Solecki (Ostoja-Solecki) Andrzej Tadeusz (1923–1994), architekt, profesor Akad. Rolniczej w Krakowie. Ur. 5 IV we Lwowie, był synem Tadeusza (1891–1968), architekta, i Janiny (1892–1946) z Pazirskich, 1.v. Błockiej, siostry Stefana Pazirskiego (zob.), wdowy po malarzu Włodzimierzu Błockim (zob.).
W r. 1939 zdał S. tzw. małą maturę w VIII Gimnazjum Państwowym im. Kazimierza Wielkiego we Lwowie, następnie podczas okupacji sowieckiej w czerwcu 1941 ukończył tamże Szkołę Średnią nr 14 z polskim językiem nauczania. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa uniknął wywiezienia na roboty przymusowe pracując jako pomocnik murarski. W l. 1941–4 studiował kolejno budownictwo w Szkole Techn. i architekturę w powołanym w r. 1942 w miejsce politechniki Staatliche Technische Institut (od r. 1943 Staatliche Technische Fachkurse). W maju 1944 rodzina S-ego opuściła Lwów i zamieszkała w Brodach pod Kalwarią Zebrzydowską. Tam do końca wojny S. pracował jako robotnik w tartaku. W r. 1945 zmienił urzędowo nazwisko z Ostoja-Solecki na Solecki i kontynuował studia na Wydz. Architektury Akad. Górniczej (potem Akad. Górniczo-Hutniczej AGH) w Krakowie. Pracował równocześnie jako wolontariusz w Zakł. Historii Architektury Polskiej u Witolda Dalbora oraz uczestniczył w pomiarach inwentaryzacyjnych szałasów pasterskich w Tatrach i architektury sakralnej pow. jędrzejowskiego. W r. 1948 przeniósł się do Warszawy, gdzie zatrudniony jako technik, następnie projektant Spółdzielni Architektoniczno-Inżynieryjnej przy ul. Nowy Świat 2, współpracował przy projektowaniu warszawskich osiedli mieszkaniowych. Po uzyskaniu na AGH w r. 1950 dyplomu inżyniera architekta i stopnia magistra nauk technicznych otrzymał przydział pracy do Min. Gospodarki Komunalnej w Warszawie. Zajmował się małym budownictwem mieszkaniowym miast i wsi jako radca, potem starszy radca i kierownik działu w Dep. Gospodarki Mieszkaniowej. Po utworzeniu w r. 1951, w ramach tego ministerstwa, Centralnego Biura Studiów i Projektów Budownictwa Komunalnego był w nim kolejno naczelnym specjalistą, kierownikiem pracowni, projektantem w jego Oddziale Warszawskim i po powrocie do Krakowa we wrześniu 1952 starszym projektantem w Oddziale Krakowskim. Wykonał w tym okresie wiele projektów budownictwa komunalnego, administracyjnego, ośrodków kultury i rekreacji. Wspólnie z ojcem napisał w r. 1952 podręcznik Budownictwo wiejskie (nie opublikowany). W l. 1954–8 był starszym projektantem Biura Projektów Spichrzów i Młynów w Krakowie; projektował tu także zakłady przetworów owocowych (m.in. Podhalańskie Zakłady Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego w Tymbarku). W r. 1957 uczestniczył w zajęciach szkoły letniej «Town and Country Planning» na Uniw. Oxfordzkim. W l. 1958–62 pracował jako starszy projektant w Spółdzielni Inżynieryjno-Technicznej «Ekonomika Budowlana» w Krakowie i w r. 1959 uzyskał uprawnienia do kierowania robotami budowlanymi.
Dn. 1 X 1958 został S. pracownikiem naukowym Wyższej Szkoły Rolniczej (od r. 1972 Akad. Roln.) w Krakowie i był starszym asystentem kolejno w Katedrach: Mechaniki Budowli i Konstrukcji Budowlanych (1958–64), Budownictwa Wiejskiego (1964–5) i Geodezji Urządzeń Rolnych (1965–6). Po uzyskaniu 8 VI 1967 stopnia doktora nauk technicznych na Wydz. Architektury Politechn. Krak. na podstawie napisanej pod kierunkiem Andrzeja Rzymkowskiego rozprawy Pasmowo-zwarta struktura osiedli na Spiszu Polskim w świetle przemian gospodarczych wsi („Teka Kom. Urbanistyki i Architektury” T. 3: 1969) został adiunktem (1967–79). Na tym samym wydziale Politechn. Krak. habilitował się 20 XI 1979 na podstawie pracy Osadnictwo na Podhalu – geneza i rozwój ukształtowania przestrzennego („Zesz. Nauk. Akad. Roln. w Kr.” 1977 nr 142, S. Rozprawy, z. 56) i został docentem Akad. Roln. (AR). Od marca do grudnia 1981 kierował Zakł. Planowania Przestrzennego Wsi w Inst. Planowania i Urządzania Terenów Rolniczych, potem w l. 1982–93 Zakł. Geodezyjnego Urządzania Terenów Wiejskich. W l. 1984–7 był prodziekanem Wydz. Melioracji Wodnych z Oddziałem Geodezji Urządzeń Rolnych. W r. 1990 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. Prowadził wykłady i ćwiczenia z projektowania terenów osiedlowych, planowania przestrzennego i zabudowy wsi oraz podstaw budownictwa inwentarskiego, ponadto wykładał na Uniw. Ludowym w Wierzchosławicach (1965), na studiach podyplomowych AR (planowanie przestrzenne, 1971–4, zagospodarowanie rolnicze 1986–7) i Politechn. Krak. (architektura i planowanie wsi, 1982–8), a także w Szkole Wiedzy o Terenie przy AR w Krakowie (1992–3). Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne został wyróżniony nagrodą zespołową III st. rektora AR w Krakowie (1980) i indywidualną III st. ministra nauki i szkolnictwa wyższego.
W badaniach naukowych S. skoncentrował się na architekturze krajobrazu polskich Karpat; zajmował się m.in. problematyką zagospodarowania przestrzennego polskiej Orawy, Podgórek Tynieckich i Tyńca, zabudowy polan pasterskich w Tatrach oraz modelem osadnictwa w Pieninach i Gorcach. W l. 1993 i 1994 kierował zespołowym projektem badawczym Komitetu Badań Naukowych pt. „Podstawy projektowania krajobrazu miasteczka rolniczego w górach z uwzględnieniem czynników przyrodniczych, kulturowych, ekonomicznych i społecznych, na przykładzie Mszany Dolnej”. Opublikował ponad 40 prac, m.in. Ustrój gruntowy na Podhalu i jego znaczenie dla ukształtowania krajobrazu osadniczego („Teka Kom. Urbanistyki i Architektury” T. 5: 1971), Studium krajobrazowe polskiej Orawy (tamże T. 7: 1973), Zabudowa polan pasterskich w Tatrach („Architektura” 1971 nr 4/5) oraz wspólnie z Danutą Sochacką skrypt Zarys projektowania terenów osiedlowych (Kr. 1979). Jako architekt opracował kilkadziesiąt ekspertyz z zakresu urbanistyki i architektury, prawa autorskiego w architekturze oraz prawa budowlanego i budownictwa, a także 45 projektów architektonicznych, z których zrealizowano 35. W r. 1980 został wyróżniony nagrodą zespołową III st. ministra administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska za projekt centrum gminy Skierbieszów w woj. zamojskim. Był biegłym w zakresie architektury i urbanistyki Sądu Woj. w Krakowie (od r. 1960), Prezydium Rady Narodowej m. Krakowa (1966–75) i wojewody krakowskiego (1973–5).
S. uczestniczył w wielu sympozjach, seminariach i konferencjach oraz współpracował z ośrodkami naukowymi za granicą, m.in. z uniw. w Liege (1976), State University of New York (1980) i City University of New York (1980). Działał w wielu organizacjach i stowarzyszeniach. Od r. 1953 należał do Krakowskiego Oddziału Stow. Architektów Polskich (SARP, w l. 1960–80 był przewodniczącym jego Sekcji Architektury i Planowania Wsi) i od r. 1964 do Oddziału Krakowskiego Tow. Urbanistów Polskich. W r. 1969 został członkiem Komisji Urbanistyki i Architektury Oddziału PAN w Krakowie, był potem zastępcą przewodniczącego jej Sekcji Planowania i Architektury Wsi oraz w l. 1970–5 członkiem kolegium redakcyjnego „Teki Komisji Urbanistyki i Architektury”. Ponadto działał w Społecznym Komitecie Ratowania Zabytków Krakowa (1979–82). W r. 1991 założył specjalistyczny zespół opiniodawczo-projektowy architektów i geodetów «ARGEO» S.C. i został jego prezesem. Dn. 21 V 1993 na Wydz. Inżynierii Środowiska i Geodezji AR w Krakowie odbyła się sesja naukowa z okazji 70. rocznicy urodzin i 35-lecia pracy naukowo-dydaktycznej S-ego, z której opublikowano specjalny numer „Zeszytów Naukowych Akademii Rolniczej w Krakowie” (1993 nr 28, Sesja naukowa, z. 39, Red. K. Koroleski), zawierający omówienie dorobku naukowego S-ego przez Danutę Sochacką. S. zmarł 30 III 1994 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Odznaczony był m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1988), Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Medalem 100-lecia Akad. Umiejętności (1973), Medalem 40-lecia PRL (1984) oraz Złotą Odznaką SARP (1972) i Złotą Odznaką «Zasłużony dla Ziemi Krakowskiej» (1988).
S. był żonaty z Anną z domu Wacięga, 1.v. Eker, magistrem archeologii; potomstwa nie pozostawił.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1967, W.–P. 1968 s. 373; – Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919–1979. Pion elektrotechniczny i Wydziały Politechniczne, Kr. 1979 s. 217; Profesorowie i docenci studiów rolniczych w Krakowie 1890–1990, Kr. 1990; – Kroniki 50-lecia Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, Red. J. W. Rączka, Kr. 1996 s. 226; Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki 1945–1995, Kr. 1995 s. 440, 482; Politechnika Krakowska 1946–1976, Kr. 1976 s. 442; Przegon W., Działalność Koła Naukowego Geodetów Akademii Rolniczej w Krakowie w l. 1961–1989, „Zesz. Nauk. Akad. Roln. w Kr.” 1991 nr 252, S. Historia Rolnictwa, z. 10 s. 270–2; Żak M., Jubileusze w Zakładzie Geodezyjnego Urządzania Terenów Wiejskich Akademii Rolniczej w Krakowie, „Przegl. Geodezyjny” R. 65: 1993 nr 9 s. 18–20; tenże, O rozwoju geodezji rolnej i 30-leciu Oddziału Geodezji Urządzeń Rolnych w roku jubileuszu 100-lecia uniwersyteckich studiów rolniczych w Krakowie, tamże, R. 62: 1990 nr 11 s. 8; – Nekrologi z r. 1994: „Dzien. Pol.” nr 79, „Przekrój” nr 16; Wspomnienia pośmiertne: „Przegl. Geodezyjny” 1994 nr 11 s. 22 (fot.), „Teka Kom. Urbanistyki i Architektury” T. 27: 1995 s. 257–9 (D. Sochacka); – Informacje żony Anny Soleckiej z Kr.
Wojciech Przegon