zbigniewa (ur. 1925), studenta medycyny, kaprala podchorążego AK, który poległ podczas powstania warszawskiego, i Zygmunta (ur. 1946), lekarza w Ciechocinku.
Piechota Polska 1939–1945. Nr 7, Londyn 1972 s. 16; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964 s. 310; Urzędowy spis lekarzy…, W. 1939 s. 205; Woźniewski Z., Polski almanach medyczny na rok 1956, W. 1957 s. 306; – Dawidowicz A., Z dziejów nauczania medycyny i farmacji w latach 1939–1945, W. 1977 (fot.); Dąbrowski S., Rzeczpospolita Ujazdowska, „Życie Warszawy” 1992 nr 37 s. 9; tenże, Szpital Ujazdowski w latach II wojny światowej, „Przekrój” 1983 nr 1999 s. 14; Wojskowy Szpital Uzdrowiskowy w Ciechocinku 1945–1985, Ciechocinek 1985 s. 91, 128 (fot. zbiorowa), 235–6 (fot.); Wojtkowiak S., Lancet i karabin. Dzieje szkolnictwa medycznego w Wojsku Polskim, W. 1973; – Odrowąż-Szukiewicz H., Powszednie dni niepowszednich lat, W. 1984 s. 141–2, 246; – Nekrologi z r. 1973: „WTK” nr 27, „Życie Warszawy” nr 86; – CAW: Akta personalne S-ego; Gł. B. Lek.: Akta Izby Lekarskiej w W.; – Informacje syna, Zygmunta Siedleckiego z Ciechocinka.
Piotr Stawecki