Korewa (Koreywo) Aleksander Tomasz Wiktor (1803–1874), lekarz. Ur. w majętności rodzinnej Zatrocze w pow. trockim. Syn Aleksandra, zamożnego ziemianina, otrzymał staranne początkowe wykształcenie w domu rodzinnym. W l. 1819–24 studiował prawo na Uniw. Wil. i po uzyskaniu stopnia naukowego wstąpił na medycynę w r. 1825. W r. 1830 uzyskał stopień lekarza pierwszej klasy cum eximia laude. W r. 1831 w czasie powstania jako major kawalerii walczył na Litwie, następnie był lekarzem w wojskowym szpitalu dla chorych na cholerę w Warszawie. T. r. po upadku powstania emigrował. W r. 1832 znalazł się w Paryżu, skąd wyjechał do Ameryki. Dzięki poleceniu gen. Lafayette’a został serdecznie przyjęty w domu Fenimora Coopera. Po rocznym pobycie w Ameryce złożył egzamin w Filadelfii, otrzymał stopień medyko-chirurga i podjął w Stanach Zjednoczonych (głównie w Nowym Orleanie) prywatną praktykę. Po kilku latach powrócił do Europy. W Strasburgu był przez kilka lat ulubionym uczniem i asystentem prof. Ch. Forgeta. Uzyskał doktorat medycyny w Paryżu w r. 1841. Osiedlił się w południowej Francji ido r. 1855 prowadził praktykę lekarską. W r. 1837 był członkiem Tow. Demokr. Pol. sekcji Hâvre, wkrótce potem skreślony, ponownie był przyjęty w r. 1849 w Strasburgu. W r. 1844 był członkiem Zjednoczenia. W r. 1848 należał do Legionu Polskiego we Włoszech. W l. 1855–6 był w Konstantynopolu i pod Sewastopolem, brał czynny udział w wojnie krymskiej jako lekarz dywizyjny w legii angielsko-cudzoziemskiej, otrzymał order Medżydże. W r. 1856 uzyskał pozwolenie na powrót do kraju i osiadł w Wilnie. Od r. 1861 był kierownikiem w nowo założonym instytucie sztucznych wód mineralnych na Pohulance. W r. 1858 został czynnym członkiem Tow. Lekarskiego Wileńskiego, w r. 1861 był wiceprezesem, a w l. 1862 i 1863 sekretarzem towarzystwa. Na tym stanowisku położył szczególnie wielkie zasługi, ale w okresie represji popowstaniowych został skreślony z listy członków towarzystwa, do którego z czasem powrócił. Poza rozprawą doktorską, ogłoszoną w r. 1841 w Paryżu (Questions sur diverses branches des sciences médicales), wydał jeszcze 3 prace, które drukował w r. 1862 w „Praktycznych najnowszych postrzeżeniach niektórych lekarzy zebranych przez A. F. Adamowicza”. Cenniejsze z nich to: O chorobach postrzeganych od roku 1845–1851 i Woda mineralna Birsztańska uważana pod względem lekarskim w r. 1860. Zmarł K. 2 VI 1874 r. w Wilnie, pochowany na cmentarzu Bernardyńskim.
Bieliński J., Stan nauk lekarskich za czasów Akademii Medyko-Chirurgicznej wileńskiej bibliograficznie przedstawiony, W. 1888 s. 799, 833, 861, 865 (spis prac); W. Enc. Ilustr.; Janowski, Słownik bio-bibliogr. Uniw. Wil.; Kośmiński, Słownik lekarzów, s. 233, 607 (spis prac); Tyrowicz M., Towarzystwo Demokratyczne Polskie 1832–1863, W. 1964 s. 309; Bieliński J., Doktorowie medycyny promowani w Wilnie, „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 82: 1885 s. 374; Lewak-Więckowska, Katalog, I–III; Więckowska, Zbiory batignolskie; – Bieliński, Uniw. Wil., II 283; – Krosnowski, Almanach hist, 1837/8 s. 181, 1847 s. 201; Lubliner L., Les confiscations des biens des Polonais sous le règne de l’empereur Nicolas I., Bruxelles-Gand 1861 s. 57; Okólniki Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, Poitiers 1836/7 s. 544, Paryż i Londyn 1848/52 s. 19; „Wywód słowny rozpraw i akta publiczne emigracji Polskiej”, broszury periodyczne, Paryż 1844; Zdanie sprawy z czynności Komitetu Narodowego Polskiego, Paryż 1833 s. 219; – „Medycyna” T. 2: 1874 nr 26 s. 435; „Przegl. Lek.” R. 13: 1874 nr 27 s. 231; „Tyg. Illustr.” 1874 t. XIV nr 350 s. 169.
Teresa Ostrowska