Nie był wodzem i nie miał ku temu żadnych predyspozycji. Wysokie urzędy dostał za usługi polityczne. Był potomkiem starej kniaziowskiej rodziny. Jego ojciec posiadał dobra obejmujące kilka miast i kilkadziesiąt wsi.  Wcześnie osierocony, funkcje publiczne rozpoczął  jako siedemnastek. Potem wielokrotnie był posłem na sejmy.  Podczas elekcji w 1733 roku głosował za Stanisławem Leszczyńskim i walczył potem w jego obronie. Objął komendę nad cofającym się wojskiem litewskim i wyprowadził je do Prus. Po przymusowym tam pobycie wrócił do kraju i  pogodził się z królem Augustem III.  Po kilku latach z promocji dworu i „familii” Czartoryskich został marszałkiem Trybunału Litewskiego. Zachłannie gromadził dobra ziemskie. Kanclerz Czartoryski uważał go za chciwego korzyści, a w zabiegach politycznych chwiejnego i niezbyt gorliwego, ale popierał go jako swego stronnika. W 1744 roku został  hetmanem polnym litewskim, dzięki czemu „familia” zdobyła jedno z kluczowych stanowisk w Litwie.   W 1762 roku otrzymał buławę wielką litewską. W roku następnym przystąpił do konfederacji Czartoryskich, ale gdy znalazła się ona w obliczu klęski, paktował z jej przeciwnikami. W czasie bezkrólewia jako hetman porozumiał się z Moskwą i za 40 tysięcy rubli wpuścił jej wojska do kraju.  Podczas elekcji poparł kandydaturę Stanisława Poniatowskiego, ale potem zerwał z dworem i Czartoryskimi z powodu ich dążenia do ograniczenia władzy hetmanów poprzez ustanowienie komisji wojskowych. Występując przeciw własnemu królowi, szukał protekcji u carycy. Pragnął odegrać w Litwie bardziej samodzielną rolę i marzył o utworzeniu własnego stronnictwa. Traktował Petersburg jako sojusznika w realizacji tych zamierzeń, śląc tam ostrzeżenia przeciw podejmowanym w Rzeczypospolitej próbom reform sejmu i wojska. Więcej informacji o Michale Józefie Massalskim znajdziesz w jego biogramie i na dalszych stronach naszego serwisu.