Był podatny na różne, czasem sprzeczne ze sobą, kierunki sztuki, stąd ciągłe przemiany jego malarstwa. Miał dużą wiedzę i odegrał też ważną rolę jako pedagog. Szkolenie artystów polskich w Wiedniu, Monachium czy Petersburgu uważał jednak za szkodliwe, a opowiadał się za kształceniem ich we Francji. Utworzenie tu Polskiego Instytutu Sztuk Pięknych uznawał to za konieczne „przede wszystkim dla wyzbycia się wpływów niemiecko-austriackich”. Wybuch pierwszej wojny światowej zaskoczył malarza na południu Francji. Jako poddany austriacki nie chciał wrócić do Polski, a za ryzykowne uznał też pozostanie we Francji. Przekroczył  więc wraz z żoną granicę hiszpańską i wojnę spędzili w Madrycie, gdzie silny wpływ wywarł na niego rodzący się kubizm.  W 1919  roku wrócili do Paryża i mieszkali tu już do końca życia. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wystąpił  z projektem utworzenia w stolicy Francji  polskiej placówki  mającej na celu wymianę kulturalną, propagowanie polskiej sztuki, udzielanie pomocy i kształcenie młodych artystów polskich. Przez kilka lat jego zabiegi nie przynosiły efektu  mimo przychylności władz, bo przeszkodą był brak funduszy.  Dopiero w 1925 roku Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zleciło mu zorganizowanie i kierowanie Oddziałem Paryskim Akademii Sztuk Pięknych. Program obejmował naukę malarstwa, wykonywanie kopii arcydzieł, pogadanki na temat sztuki, zwiedzanie muzeów, kolekcji i wystaw. Do pierwszych jego uczniów w Paryżu należeli studenci, którzy jeszcze w Krakowie przed wojną uczyli się pod jego kierunkiem. Przygotowując się do wyjazdu do Paryża, przyjęli oni nazwę Komitet Paryski  (KP) i nazywani są odtąd kapistami.  Prowadził tę paryską placówkę, aż do przejścia na emeryturę, a jego następcą został w 1938 roku jeden z jego uczniów. Więcej  informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących Józefa Pankiewicza znajdziesz w jego biogramie oraz na dalszych stronach naszego serwisu.