Messyng Aleksander, pseud. Almess, Don Alonzo, Heine z Sowiej Ulicy, Lolo Bzik, O. Lek, Złoty Lolo (1852–1893), dziennikarz i literat. Ur. w Warszawie w rodzinie rzemieślniczej. Po studiach w Szkole Głównej (?, w l. 1862–9 na Wydziale Filologiczno-Historycznym nie notowany) poświęcił się literaturze i dziennikarstwu, debiutując utworami poetyckimi w „Tygodniku Mód”. Niski poziom tych wierszy, «jakie służyć mogą pisarzom prowentowym, aplikantom biura powiatowego lub uczniom klasy czwartej do wyrażenia ich uczuć ku czułym Chloryndom», wyszydził w r. 1871 .,Przegląd Tygodniowy”. Obdarzony łatwością rymowania i pisania prozą, zapowiadał się M. na nowelistę i humorystę, tworząc wiele konceptów i dowcipnych przytyków satyrycznych, którymi zasilał warszawskie pisma humorystyczne: „Kolce”, „Muchę” i „Kurier Świąteczny”. Sam mało efektowny i nudny, stał się przedmiotem licznych drwin i karykatur, pozostając przez dwadzieścia lat charakterystyczną postacią miasta. Był opiekunem i doradcą środowiska rzemieślniczego, wśród którego mieszkał w Warszawie przy ul. Sowiej, oraz autentycznym przyjacielem ogródkowej cyganerii.
W pracy dziennikarskiej, która zubożyła jego talent literacki, pracował M. «szybko, dobrze i tanio» – jak zaznaczył M. Gawalewicz, a prowadząc dział lokalnych wiadomości w „Kurierze Codziennym” był dostarczycielem drobnych form reporterskich – od brukowych ciekawostek po nekrologi. Dobrze poznawszy pauperyzujące się warstwy warszawskiego mieszczaństwa, skreślił z ich życia kilka obrazków nowelistycznych (Gracz, „Gaz. Przemysł.-Rzem.” 1884, Potwór) i scenicznych dla teatrzyków ogródkowych (Obok mojej żony, W. 1879, Zwolennicy magnetyzmu, wystawiony w W. 1881, Powódź na Saskiej Kępie, ok. 1885 oraz libretto do opery Z. Noskowskiego Warszawiacy za granicą, granej – bez powodzenia – w Teatrze Małym w Warszawie w r. 1886). Gawalewicz pisał o nim m. in.: «marzył o poematach mieszczańsko-rzemieślniczych, o dużej powieści na tle warszawskiej Syreny, a kończyło się na szkicach, nowelkach ulotnych, wierszykach ucinkowych i reporterskich wiadomostkach». «Utalentowanym pisarzem» nazwał go przypominający jego twórczość J. J. Lipski. Zmarł M. 25 X 1893 w Warszawie, osierocając syna Stanisława i żonę. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
Estreicher w. XIX; Bibliografia dramatu polskiego 1765–1939, W. 1972 I; Encyklopedia humoru i satyry polskiej, W. 1914; Ruch, kalendarz encyklopedyczny na r. 1889, W. 1889; W. Enc. Ilustr.; Bar, Słownik pseudonimów; – [Gawalewicz M.] Quis, Z tygodnia na tydzień „Tyg. Illustr.” 1893 nr 200; Gomulicki W., A. Messyng, „Kur. Codz.” 1893 nr 296; Księga jubileuszowa Kuriera Porannego 1877–1902, W. 1903 s. 245; Lipski J. J., Warszawscy „Pustelnicy” i „Bywalscy”, W. 1973 I; Przyborowski W., Stara i młoda prasa, Pet. 1897 s. 142–6; Szkoła Główna Warszawska. 1862–1869. T. I: Wydział Filozoficzno-Historyczny, Kr. 1900; – Księgi humoru polskiego, Od Asnyka do Zapolskiej, Pod red. T. Chróścielewskiego, Ł. 1965 s. 13–14, 414; Polska fraszka i satyra medyczna, Zebrali i oprac. K. Borzęcki, Z. Woźniewski, W. 1961 s. 282; Prus B., Kroniki, W. 1960 IX; – Wspomnienia i nekrologi z r. 1893: „Ateneum” t. 4 s. 427, „Bibl. Warsz.” t. 4 s. 403, „Czas” nr 246, „Kraj” nr 43, „Kur. Codz.” nr 295, „Kur. Warsz.” nr 269 s. 2.
Tadeusz Zygmunt Bednarski