Jego grób  w wawelskiej katedrze stał się centrum kultu, który pod koniec średniowiecza rozszerzył się na Czechy, Austrię, Morawy. Modlono się do niego jako orędownika uciemiężonych i pokrzywdzonych oraz obrońcy społecznego ładu moralnego. Jego funkcja patrona Polski wzrosła za Jagiellonów, czego wyrazem było poświęcenie mu katedry wileńskiej. W 1410 roku złożono sztandary zdobyte pod Grunwaldem u jego ołtarzy w katedrach Krakowa i Wilna. Tradycję tę kontynuowano też później. Po zwycięstwie pod Orszą w 1514 roku złożono trofea u jego relikwii w katedrze wileńskiej. Zdobyczne sztandary złożono też przed jego konfesją w 1684 roku po wiktorii wiedeńskiej. Szczególną rolę w uświęceniu władzy monarszej i umacnianiu wiary w orędownictwo świętego nad Królestwem Polskim odegrało to, że koronacje królewskie odbywały się w katedrze wawelskiej.  Być może już przy koronacji Władysława III Warneńczyka wprowadzono zwyczaj pielgrzymki w wigilię ceremonii z katedry na Skałkę na miejsce śmierci biskupa.  Od końca XV wieku aż do przeniesienia głównej siedziby monarszej do Warszawy królowie uczestniczyli w uroczystościach i procesjach na Skałkę.  Wierzono w jego wsparcie tak w drobnych sprawach powszednich, jak i wielkich państwowych. Uważano, że sprawuje on wszechstronnie opiekę nad wiernymi. Przejawiało się to w licznych wezwaniach poświęconych mu kościołów, przypisywaniu mu roli orędownika Krakowa i uniwersytetu, zwracaniu się do niego w litaniach, a także w częstym nadawaniu jego imienia synom na chrzcie.  Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących świętego Stanisława szukaj w jego biogramie i na dalszych stronach naszego serwisu.