Wskutek nieprzyjaznej mu postawy królowej Marii Kazimiery odsunął się od dworu Jana III Sobieskiego. Rywalizował ze związanym z królową hetmanem Jabłonowskim, podsycając w wojsku bunty przeciw niemu. Odegrywał ważną rolę podczas bezkrólewia po śmierci króla. Początkowo nosił się z zamiarem wprowadzenia na tron skłóconego z matką królewicza Jakuba, a potem podjął działania zmierzające do wykluczenia kandydatur Sobieskich i Jabłonowskiego. Popierany przez skoligacone rody Sieniawskich i Potockich, w porozumieniu z Sapiehami, doprowadził do wykluczenia "Piasta", a  całe swe wpływy rzucił na szalę kandydatury francuskiej księcia Conti. Po zwycięstwie Augusta II obawiał się represji ze strony króla, ale nie spotkała go żadna kara. Przeciwnie otrzymał nowe starostwa, a w 1702 r. król w obliczu kryzysu , w jakim znalazł sie po klęskach w wojnie ze Szwecją, pragnąc osłabić opozycję wewnętrzną i pozyskać potężny ród Lubomirskich, oddał mu buławę polną, a potem kasztelanię krakowską i buławę wielką koronną.  Po wkroczeniu Karola XII  hetman ruszył na czele części sił, aby połączyć się z wojskami Augusta. Pod Kliszowem poprowadził na czele swego pułku szarżę na Szwedów, ale po jej załamaniu się niespodziewanie opuścił pole bitwy, odsłaniając skrzydło saskie i przyczyniając się tym samym do rozbicia armii Augusta II. Potem jeszcze przez dłuższy czas formalnie pozostawał  wierny królowi, ale paktował też ze Szwedami, którzy, pustosząc jego dobra, usiłowali skłonić go do odstąpienia od Sasa. Po długich wahaniach w 1704 r. otwarcie wystąpił przeciw Augustowi, przystępując do konfederacji przeciw niemu. Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących hetmana Hieronima Augustyna Lubomirskiego znajdziesz w jego biogramie oraz na innych stronach naszego serwisu.